Fire (NL)

29. Jay

Don't talk but you speak so loudly

You smile, but your eyes look cloudy

You say someone left you broken

But I'm here with the door wide open

HOLD YOU DOWN - X Ambassadors

Ik parkeer vlak voor de voordeur, zodat Jeff Sofie naar binnen kan begeleiden en ik zo meteen in de garage kan rijden. Zoals ik al gedacht had duurde het even voordat Sofie wakker genoeg was om op een veilige manier de trap te nemen. Jeff ging in de auto achterin naast Sofie zitten en keek me even in de spiegel aan voordat hij haar tegen zich aantrok. Niet om me uit te dagen, maar om te peilen of het wel oké was dat hij fysiek contact zocht. Ze liet hem toe, wat me niet heel erg verbaasde, gezien de goede band die ze met elkaar gekregen hebben, maar toch stak het een beetje. Wanneer ik de autolift naar beneden genomen heb en mijn auto op zijn vaste plaats geparkeerd heb, neem ik twee flesjes water uit de koelkast en ga naar boven. De deur van Sofies kamer staat open en Jeff zit op de grond terwijl hij Sofies schoenen helpt uitdoen.

'Ze wil niet alleen zijn,' fluistert hij, wanneer Sofie de badkamerdeur achter zich sluit om haar pyjama aan te trekken. Hij laat zijn hoofd tegen het bed vallen. 'Ik heb haar beloofd dat er een van ons bij haar blijft tot ze slaapt.'

Ik knik. 'Goed van je.' Ik neem plaats op een van de fauteuils bij het raam. Ik wil niet dat deze avond met een domper eindigt voor Jeff, dus ik maak gebruik van het moment om het nog even over zijn performance te hebben. 'Was je dat vooraf al van plan?'

'Ik heb het deze middag pas bedacht,' antwoord hij met gesloten ogen.

'Jezus, dat heb je toch maar weer mooi geflikt dan. Je zei dat ik talent had, maar hoe jij de emotionele snaar bij iedereen wist te raken, was echt buitenaards! Je hebt een heel andere kant van jezelf laten zien aan de buitenwereld. Niet veel mensen krijgen die kant van je te zien. Hoe kom je op dat nummer?'

Zijn mondhoeken krullen op. 'Er is zo een Belgische kerel die dat nummer gecoverd heeft in zijn garage waarmee hij viral ging op TikTok.' Hij geeuwt luid voordat hij verdergaat. 'Ik dacht bij mezelf, dat kan ik ook.'

Ik grinnik. 'Je deed het fantastisch! Je stem is vaster geworden sinds ik je de laatste keer heb horen zingen. Vind je het leuk om te doen? Twijfel je nog steeds over Conservatorium?'

Hij schudt zijn hoofd. 'Nee, ik vind muziek heel erg leuk en zo, maar echt niet dat ik er mijn hoofdberoep van wil maken. Ik pas niet in die wereld.'

Ik lach, opgelucht dat hij uit zichzelf tot die conclusie gekomen is.

'Toen ik je de toekomstplannen voor de praktijk horen uitleggen, wilde ik daar ook meteen deel van uitmaken. Ik ga volgend jaar Fysiotherapie volgen. Dus, ik hoop dat jullie er rekening mee houden dat ik over een jaartje of vijf ook wat ruimte kom inpikken,' voegt hij er geeuwend aan toe.

'Zullen we doen,' beloof ik. Jeff ligt nog steeds tegen Sofies matras aan. 'Ben je moe?'

Hij knikt. 'De adrenaline van het optreden is gaan liggen, denk ik.'

'Ga maar slapen dan.'

Hij opent langzaam zijn ogen en kijkt me dan schuin aan. 'En Soof dan?'

'Ik blijf wel.'

'Zeker van?'

Ik knik. Op het moment dat Jeff de kamer verlaat gaat de badkamerdeur open en komt Sofie terug de slaapkamer in. Ze heeft rode, geruite pyjamabroek aan. Erboven draagt ze alleen een wit topje. Geen beha.

Haar tepels staan duidelijk zichtbaar afgetekend tegen het dunne katoen. Ik slik terwijl ik het fatsoen probeer te hebben om mijn ogen af te wenden, maar dat is als vragen aan een hond op een losloopweide om niet met zijn staart al kwispelend aan elke loopse teef die voorbij komt te gaan snuffelen. De voorzichtige stapjes die ze neemt verraden dat ze zich nog niet lekker voelt. Ik haast me naar haar toe om haar te begeleiden naar haar bed. Ze laat zich langs me heen in bed zakken en ik draai snel mijn onderlijf opzij, zodat ze zeker niets meekrijgt van de anatomische reactie die haar priemende tepels op me hebben.

