Fire (NL)

4. Sofie

I can fake a smile

I can force a laugh

Human - Christina Ferri

De rest van de week bracht ik grotendeels hoestend en zwetend in bed door. Mijn moeder kwam regelmatig mijn kamer binnen met wat yoghurt en fruit of wat kippensoep met crackers. Koen kwam ook langs en vroeg of hij mijn longen mocht onderzoeken. Hij vreesde dat ik een longontsteking zou ontwikkelen en gaf me medicatie. De dagen zijn grotendeels aan me voorbijgegaan.

Sinds gisteravond is de koorts weggebleven en ik besluit vandaag mijn nieuwe mobiel in te stellen. Het papiertje van mijn moeder waarop ze het nummer van Andreas geschreven heeft, ligt bovenin het doosje. Als eerste stuur ik hem een berichtje om hem mijn nieuwe nummer door te geven.

Bijna meteen daarna verschijnt Andreas' naam op mijn schermpje en ik maak een mentale notitie dat ik zo meteen de ringtoon moet wijzigen, want dit schelle gerinkel kan ik niet aanhoren.

'Eindelijk, je bent weer onder de levenden!' Het horen van de quasi verontwaardigde stem van mijn beste vriend zorgt meteen voor een warm gevoel.

'Sorry, ik ben ziek geweest' zeg ik en ik voel me wel schuldig omdat ik hem niet sneller een berichtje gestuurd heb. Een nieuwe telefoon instellen neemt wat tijd in beslag en dat lukte me de voorbije dagen echt niet. Ik kon me met moeite naar de badkamer slepen voor een kattenwas, het checken van mijn polsen op ontsteking en het verversen van mijn verband.

'Weet ik, pop. Je moeder heeft me op de hoogte gehouden.'

Ik knipper even met mijn ogen, dit had ik niet verwacht.

'Hoe gaat het nu?' vraagt Andreas voorzichtig. Ik weet dat hij informeert naar hoe het echt met me gaat en niet de gewone smalltalk.

'Doordat ik zo ziek was kon ik eigenlijk niet veel nadenken, wat wel goed was, denk ik,' antwoord ik schouderophalend.

Het blijft een tijdje stil aan de andere kant van de lijn en even ben ik bang dat hij zal vragen wat er precies tussen mij en Ben gebeurd is, maar dat doet hij niet.

'Ben is bij me aan de deur geweest,' zegt hij in de plaats daarvan.

Zijn woorden voelen als een emmer ijskoud water en paniek overspoelt me.

'Hij gaat je niet vinden, Soof,' benadrukt hij.

'Ik had niet verwacht dat hij naar mij op zoek zou gaan, er was niets meer over van de liefde tussen ons,' weet ik verstikt uit te brengen.

'Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik hem niet meer aan de deur wil hebben of dat ik naar de politie stap.'

Ik slik even om mijn droge keel te bevochtigen, maar ik weet niets uit te brengen. Ben nam in slechts enkele ogenblikken zoveel van me af dat ik niet weet hoe ik zou reageren wanneer ik oog in oog met hem zou komen te staan.

'Soof, hoor je wat ik zeg?'

Ik schrik op door de luidere toon in Dre zijn stem.

'Nee, sorry, ik was even in gedachten verzonken.' Er lijkt een soort galm op de lijn te zitten, precies of ik mezelf dubbel hoor.

'Ik vroeg je hoe de ontmoeting was met de rest van de familie Van Dijk?'

Blij dat Andreas het gesprek een andere kant op stuurt, vertel ik hem over Jeff en dat ik hem leuk vind omwille van zijn spontaniteit. Ook Koen is echt een lieve man en ik snap wel dat mijn moeder verliefd op hem geworden is. 'Koen lijkt wat op George Clooney, met zijn grijze haren en toch een jongensachtige uitstraling. Het is duidelijk dat Jeff daar zijn charme van geërfd heeft,' vertel ik Andreas. Spijt overvalt me terwijl ik Andreas over onze ontmoetingen vertel. Ik besef dat ik hen geen eerlijke kans heb gegeven en dat ik veel gemist heb door niet eerder de moeite te nemen om hen te leren kennen.

'En de andere zoon, heb je die al ontmoet?'

'Die heb ik nog niet gezien, mam zei dat hij niet vaak meer naar huis komt.'

'Nou, dat is balen.'

'Wat wil dat zeggen?' vraag ik gealarmeerd.

'Ik heb gisteren wat op je moeder haar Facebookprofiel zitten neuzen en ik heb een foto gezien van hun vier samen.'

'Dat had je wel iets eerder kunnen zeggen voordat ik Jeff en Koen zo beschreef,' breng ik verbijsterd uit.

'Tja, ik genoot wel van je gedetailleerd verslag,' proest hij. 'Volgende keer videobellen we, maar nu zit ik op het toilet.'

Ik hoor hoe hij doortrekt. 'Ieuw, dat moest ik echt niet horen.' Dit kleine detail verkort ons telefoongesprek aanzienlijk, waardoor ik dus nog steeds niet weet wat hij met die vraag naar de andere zoon van Koen wou zeggen. Als er een ding is waar Dre altijd wel in slaagt is het om mijn problemen te verlichten en ik ben blij dat ik mijn vriend gehoord heb. Met een glimlach op mijn gezicht druk ik op het rode knopje. Het is al voorbij halfzes, dat wil zeggen dat ik nog maar een dikke twintig minuten heb. Ik had deze middag mijn moeder al laten weten dat ik beneden zou komen eten. Dat wordt dus een snelle douche.