အခန်း ၄၃၂ ။ နှလုံးသားထဲမှအထုံးအဖွဲ့
ရင်လေးက စငိုတည်းက တစ်ညလုံး ငိုတော့တယ်။ ပြီးတော့ သူမက သာမန်ကလေးတွေလို အကျယ်ကြီး ငိုတာမဟုတ်။ တိုးလွန်းလို့ ငိုသံကိုတောင် မကြားနိုင်တဲ့အထိပဲ။ မျက်ရည်စက် တချို့တလေပဲ ရံဖန်ရံခါကျလာပြီး အိပ်ရာပေါ်က ခေါင်းအုံးလေးကို စိုစေတယ်။ သူမဝမ်းနည်းမှုက လုံးဝသတိကင်းမဲ့နေပြီး အချိန်နဲ့အမျှ ဝမ်းနည်းကြေကွဲစွာ "မကြီး" လို့ ခေါ်နေကာ လူတစ်ယောက်ကို အသည်းကွဲစေတယ်။
"ဖြစ်နိုင်တာ ကျွန်တော်တို့ လမ်းကြောင်းဖွင့်ပြီး အစ်မကြီးရှန်းကို လာခွင့်ပေးရမယ်ထင်တယ်"
ယိချင်းက လေးနက်တဲ့အသံနဲ့ အကြံပြုလိုက်တယ်။ ဖြစ်နိုင်တာ ရင်လေးက ဒီရက်ပိုင်း အရမ်းကို လိမ္မာပြီး စကားနားထောင်တာကြောင့်ရယ် သူတို့ သူမအပေါ် အရင်က အထင်အမြင်တွေရယ်ကြောင့် ယိချင်းနဲ့ ကူယွဲ့ သူမက အခု ၃နှစ်အရွယ်ပဲရှိသေးပြီး မိသားစုအဖော်ပြုမှုကို အလိုအပ်ဆုံးအရွယ်ဆိုတာ မေ့သွားလုနီးပါး ဖြစ်ခဲ့တာ။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ ဘယ်လောက်ပဲ သူမအပေါ် ကောင်းကောင်း၊ ဘယ်လိုပဲ သေချာဂရုစိုက်စိုက် သူတို့က သူမနှလုံးသားထဲမှာရှိတဲ့ ရှန်းကျင်းအစိတ်အပိုင်းနဲ့ မယှဉ်နိုင်ဘူး။
ကူယွဲ့လည်း မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်တယ်။
"ဒါပေမဲ့ ရှန်းရင်က ရှန်းကျင်း ဒေါသနဲ့လိုက်လာမှာဆိုးလို့ မျက်နှာပြင်လမ်းကြောင်းကို ချိပ်ပိတ်ထားတယ်လို့ ပြောခဲ့တယ်လေ၊ မင်းလည်းသိပါတယ်၊ သူ့အစ်မဒေါသနဲ့ဆို ငါတို့နှစ်ယောက် သူ့ကိုဘယ်လိုလုပ်တားနိုင်ပါ့မလဲ၊ အဲအချိန်ကျ ငါတို့တင်မက မျက်နှာပြင်တစ်ခုလုံးပါ..."
"ဆရာ့ကို တစ်ချက်ကြည့်ခွင့်ပေးဖို့ ဆက်သွယ်မှု နည်းနည်းလေးဆိုရင်တောင် ဖြစ်တယ်" ယိချင်း အခန်းထဲ ပြန်လှည့်ကြည့်ကာ မနေနိုင်ဘဲဆက်ပြောလိုက်တယ်။
"ဒီလိုမျိုး ဆရာက အရမ်း... သနားဖို့ကောင်းတယ်"
ခုလောလောဆယ် ရှန်းရင်အတွက်တော့ သူမက သူတို့ကို မိဘလိုဆက်ဆံနေပေမဲ့ သူတို့အတူတူ ရှိတဲ့အချိန်က အရမ်းကိုတိုလွန်းတယ်လေ။ အလွန်ဆုံးမှ သူစိမ်းတွေထက် နည်းနည်း ပိုကောင်းတဲ့လူအဖြစ် မြင်နိုင်မှာပေါ့။ အဲဒါကြောင့် ငိုတာတောင် သူမက အိပ်ပျော်ပြီးနောက်မှ တိတ်တိတ်လေး ခိုးငိုတာ။ အပြည့်အဝယုံကြည်မှု လုံးဝမရှိဘူး။