'Jay?' murmelt ze nog steeds een beetje groggy van de paniekaanval. 'Jij ruikt zo lekker.'  

Ik kan een grijns niet onderdrukken en trek hoofdschuddend de dekens op tot over haar schouders. Ondanks dat de geur van mijn parfum al grotendeels vervlogen is, blijft er blijkbaar toch iets hangen dat haar zelfs uren later nog steeds bevalt.

Ze laat haar ogen dichtvallen en rolt naar het midden van het bed.

Ik observeer haar nog een moment, met een gevoel van stille tevredenheid, en knip dan haar nachtlampje uit.

***

Ondanks de vermoeidheid lukte het me niet om in slaap te vallen. Daarom ben ik beneden nog wat krachttraining gaan doen. Ik kom net onder de douche vandaan wanneer ik opgeschrikt wordt door geschreeuw uit Sofies kamer. Ik neem de tijd niet om me verder af te drogen, maar knoop snel mijn handdoek om mijn middel en storm haar kamer binnen. 'Sofie, wat is er?'

'Stop, Ben! Je doet me pijn!' gilt ze wanneer ik de verlichting aandoe.

Paniek grijpt me aan. Wie is Ben? Ik scan de kamer, maar zie niemand. Sofie zit rechtop in bed en slaat met haar armen in het rond. Haar ogen zijn wijd opengesperd, vol angst, maar ze ziet me niet. Ze is ergens anders, gevangen in de greep van een andere realiteit.

Dit is geen gewone nachtmerrie. Ze zit verdomme midden in een aanval van pavor nocturnus.

'Ik ben het, Jay,' probeer ik haar gerust te stellen, terwijl ik voorzichtig een paar stappen dichterbij zet.

Zweet parelt op haar voorhoofd en op haar bovenlip. Haar lichaam schokt van de herinneringen die door haar hoofd spoken. Ze snakt naar adem en grijpt naar haar polsen. 'Ik wil het niet, Ben!' Haar pupillen flitsen wild de kamer rond, als een dier dat in een val gelopen is.

Wat de hel heeft ze met die man meegemaakt? Mijn keel knijpt dicht bij het zien van haar angst en een golf van machteloosheid overspoelt me. Ik weet dat ik het beter is haar niet wakker te maken, het enige wat ik nu kan doen is haar proberen kalmeren en ervoor zorgen dat ze zichzelf niet bezeert. 'Je bent thuis, Sofie. Ben is niet bij je,' zeg ik rustig.

Haar trillende handen houden haar polsen stevig vast, alsof ze probeert een onzichtbare pijn weg te drukken. 'Maak me los,' smeekt ze wanhopig.

Is dat hoe ze aan die littekens komt? Heeft hij haar vastgebonden?

Mijn gedachten racen terwijl ik haar observeer. 'Je bent hier veilig. Ik ben bij je en ik zorg ervoor dat je niets kan overkomen.' Mijn stem is laag en geruststellend terwijl de frustratie om niet te kunnen helpen brandt als hete kool in mijn maag.

Ze klampt zich vast aan de deken, haar ademhalingspatroon begint langzaam te normaliseren, maar haar lichaam blijft gespannen. 'Het doet pijn,' fluistert ze.

Haar woorden snijden door mijn emotionele kern. Ik voel de drang om haar vast te houden, haar te beschermen tegen de onzichtbare demomen die haar kwellen. In plaats daarvan leg ik mijn hand zacht op haar arm, een lichte aanraking om haar gerust te stellen. Haar huid voelt klam aan onder mijn vingers.

Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat haar greep op de deken verslapt en haar spieren ontspannen. Voorzichtig schuif ik de deken iets beter om haar heen en sta dan langzaam op. Ik strijk mijn handdoek recht, doe de verlichting uit en verlaat de kamer geruisloos. Ik wissel de handdoek in de badkamer voor een pyjamabroek en besluit de deuren open te laten zodat ik haar snel zou kunnen horen als er iets is.

Ik ga op de rand van mijn bed zitten, mijn hoofd in mijn handen. Het beeld van Sofies angstige gezicht blijft in mijn gedachten rondspoken en mijn hart blijft bonzen van de adrenaline die nog door mijn lijf jaagt. Wat is er in hemelsnaam gebeurd nadat ze vastgebonden werd? Die vraag knaagt aan me. Minuten kruipen voorbij terwijl ik elk geluid uit haar richting op scherpte observeer, mezelf afvragend of ze rustig zal blijven slapen of weer in de greep van een nachtelijke paniekaanval zal raken. Uiteindelijk dwing ik mezelf om te gaan liggen en met focusoefeningen terug kalm te worden.