အခန်း ၄၂၅ ။ စားဖိုမှူးကို မထိနဲ့
သူမ ဆန့်ကျင်ဘက်ကလူက ခြောက်ကပ်ကပ်ရယ်တယ်။ သူ့မျက်လုံးတွေက ရတနာတစ်ခုကို တွေ့လိုက်သလိုမျိုး တောက်ပသွားတယ်။
"ဒီမျက်နှာပြင်ရဲ့ ခုခံမှုကတကယ်ပဲ အတော်လေး ခိုင်မာတယ်၊ ငါတို့တွေ အများကြီးပြင်ဆင်မှုလုပ်ရပေမဲ့ ငါတို့ ဒီကိုရောက်တဲ့အကြိမ်တိုင်း အားထုတ်မှုတွေက အလဟသဖြစ်သွားတယ်၊ ဒီလိုမျိုး အရည်အသွေးနိမ့် မျက်နှာပြင်က သူ့ဘာသာကောင်းကောင်း ထိန်းထားနိုင်တာ အထင်ကြီးစရာပဲ၊ တကယ်လို့ ငါတို့သာ မျက်နှာပြင်ကျူးကျော်တာကို စလုပ်တာဆို မင်းတို့အားလုံး ဒီရလဒ်ကနေ လွတ်မြောက်နိုင်လောက်တယ်"
"..." တခြားနည်းနဲ့ပြောရရင် ဒါက သူတို့ ပထမဆုံးအကြိမ် မဟုတ်ဘူးပေါ့။
"မင်းလက်ထောက်က အတော်လေး ထိတ်လန့်စရာပဲ သူ့အစွမ်းတွေက တခြားမျက်နှာပြင်တွေရဲ့ စီမံထိန်းသိမ်းသူတွေထက် အများကြီးသာတယ်၊ ငါတို့ သူ့အသိစိတ်ကို ထိန်းချုပ်ဖို့အတော်ကြာချက်ပဲ၊ သူက သူ့စွမ်းအားကို အပြည့်အ ဝနားမလည်သေးတာ နှမြောစရာ၊ အဲဒါက ငါတို့ရဲ့အကောင်းဆုံး ကိရိယာပဲ။
"..." ကိရိယာလား။
"ဟုတ်သား - မင်းမှာ နောက်လက်ထောက် ရှိသေးတာပဲ"
အဲလူမျက်လုံးတွေက အသုံးဝင်တဲ့တစ်စုံတရာကို တွေးမိသွားသလိုမျိုး တလက်လက် တောက်ပသွားတယ်။ "သူက ပိုပြီးတောင် အစွမ်းကြီးပုံပဲ၊ သူလည်း ကိရိယာကောင်းတစ်ခု ဖြစ်မှာ သေချာတယ်" သူ စကားဆုံးဆုံးချင်း ရေခဲလွှာတစ်ခုလုံး တုန်ခါသွားတယ်။ ရေခဲမြစ်အပြင်ဘက်မှာ ဖြစ်နေတဲ့ပုံရိပ်တွေ ပေါ်လာလေတယ်။
ရေခဲပြင်ကျယ်ကြီးပေါ်မှာ မတ်တတ်ရပ်နေတဲ့ လူတစ်ယောက်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာတော့ မရေမတွက်နိုင်တဲ့ ဒဏ်ရာတွေ။ လက်တစ်ဖက်မှာ ဓားရှည်တစ်ချောင်း ကိုင်ထားတယ်။ အဲလူက မတည်မငြိမ်ရပ်နေတာ အချိန်မရွေး လဲကျသွားတော့မဲ့ပုံ။ သူ့ပတ်လည်က အရာအားလုံးက ဖေဖေနျိုနဲ့တစ်ပုံစံတည်းတူတဲ့ ပုံသဏ္ဌာန်တွေ၊ အသိစိတ်တွေထိန်းချုပ်ခံထားရတဲ့ အဇဋာကောင်းကင်ဧကရာဇ်တွေနဲ့ ကောင်းကင်မိစ္ဆာတွေရောပဲ။
