Fire (NL)

1. Sofie

Come dry me off and hold me close

I need you now, I need you most

Head Above Water - Avril Lavigne

Ik staar voor me uit wanneer ik voor het huis van mijn beste vriend sta. Een ijzige greep omvat mijn borstkas terwijl ik verdoofd om me heen kijk, maar niets registreer van wat er rondom me gebeurt. Mijn hart bonst als een bezetene, elke slag een zware hamerslag tegen mijn ribbenkast. Ik heb er geen idee van welke weg ik genomen heb om hierheen te komen en hoe lang ik hier al sta voordat mijn trillende vinger uiteindelijk het blinkende knopje van de deurbel indrukt.

'Pop?' klinkt het verschrikt uit de mond van Andreas terwijl hij de deur opent. 'Wat zie jij eruit.' Zijn adem stokt even en zijn ogen verwijden zich van verbazing en bezorgdheid. 'Kom binnen, je hebt helemaal geen jas aan,' vervolgt hij terwijl hij een stap achteruit doet om me binnen te laten.

Ik kijk even achterom voordat ik naar binnen glip en duw dan de deur snel achter me dicht. Ik draai het slot met trillende handen om en ga met mijn rug tegen de deur staan, de koude hardheid van het hout voelt als een steun tegen mijn lichaam, maar mijn ademhaling blijft onregelmatig.

Andreas merkt mijn uitgeputte toestand op en grijpt mijn elleboog vast op het moment dat mijn benen me niet meer kunnen houden. Zonder aarzeling tilt hij me op en fluistert geruststellende woorden terwijl hij me naar de woonkamer draagt. 'Wat er ook gebeurd is, ik ben er voor je.' Hij zet me neer op de bank bij het lange stuk.

Ik trek mijn benen op en sla mijn armen eromheen, een wanhopige poging om mezelf te beschermen in een wereld die plotseling zo bedreigend lijkt. Wanneer Andreas naast me wil komen zitten, krimp ik als vanzelf in elkaar.

'Ik ben het maar, pop,' fluistert hij zacht. Hij neemt het fleecedekentje van op het voeteneind en legt het over mijn schouders. 'Je bent hier veilig, Soof. Neem je tijd.'

Ik ril en wil het dekentje verder optrekken, maar een scherpe pijn schiet door mijn polsen en ik hap naar adem. Andreas' bezorgdheid wordt nog intenser wanneer zijn ogen de pijn in de mijne vangen. Behoedzaam schuift hij een stukje dichterbij.

'Ik doe je niets, pop,' verzucht hij geruststellend.

Dan pas merk ik het bloed op aan de mouwen van mijn hoodie. Klappertandend houd ik mijn handen naar hem op.

'What the fuck, Soof,' roept Andreas. 'Wat is er gebeurd?'

Mijn neus prikt, mijn ademhaling wordt oppervlakkiger en de tranen waar ik tegen gevochten heb sinds ik die verdomde deur achter me dichtgetrokken heb, winnen het van mijn vastberadenheid.

'Wat is er aan de hand?' klinkt een stem vanuit Andreas' slaapkamer. Ik verstijf meteen.

'Wat is er gebeurd?' vraagt Andreas nogmaals wanneer hij mijn polsen voorzichtig vastneemt. Ik krimp in elkaar wanneer hij mijn polsen draait om de ravage beter te bekijken. Zijn ogen staan vol afschuw en tegelijk vol medeleven.

'Pop, ik heb bezoek.' Hij legt mijn handen voorzichtig neer in mijn schoot. 'Caleb is hier, mag hij dichterbij komen? Dit moet verzorgd worden.'

Wat doet mijn afdelingshoofd hier?

'Sofie? Heb je me gehoord?' Andreas' stem trilt gespannen, maar ik heb moeite met reageren. Zijn anders zo kalme blik flitst nu ongeduldig heen en weer.

Mijn ogen zijn gefixeerd op Caleb die vanuit de deuropening de woonkamer in komt met een glas water. Hij kijkt me met zijn spoedartsenblik onderzoekend aan. Hij komt langzaam dichterbij en reikt me het glas aan. Daarna legt hij zijn hand op Andreas' schouder. 'Jij blijft bij haar. Waar kan ik je EHBO koffer vinden?'