Fire (NL)

6. Sofie

Burning cities and napalm skies

15 flares inside those ocean eyes

Ocean eyes - Billie Eilish

Ik ben - zoals verwacht - de laatste die aan het diner verschijnt. Doordat mijn spieren nog verzwakt zijn, duurde het langer dan gepland om me op te frissen. Zelfs een simpele taak als douchen kost me meer energie dan normaal. Mijn blik blijft hangen op de onbekende persoon aan tafel. Zelfs al kan ik op dit moment alleen nog maar zijn achterkant zien, ik weet nu al dat hij belachelijk knap zal zijn. Koen en Jeff kijken me recht aan terwijl mijn moeder achter het keukenblok de laatste hand legt aan het eten. Het gesprek valt stil en dan draait hij zich langzaam naar me toe en het eerste wat me opvalt zijn zijn oceaanblauwe ogen. Hij kijkt me met opgeheven kin recht aan waardoor zijn blik nog intenser aanvoelt. Hij heeft een driedagenbaardje en jukbeenderen waar menig model jaloers op zou zijn. Het lijkt alsof hij me gevangen houdt met zijn ogen en ik voel me er opnieuw koortsig door worden. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren gaat hij staan en stelt zich aan me voor. Jay steekt zijn hand naar me uit terwijl hij me in de ogen blijft kijken. De lucht tussen ons voelt beladen en de storm die in mijn binnenste raast, lijkt te weerspiegelen in zijn ogen. Voorzichtig laat ik mijn hand in de zijne glijden. Zijn hand voelt zacht en warm aan, maar zodra hij wat krachtiger zijn vingers om mijn knokkels sluit, trek ik mijn hand als gestoken terug. Rillingen lopen over mijn rug en mijn hart bonst onregelmatig in mijn keel. Ik probeer me te focussen op mijn ademhaling om de spieren in mijn hals te ontspannen zodat ik de brok spanning weggeslikt krijg. Ik kijk hem nog steeds aan terwijl hij terug gaat zitten. Zijn haren hebben dezelfde donkerblonde kleur als die van zijn broer. De zijkant is net als bij Jeff iets opgeschoren, maar waar Jeff volgens mij enkel nonchalant zijn handen gebruikt voor het in model brengen van zijn haar, is het duidelijk dat Jay meer moeite doet om zijn haar te stylen. Aarzelend ga ik zitten op een van de twee lege stoelen. Blijkbaar zijn er geen vaste plaatsen, want Koen en Jeff zitten beiden op een andere plaats dan dinsdagavond. Ik kon kiezen om naast Jay te gaan zitten of recht tegenover hem. Naast hem leek me de veiligste keuze. Zo kan ik zijn priemende blik het beste ontwijken.

Terwijl mijn moeder voor iedereen een heerlijk ruikende soep opschept vraagt Koen hoe het met me gaat.

'Ik hoest nog wat, maar het malaise gevoel is weg.'

'Fijn dat te horen.'

'Je ziet er echt veel beter uit dan dinsdagavond, toen leek je wel ontsnapt uit een zombiefilm.'

En bedankt voor je eerlijkheid, Jeff. Ik dacht nog wel dat ik je mocht... Ik zie Jay zijn schouders schokken en hoor hem zelfs gniffelen. Hij vindt het duidelijk wel grappig dat zijn broertje geen blad voor de mond neemt. Als Jeff al iets van mijn verontwaardiging opmerkt dan trekt hij zich daar niets van aan, want hij is alweer over iets anders aan het ratelen.

'Ik ben echt aan het weekend toe. Die van wiskunde was deze week afwezig en had allerlei taken opgegeven waar de helft van de klas niets van begreep. Twee keer raden wie alles kon uitleggen...' Jeff wijst met twee duimen naar zichzelf.

Jay geeft zijn broer een broederlijke klap op zijn schouder. 'En dat deed jij niet graag? Betweter.'

'Tuurlijk wel, alleen geen honderd keer.' Jeff draait met zijn ogen.

Ik vind het vermakelijk om te zien hoe gemoedelijk ze met elkaar omgaan. De soep is nog lekkerder dan ze ruikt. Er zitten zelfs kleine stukjes champignon in. Ik kan me helemaal niet herinneren dat mijn moeder zo goed kon koken. Dit is bijna restaurantwaardig. Of zou ze dit gehaald hebben bij een traiteur? Thuis stond er meestal gewone kost op het menu, stamppot, gehaktballen, hachee en dat soort dingen. Ingrediënten die niet al te veel kosten, maar toch voedzaam waren.

'Ga je ook mee?' Niemand geeft antwoord dus kijk ik op. Jeff kijkt me recht aan.

'Ik vroeg of je zin had om mee te gaan naar Weert. Ik speel daar dit weekend een basketbalwedstrijd.'

'Oh, sorry.' Ik ben er nog helemaal niet aan toe om als een gezin voor mijn nieuwe stiefbroertje te gaan supporteren. Ook is Weert iets te dicht bij Maastricht om me veilig te kunnen voelen. 'Ik ga graag een andere keer mee, maar nu nog even niet.'

Gelukkig neemt Jeff het goed op. Wanneer ik mijn arm uitstrek om nog wat soep bij te nemen zie ik dat Jay zijn ogen over mijn ontblote pols glijden.

Shit.

De rode striemen op mijn rechterpols zijn duidelijk zichtbaar. Ik kan de trilling van mijn handen maar met moeite onderdrukken. Ik was al aan de late kant en na het verwijderen van de pleister had ik geen tijd meer om aan die kant, die moeilijker is gezien ik rechtshandig ben, nog snel nieuw verband te leggen. Ik slik de brok in mijn keel weg en probeer niets te laten merken. Mijn oksels worden vochtig en dit keer heeft dat niets te maken met die griep van deze week.