အခန်း ၄၄၂ ။ တပည့်များဆီ လွှဲပေးခြင်း
"ဟေး ဖေဖေနျို" ရှန်းရင် အကျင့်အတိုင်း လက်တစ်ဖက်ယမ်းပြလိုက်တယ်။
"မင်းဘိုးအေကို ဟေး" ကူယွဲ့ နှုတ်ခမ်းထောင့်တွေ တွန့်သွားကြီး သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကို လေတိုက်သွားသလိုပဲ။ သူ့ရှေ့က လူကို ခေါင်းစခြေဆုံးကြည့်လိုက်တယ်။ တကယ်ပဲ သူမက အရင်ရက်ပိုင်းကထက် အရပ်နည်းနည်း ပိုရှည်လာပြီး သူမတစ်ကိုယ်လုံးပေါ်က ရင်းနှီးနေတဲ့ ပျင်းရိမှုမျိုးနဲ့ဆို ဒါ တကယ် ရှန်းရင်အစစ်ပဲ။
"ငါ့ကိုစောစောပြောရင် မင်းအသားနာမှာမို့လား;"
အယ်၊ နင့်မှ ငါ့ကို စကားပြောဖို့ အခွင့်အရေးမပေးတာ။ ရှန်းရင်က ရယ်ကာ ပေါက်စီတစ်လုံး ကမ်းပေးတယ်။
"စားချင်လား"
"အကျိုးနည်းမျို" ကူယွဲ့က အတင်းယူပြီး ဒေါသဖြေသလိုမျိုး သူ့ပါးစပ်ထဲထိုးထည့်လိုက်တယ်။ သူ့ကြည့်ရတာ ပေါက်ကွဲထွက်တော့မလိုပဲ။ ဒါပေမဲ့ သူ့မျက်လုံးတွေကတော့ ရှေ့ကလူဆို မရေရာစွာ ခဏခဏ လှမ်းကြည့်တယ်။
"မင်း ဘယ်ချိန်က ပြန်သက်သာတာလဲ"
"ခုလေးတင်လေ" သူမ ဒီတိုင်းပဲအိပ်ခဲ့တာ၊ အဲဒါပါပဲ။
"မင်းလုံးဝ အဆင်ပြေသွားပြီလား"
"အင်း" အစတည်းက အဆင်ပြေတာပဲကို။
"မင်း ထပ်ကျုံ့သွားတာ ဒါမှမဟုတ် တစ်ခုခုမဖြစ်တော့ဘူးပေါ့"
"အာ... အဲလိုဆိုအခက်တွေ့မှာပေါ့"
ကူယွဲ့ သူမကို အတော်ကြာစိုက်ကြည့်နေပြီးမှ စိတ်သက်သာရာရသလို သက်ပြင်းချတယ်။
"မင်း သက်သာသွားရင် ကောင်းတာပဲ" သူက နှစ်ပိုင်းလောက်ကြာဦးမယ် ထင်ခဲ့တာ၊ ဒါပေမဲ့ ဒါ တကယ်မြန်လွန်းတာပဲ။ ရှန်းရင်ရဲ့ cheat လို စွမ်းရည်တွေ ပြန်ရောက်လာတာ ကောင်းပေမဲ့ သူ ဘာလို့ မကျေနပ်တဲ့ခံစားချက် ရနေတာပါလိမ့်။ အထူးသဖြင့် သူ့သုံးနှစ်အရွယ်ရင်လေးကို နောက်တစ်ကြိမ် ဘယ်တော့မှ ပြန်မမြင်ရတော့ဘူးလို့ တွေးမိချိန် သူ့ရှေ့က စိတ်ရှုပ်စရာလူကို ပိုတောင် မနှစ်ခြိုက်ဖြစ်လာတယ်။
