အခန်း ၄၃၃ ။ ပြန်ရောက်လာခြင်း
ကူယွဲ့ တံခါးကို ဂါထာတစ်ခုနဲ့မဖွင့်ဘဲ တန်းပြီး မီးခိုးတစ်ခုအဖြစ် အသွင်ပြောင်းကာ ပြတင်းပေါက်ကတစ်ဆင့် ဝင်ခဲ့တယ်။ သူ ပတ်ပတ်လည်ကို ကြည့်လိုက်ပေမဲ့ ရင်လေးကိုမမြင်ရ။ အိပ်ရာပေါ်က အလယ်မှာသာ တုန်ယင်နေတဲ့ အခုံးကြီးတစ်ခု ရှိနေတယ်။ ရံဖန်ရံခါ မျိုသိပ်ထားတဲ့ရှိုက်သံလည်း ထွက်လာတယ်။
ကူယွဲ့ ရင်ထဲ နာကျင်မှုခံစားလိုက်ရတယ်။ ရုတ်တရက် သူ ထွက်ပြီး စားဖိုမှူးကို တကယ် အသေရိုက်ချင်သွားတယ်။ ခွေးသားလေး ငါ့မင်းသမီးလေးကို ခုလေးတင် ဘာပြောလိုက်တာလဲ သူ အပြေးသွားပြီး နှစ်သိမ့်ဖို့ ချီချင်စိတ်ကို မျိုသိပ်နေရတာမို့ လက်တွေက တင်းမာသွားတယ်။
သူက ရှေ့တက်ကာ နူးညံ့စွာမေးလိုက်တယ်။
"ဘာလို့ ရင်အာငိုနေတာလဲ၊ တစ်ယောက်ယောက်က အနိုင်ကျင့်လို့လား"
အိပ်ရာပေါ်က ဂွမ်းအခုံးလေးက တင်းမာသွားကာ ငိုသံက ချက်ချင်းရပ်သွားပေမဲ့ပြန်မဖြေ။
"သမီး ဘာလို့ဝမ်းနည်းနေရတာလဲ ဖေဖေ့ကိုပြောနိုင်မလား" သူကဆက်ပြောတယ်။
"မေမေ့ကြောင့်လား၊ ဖေဖေ သူ့ကို ကူရိုက်ပေးရင်ရော"
"ဟင့်အင်း... ဟင့်အင်း" ငိုရှိုက်နေတဲ့အသံက ဂွမ်းစောင်ထဲက ခွန်းတုံ့ပြန်တယ်။
"မေမေ့ကြောင့် မဟုတ်ပါဘူး..."
"ဒါဆိုဘယ်သူလဲ"
"..." သူမက တိတ်သွားပြန်တယ်။
"ဖေဖေ့ကို မပြောပြနိုင်ဘူးလား"
အထဲက ဆက်တိတ်နေတယ်။ အတော်ကြာပြီးတဲ့နောက် ပိုပြီးတောင်တိုးညင်းတဲ့အသံလေး ပေါ်လာတယ်။
"ရင်အာ... ပြောပြလို့... မရဘူး"
ကူယွဲ့မျက်နှာ မှုန်သွားတယ်။ သူ စဉ်းစားကာပြောလိုက်တယ်။
"တကယ်လို့ ဖေဖေ့ကိုမပြောနိုင်ရင် ချစ်စရာယုန်ပေါက်လေးကို ပြောပြရင်ရော ဘယ်လိုလဲ"
အဲလိုပြောပြီး သူက ကောင်းကင်စိတ်အာရုံအနည်းငယ်ကိုထုတ်ပြီး နောက်ထပ်အသွင်ပြောင်းပုံစံလု ပ်လိုက်တယ်။ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ ရှန်းကျင်းပုံစံမဟုတ်ဘဲ နှင်းလိုဖြူဆွတ်တဲ့ ယုန်ဖြူလေးတစ်ကောင် ဖြစ်ပြီး ခေါင်းရင်းမှာထားလိုက်တယ်။
