အခန်း ၄၀၅ ။ လူမှုဆက်ဆံရေးပိုင်း အားနည်းသော ဆယ်ကျော်သက်
"နောက်ကျနေပြီ" ယိချင်းက မှောင်လာတဲ့ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်ကာ ရှန်းရင်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်တယ်။
"ဆရာ ညစာအဆင့်သင့်ဖြစ်ပါပြီ"
"ညစာလား" ရှန်းရင် တန့်သွားတယ်။
ယိချင်းက သူ့ဘေးကစားပွဲကို လက်ညှိုးထိုးတယ်။
"ဆရာ ကျေးဇူးပြုပြီးဒီက ခဏစောင့်ပါ၊ ကျွန်တော်အခုသွားပြင်ပါ့မယ်၊ ဗိုက်ဆာနေရင် အဆာသွပ်မုန့်တချို့ကို အရင်စားထားလို့ရတယ်"
ရှန်းရင်မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်တယ်။ "ငါ့ခန္ဓာကိုယ်တွေက သာမန်လူနဲ့မတူ ငါမလို"
သူမစကား မဆုံးခင် ယိချင်းက မတူညီတဲ့ အစာသွတ်မုန့်ပန်းကန်တွေ သူ့သိုလှောင်အိတ်ထဲကနေ အများကြီးထုတ်လာတယ်။ ထူးခြားတဲ့ရနံ့တွေကရှန်းရင်နှာခေါင်းထဲဝင်လာတယ်။
အနံ့ မွှေး... မွှေးလိုက်တာ။
(⊙v⊙)
သူက စားပွဲပေါ်မှာ မတူညီတဲ့ပန်းကန်ပြားဆယ်ချက်ကျော် တင်ပြီး မီးဖိုချောင်ထဲဝင်သွားတယ်။
ရှန်းရင်စားပွဲအပြည့်ကို စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ အနံ့မွှေးလိုက်တာ။ သူမစိုက်ကြည့်ရင်း လက်သီးစုပ်ကာ လက်လှမ်းလိုက်မိတယ်။ သူမ အစာသွတ်မုန့်တစ်ခုကို ကိုင်တော့မဲ့ဆဲဆဲမှာပဲ ကြားဖြတ်လက်တစ်ခုက သူမနဲ့အနီးဆုံး အစာသွတ်မုန့်တစ်ခုကိုယူလိုက်တယ်။
"ဒီအဆာသွတ်မုန့်လေးက ဒီတစ်ခေါက် အရသာမဆိုးဘူးပဲ" ကူယွဲ့ကရှန်းရင်ကိုကြည့်ရင်း ပြောလာတယ်။
"စောနက ဘာပြောနေတာလဲ..."
"ဘာမှမဟုတ်ဘူး" ရှန်းရင်ရဲ့ အမူအရာက မာကြောသွားတယ်။ သူမထိုင်နေရင်းနဲ့ သွားရည်ယိုစရာအစာသွတ်မုန့်တွေကနေ အကြည့်မလွှဲနိုင်သေးဘူး။
စက္ကန့်အနည်းငယ်တုံ့ဆိုင်းနေကာ မြန်ဆန်တဲ့အရှိန်နှုန်းနဲ့ စားနေတာကြည့်ပြီး သူမနောက်ဆုံးတော့ အစာသွတ်တစ်ပိုင်းတစကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်လိုက်တယ်။
