Fire (NL)

15. Sofie

Friends, with you 'til the end

Fix you, help you mend, when it gets tough

Friends - Ella Henderson

Het gesprek met Jay heeft me goed gedaan, ondanks zijn diepzinnige vragen. Ik heb het gevoel dat er wat van de spanning tussen ons is weggevallen op die manier. Hij is een fijne gesprekspartner, die een afwachtende houding aanneemt en me geen woorden in de mond probeert te leggen. Wanneer er stiltes in het gesprek vallen dan voelen die gek genoeg niet beladen aan, maar eerder rustgevend. Hij liet me praten over het verleden zonder opdringerig te zijn. Ik waardeer het dat hij niet naar mijn polsen gevraagd heeft, ondanks dat zijn blik er regelmatig naartoe dwaalt en hij er waarschijnlijk wel iets over wil weten. Zaterdagavond ging hij met Jeff en zijn vrienden naar die voetbalwedstrijd. Ook bij het ontbijt heb ik hem geen enkele keer gezien, wat ik stiekem wel jammer vind.

'Sofie?' Koen wacht blijkbaar op een antwoord van mij terwijl mijn gedachten de vrije loop gingen over zijn zoon. Ik begrijp niet waar dit opeens vandaan komt.

'Ik zou graag uittesten of het mogelijk zou zijn om deze week opnieuw een avond vrij te houden. Ik vond het fijn om zoals donderdag eens een dag niet af te sluiten met huisbezoeken,' zegt hij.

'Hopen op geen massale griepuitbraak dan maar?' grap ik.

'Klinkt als een waterdicht plan,' knipoogt hij. 'Over waterdicht gesproken, ik breng Jeff naar school vandaag,' zegt hij terwijl hij zijn autosleutels van het haakje pakt. 'Zal ik jou ook een lift geven naar de praktijk?'

'Hoeft niet. Ik fiets liever.'

'Heb je al eens naar buiten gekeken?' vraagt Jeff met een frons.

Ik bijt op de binnenkant van mijn wang en draai langzaam mijn gezicht naar het raam, beseffend dat het stortregent.

Dat wordt dus geen fietstochtje...

Mijn middagpauze spendeer ik met Hugo in zijn onderzoeksruimte, net zoals ik eerder bij Koen deed om de indeling te leren kennen aangezien ik op dinsdagen Hugo zijn onderzoeksruimte moet gebruiken omdat Koen dan zijn kantoor zelf gebruikt voor zijn consultaties. De rest van de week doet hij huisbezoeken in de namiddag. Ik geniet er elke dag meer van om aan de slag te zijn in de huisartsenpraktijk. Het is druk, maar niet te vergelijken met spoedeisende hulp. De patiënten hebben meer geduld hier en zijn vriendelijker. Zelfs Hugo lijkt na onze gezamenlijke lunch iets te ontdooien. Hij maakt weliswaar nog geen grapjes zoals Koen, maar hij lijkt me te vertrouwen en kijkt me niet meer afkeurend aan. Straks worden we nog vriendjes, stel je voor!

Op donderdagavond neemt Koen mijn moeder weer mee uit , het is ons gelukt die avond vrij te houden. Jeff en ik kunnen er misschien een gewoonte van maken om samen iets te doen als we erin slagen om dat de komende weken ook te doen. Ook Jeff reageert enthousiast wanneer ik het hem voorstel. Ik heb vandaag balletjes in tomatensaus met aardappelpuree en appelmoes klaargemaakt. Hij weet het simpele gerecht te waarderen en ik vind het zelf ook heerlijk ontspannend om te koken. Na het eten stelt Jeff voor om Stratego te spelen.

Terwijl we onze stukken op het speelveld zetten, vertelt hij me dat het spel nog van zijn opa geweest is. Aangezien ik rood heb, mag ik beginnen. Ik kies voor een voorzichtige aanpak, terwijl Jeff meteen vol in de aanval gaat. Zijn speelstijl is een reflectie van zijn persoonlijkheid: een en al emotie en dramatiek wanneer hij een van zijn speelstukken verliest. Door deze benadering onthult hij al gauw hoe mijn speelveld ingericht is en lokaliseert hij snel mijn vlag. Die is omgeven door bommen, maar Jeff is bijna door zijn mineurs heen. Ik trek mijn mouwen over mijn polsen en kan de overwinning bijna proeven, wetende dat hij nog maar één mineur over heeft om vijf bommen onschadelijk te maken. Uiteindelijk slaagt Jeff er in om deze te ontmantelen en mijn vlag te veroveren, zonder dat ik zelfs maar een flauw idee heb waar zijn vlag staat. Gelukkig kan ik goed tegen mijn verlies en ruimen we het spel op nadat hij me een high five geeft.