Fire (NL)

11. Sofie

Everyday is like another storm, yeah

I'm just tryin' not to go insane

Better Days - One Republic

Vandaag ben ik op de fiets van mijn moeder naar de dokterspraktijk gereden. Het is amper vijftien minuten rijden en de lichaamsbeweging doet me goed. Bovendien hoeft Koen dan niet terug te rijden naar de praktijk om mij thuis te brengen. Koen vond mijn idee om de wachtzaal een half uurtje vroeger te openen prima en het geeft mij een goed gevoel dat mijn inbreng geapprecieerd wordt. Ik vind het erg fijn dat het computersysteem zo modern is, iets wat ik amper kan geloven, zeker nu ik Hugo ontmoet heb. Hugo kwam vlak na mij aan, hij is eind zestig en compleet het tegenovergestelde van Koen. Hij heeft een norse uitstraling en een ietwat kille blik in zijn ogen. Hij bekeek mijn outfit, een zwarte aansluitende jeans met een kakigroene oversized trui, maar zei niets van het feit dat ik het schortje dat in de hoek hangt niet aangetrokken heb. Wel zei hij meteen nadat hij officieel aan mij voorgesteld was dat hij er op stond aangesproken te worden als Dokter wanneer er patiënten bij zijn. In het ziekenhuis is dat ook de gewoonte, maar ik heb wijselijk mijn mond gehouden. Verder heeft hij niet veel woorden verspild tijdens het voorstellingsrondje. Aangezien Koen zei dat hij niet zo van dat formele houdt, vind ik de combinatie van beide heren een beetje apart, maar het lijkt wel te werken gezien de stroom aan patiënten.

Als eerste van vandaag schrijf ik een jonge vrouw met lage rugpijn in en verwijs haar door naar Koen. Daarna is er een man met zijn dochtertje van anderhalf die de hele nacht buikloop had. Hij heeft pech en moet het helaas met Dokter Hugo doen. De hele voormiddag ben ik druk met de vrije consultaties en het beantwoorden van de inkomende oproepen. Ik heb mijn middagpauze gebruikt om samen met Koen zijn onderzoeksruimte te leren kennen zodat ik niet alles moet gaan zoeken met patiënten erbij. In de namiddag heb ik mijn eerste consultaties als verpleegkundige. Bijna allemaal komen ze langs voor hun griepprik, maar er is ook een gezin dat langskomt voor reisgezondheidsadvies.

'Familie Meijer?'

Een vrouw die zou kunnen doorgaan als een plussize model neemt haar baby op van het speeltapijt in de hoek van de wachtzaal. Haar man neemt hun dochtertje bij de hand en samen volgen ze me naar de onderzoeksruimte. Nadat ik me voorgesteld heb, vertellen ze me dat ze in het voorjaar naar Thailand zouden willen en zich afvragen welke vaccins ze moeten laten zetten.

Terwijl ik hun vragen beantwoord en hen advies geef over de benodigde vaccinaties, flitst er een gedachte door mijn hoofd. Op SEH kreeg ik regelmatig te maken met mensen die terugkwamen van buitenlandse reizen met allerlei gezondheidsproblemen. Dat ik reizigers nu kan adviseren hoe ze gezond kunnen blijven op vakantie vind ik onverwacht leuker dan gedacht. Het is een keer niet een probleem oplossen, maar er een voorkomen.

Als laatste staat er een diabetespatiënt op mijn lijst, ze heeft pas een maand geleden de diagnose gekregen en alles is nog vrij nieuw voor haar dus heb ik iets meer tijd voorzien. Een blik op de klok vertelt me dat ze eigenlijk al in de wachtruimte had moeten zitten, maar die is helaas leeg. Op het moment dat ik haar nummer wil intoetsen, vliegt de deur open en komt een knappe blondine binnen. Ze is duidelijk buiten adem en ik stap op haar af.

'Gaat het?' vraag ik meteen. Ik laat haar op een stoel plaatsnemen wanneer ik merk hoe bleek ze ziet.

'Sorry, mijn ketting was van mijn fiets en ik kreeg hem er niet op, ik heb het hele stuk naar hier gelopen. Ik ben te laat voor mijn afspraak.'

'Heb je dextro bij je, mevrouw De Jong?' vraag ik wanneer ik de zweetdruppels op haar voorhoofd afveeg met een tissue, ze staat op het punt een hypo te krijgen. Aangezien ik in haar dossier al gezien had dat ze geen insulinepomp heeft, wil ik dat ze snel glucose inneemt.