အခန်း ၄၃၄ ။ လက်ထောက်နောက်တစ်ယောက်
ကူယွဲ့အမူအရာက မည်းနက်သွားတယ်။ သူ တစ်ခဏစဉ်းစားပြီးတဲ့နောက် တစ်ဖက်လှည့်သွားတယ်။
"ယွီဟုန်၊ ဒီညွှန်ကြားချက်တွေကို ပို့လိုက် : တပည့်ထဲက ဘယ်သူမှ အင်းကွက်ထဲက ထဖောက်ခွင့်မရှိဘူး၊ ပြီးတော့လည်း... ငမည်းလေးကို ငါတို့ဂိုဏ်းထဲက နေရာရွှေ့ပြောင်းအင်းကွက်ကို သုံးခိုင်းပြီး နတ်ဆိုးဘုံဆီ ပြန်ခိုင်းလိုက်၊ သူ့ကို ကောင်းကင်မိစ္ဆာတွေနဲ့ နတ်ဆိုးတွေကို စုဝေးခိုင်းပြီး တခြားကောင်းကင်နန်းတော်တွေကို အကူအညီပေးဖို့ တိုက်ကြီးတွေဆီ ခေါ်သွားခိုင်းလိုက်၊ နောက်တော့ လန်ဟွားကို ငါတို့အင်းကွက်ကိုပိုတည်ငြိမ်အောင်လုပ်ဖို့ သူ့နတ်ဆိုးအရှိန်အဝါကို သုံးခိုင်းလိုက်၊ နေကိုပါ ဖုံးအောင် လုပ်နိုင်ရင် အကောင်းဆုံးပဲ"
ယွီဟုန်က ကူယွဲ့ ဘာတောင်းဆိုနေလဲ နားလည်သွားတယ်။
"ဟုတ်ကဲ့ အကြီးအကဲ" အဲလိုနဲ့ သူမက ဓားပျံပေါ်တက်ကာ ထွက်သွားတယ်။
ကောင်းကင်နန်းတော်အပြင်ဘက်က ရေခဲမြစ်င အရွယ်အစားကြီးထွားလာပြီး မြေပြင်က ခုပိုပြီးတောင် အသည်းအသန်တုန်ခါနေပြီ။ နေရာတစ်လျှောက်အက်ခိုးထပ်နေတဲ့ ကျယ်လောင်တဲ့ ထိခိုက်သံတွေ ရှိနေပေမဲ့ တစ်ကောင်တစ်မြီးတောင် မမြင်ရဘူး။ ရန်သူက သူတို့မဟာအင်းကွက်ကို တိုက်ခိုက်နေတာ အသိသာကြီး။
"ဆရာ" ယိချင်းက အိမ်ထဲကလူကို အမှတ်ရသွားပြီး သူ့ရင်ထိတ်သွားတယ်။ ချက်ချင်းပဲ သူက ပြေးဝင်လာကာ စောင်ရော မျက်ရည်ပါမခြောက်သေးတဲ့ ကလေးရောပါ ချီလာခဲ့တယ်။ သူ တစ်ဖက်လှည့်ကာ ကောင်းကင်ဘုံဆီ တန်းရောက်တဲ့မုခ်ဝကို ဖွင့်လိုက်တယ်။
နောက်တော့ သူ ကူယွဲ့ အရင်က ဖန်တီးခဲ့တဲ့ ခပ်ထူထူဖျာပေါ် ကလေးရင်ကို တင်လိုက်တယ်။ သူ ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်ချကာ အလောတကြီးပြောတယ်။
"ဆရာ၊ ကျေးဇူးပြုပြီး ဒီမှာလိမ်လိမ်မာမာနဲ့ စောင့်နေနော်၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကိုယ့်ဘာသာ လျှောက်မပြေးနဲ့နော် ဟုတ်ပြီလား"
