အခန်း ၄၅၉ ။ သားသတ်ခံရသော ဝတုတ်
"ခင်ဗျားတို့... ခင်ဗျားတို့ အားလုံးကို ဒီကိုဘယ်လိုလုပ်ရောက်နေတာလဲ" ဖက်တီး နောက်ဆုံးတော့ သဘောပေါက်သွားတယ်။
"ကျွန်တော်... ကျွန်တော် မသေဘူးလား"
"သေတော့မလို့" ကူယွဲ့ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။ သူ့မျက်လုံးတွေက ဖက်တီးဆီအကြည့်ရောက်သွားတယ်။
"တကယ်ပဲ ဘာဖြစ်ခဲ့တာလဲ၊ ဘယ်သူက မင်းကို ဒီနေရာမှာ ပိတ်ထားတာတုံး၊ ပြီးတော့ ဒီအင်းကွက်က... သွေးစတေးမှုအတွက် မင်းကို သုံးနေတာလား။
ဖက်တီးက ခဏတာ မှင်တက်သွားပြီးတဲ့နောက် တစ်ခုခုကို သတိရသွားသလိုမျိုး သူ့မျက်နှာက ချက်ချင်း ဖြူဖျော့သွားခဲ့တယ်။ သူက အလောတကြီး ပြောလာတယ်။
"ခင်ဗျားတို့အားလုံး မြန်မြန်သွားသင့်တယ်၊ ဒီကနေ ထွက်သွားပါ၊ သူတို့ မကြာခင် ပြန်... ပြန်လာတော့မှာ"
"မင်း ဘယ်သူ့ကို ပြောနေတာလဲ၊ တော်ဝင်အထွတ်အမြတ်ဂိုဏ်းလား"
"ရှင်းပြဖို့အချိန်မရှိဘူး" သူက ညာဘက်ခြမ်းက လမ်းကြောင်းတစ်ခုကို ကြောက်လန့်တကြား ကြည့်ပြီး သုံးယောက်ကို အတင်းအကြပ်တွန်းတော့တယ်။
"တကယ်လို့ ခင်ဗျားတို့ခုမသွားရင် ထွက်သွားနိုင်တော့မှာမဟုတ်ဘူး မြန်မြန်သွားပါ သူတို့တွေက အများကြီးပဲ၊ ခင်ဗျားတို့ သူတို့ကို မနိုင်နိုင်ဘူး"
"တစ်ယောက်ယောက် ဒီရောက်နေပြီ" ယိချင်းက ရုတ်တရက် စကားပြောလာတယ်။
"ခရီးသွားအမတ၃ယောက်"
ဖက်တီးကပိုတောင် ဖြူဖျော့သွားတယ်။ သူ့ကြည့်ရတာ ကောင်းကင်ပြိုသွားသလိုပဲ။
"ငါတို့ ဘာလုပ်သင့်လဲ"
"ဒီကနေ အရင်ထွက်သွားကြတာပေါ့" ကူယွဲ့ ပြောလိုက်တယ်။
"သွားလို့မရဘူး" ဖက်တီးက စိတ်ဓာတ်ကျစွာ ခေါင်းယမ်းလေတယ်။
"ညာဘက်က အဲလမ်းကြောင်းတစ်ခုပဲ ရှိတာ၊ ကျွန်တော်တို့..."
"ညာဘက်ကလမ်းကို သုံးမယ်လို့ ဘယ်သူပြောလဲ"
