Fire (NL)

47. Jay

In a world full of people

You can lose sight of it all

And the darkness inside you

Can make you feel so smal

True Colors – Tom Odell

'Goed punt,' knikt de examinator naar me. Terwijl zij bedrijvig een aantal aantekeningen maakt, kraak ik mijn nek om de spanning te verdrijven. Door al haar kritische vragen en onderbrekingen bracht ze me serieus van mijn stuk. Ik moest alles uit de kast halen om te bewijzen dat ik de lesstof begrepen had en me verschillende technieken eigen had gemaakt.

Wanneer ze eindelijk haar pen neerlegt en haar blik op mij richt, trekt een lichte huivering over mijn rug. Ik doe een halfslachtige poging om haar gezichtsuitdrukking te peilen, maar ze lijkt met gemak de concurrentie aan te kunnen met Jeff Dunham, die zich serieus moet houden terwijl hij met een van zijn buikspreekpoppen een grap maakt.

'Dat was het, Jay. Goed gedaan.'

Ik knipper even. Heb ik dit goed gehoord? Ik hou m'n hoofd schuin en kijk haar verbaasd aan. Pas wanneer ik oogcontact met haar maak, zie ik de lichte schittering in haar ogen. Ik haal opgelucht adem en ga staan. 'Dankjewel,' zeg ik terwijl ik haar hand schud.

De kou bijt in mijn gezicht wanneer ik het Warandegebouw uitloop. Ik trek de kraag van mijn corduroy jas iets omhoog en schud mijn hoofd terwijl ik probeer te verwerken wat zonet gebeurde. Ik denk niet dat ik ooit al zo hard gezweet heb tijdens een mondeling tentamen. Hoe zeggen ze dat ook alweer? Het venijn zit hem in de staart? Er is iets van... Ik wandel richting het Esplanade gebouw, waar ik afgesproken heb met Mats, en vraag me af of hij ook zo'n martiale ondervraging moest ondergaan. Hij was anderhalf uur voor mij aan de beurt, maar in zijn appje over waar we elkaar zouden treffen, heeft hij met geen woord gerept over zijn tentamen.

Zodra de automatische schuifdeuren van het Grand Café open glijden, komt de aromatische geur van versgemalen koffiebonen me tegemoet. Nadat ik een espresso gehaald heb, scan ik de ruimte, op zoek naar mijn beste vriend. Ik vind hem helemaal achterin, waar hij met gebogen hoofd iets op z'n telefoon te lezen.

'Hé,' zeg ik wanneer tegenover hem ga zitten.

Mats schrikt op en gooit zijn telefoon op tafel.

'Hoe ging het?'

Hij zet zijn bril af en knijpt in z'n neusbrug. 'Kut, man.'

We hebben elkaar amper gezien de voorbije dagen, maar het valt me meteen op dat hij er moe uitziet. 'Had je ook de drilsergeant als examinator?' vraag ik meelevend terwijl ik van mijn espresso nip.

Hij krabt in zijn nek. 'Nee, ik had Vanneste.'

Ik frons mijn wenkbrauwen. Vanneste is de beste prof die we de voorbij jaren gehad hebben, hoe kan dit fout gelopen zijn?

'Het tentamen ging oké,' antwoordt hij snel terwijl hij z'n das losser trekt. 'Maar mijn vader belde me deze nacht,' gaat hij stilletjes verder. 'Mama is opgenomen in het ziekenhuis.'

'Fuck, je meent het... Wat is er aan de hand?'

'Dat weten ze nog niet,' zucht hij. 'Papa maakte zich zorgen omdat ze kortademig was en heeft de ambulance gebeld. Ze zijn nu allerlei onderzoeken aan het doen.' Hij slaat zijn dubbele espresso achterover en kijkt me verloren aan. 'Ik begrijp het niet, Jay. Vorige week was ze nog bij de longarts geweest omdat ze zich moe voelde, maar die had niets kunnen vinden.'

'Misschien is het gewoon een infectie,' probeer ik geruststellend.

Mats trekt ongelovig zijn wenkbrauwen op, pakt zijn telefoon van tafel en staat op. Zijn vingers bewegen snel over het scherm en hij opent zijn berichten, waarschijnlijk op zoek naar nieuwe informatie. Maar aan zijn gefrustreerde zucht te horen, is die er niet.