အခန်း ၄၂၈ ။ မှိုကိုကောင်းကင်ဘုံထဲ ဆွဲနုတ်ခြင်း
ဒီလူ့ကို သူ့သမီးက မျှော်လင့်ချက်မဲ့စွာ ထိန်းချုပ်ခံထားရတာ လောလောဆယ်အရေးကြီးတဲ့ တာဝန်ကို မမှတ်မိတော့တဲ့အထိပဲ။ ယိချင်း သက်ပြင်းချကာ သူ့ရှေ့ကထိုင်ခုံပေါ် သက်ပြင်းချလိုက်တယ်ာ။ သူ့ရင်ခွင်ထဲက ကလေးပေါက်စနကို ပေါင်ပေါ်တင်လိုက်ပြီး ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်တယ်။
"ဆရာ... တစ်ခုခု မှတ်မိလား"
ကလေးရင်က သူခုလေးတင် ပြောသွားတာဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူမခေါင်းထဲ ပျံသန်းသွားသလိုမျိုး သူ့ကိုအူကြောင်ကြောင် ပြန်စိုက်ကြည့်နေတယ်။ ကြီးမားပြီး မျက်ရည်လဲ့တဲ့မျက်ဝန်းတွေက သူ့ကို မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ်လုပ်ပြတယ်။
ယိချင်း သူ့ကို မိနစ်ဝက်လောက် သေချာလေ့လာပြီး သူမရဲ့အဲဒီကြီးမားဝိုင်းစက်တဲ့မျက်ဝန်းတွေထဲ ဘာမှမတွေ့။ ရင်းနှီးတဲ့ အရိပ်အယောင်တစ်စက်တောင် မရှိ။ တစ်ဖက်မှာတော့ ရှန်းရင်က သူစိတ်ညစ်နေတာကို အာရုံခံမိတဲ့ပုံ။ သူမက ကူယွဲ့ သူမကို စောနကပေးခဲ့တဲ့ အမတဆေးလုံးတွေနဲ့ လုပ်ထားတဲ့ အရုပ်လှေလေးကို ကောက်ကာ ယိချင်းဆီ ကမ်းပေးလိုက်တယ်။
သူမအတွေးတွေက မျက်နှာပေါ် ရှင်းရှင်းလင်းလင်းရေးထားတာ အသိသာကြီး။ သဘောကျရင် သမီးတို့တူတူ ကစားလို့ရတယ်။
"ထားလိုက်တော့ ထားလိုက်တော့" ကူယွဲ့ နှလုံးသား အောင့်စပြုလာပြီး ယိချင်းကို ကြားဖြတ်ပြောလိုက်တယ်။
"ရင်အာက သုံးနှစ်ပဲရှိသေးတယ်လို့ ပြောပြီးပြီလေ၊ သူမ ဘယ်လောက်များ သိနိုင်မှာမို့လဲ" သူ သူ့ဝတ်ရုံထဲက ဓမ္မခေါင်းလောင်းတစ်ခုကို ထုတ်ယူကာ သူမကို ခပ်ရွှတ်ရွှတ်ကြည့်လိုက်တယ်။
"ဒါနဲ့ကစားချင်လား၊ ဖေဖေ့ဆီလာ" သူ မနေနိုင်ဘဲ သူမကို ချီဖို့လုပ်ပေမဲ့ ယိချင်းက ရှောင်သွားကာ သူ့ကို အေးစက်စက်စိုက်ကြည့်တယ်။ ထွက်သွား - ဆရာ့ကို ဆွယ်ဖို့ကြိုးစားနေတာ ရပ်လိုက်တော့။
ကူယွဲ့ လေကိုပဲ ဖမ်းမိသွားလို့ မျက်နှာအမူအရာ ပျက်သွားတယ်။ မင်း ဘယ်လိုတောင်လုပ်ရက်တာ အဲဒါ ငါ့သမီးဟ။
