Fire (NL)

17. Sofie

But there is a light

In the dark, and I feel its warmth

In my hands and my heart

Why can't I hold on?

Waves - Dean Lewis

'Vanaf januari komt er voor drie dagen in de week een arts in opleiding. Ze zit in haar laatste jaar. Zij heeft twee jaar geleden al een jaar stage gelopen bij ons, waardoor ze al heel wat patiënten kent. Als het haar en ons meevalt dan kan zij meteen blijven nadat ze afgestudeerd is.'

Terwijl ik Koen zijn woorden verwerk, probeer ik mijn bedenkelijke blik te verbergen. 'Dat zou de werkdruk in ieder geval wat verlichten.' Mijn stem klinkt misschien wat vlakker dan ik zou willen, maar ik probeer mijn bezorgdheid over de mogelijke veranderingen niet te veel te laten doorschemeren.

'We willen de praktijk nog verder uitbouwen, dus er zal nog steeds werk genoeg te doen zijn voor jou als je besluit te blijven,' stelt hij me gerust.

Ik knik langzaam. 'Dat begrijp ik, maar het is ook een grote stap om te overwegen.' Aan de ene kant waardeer ik de familiale sfeer hier en de band die ik met Koen en Hugo opgebouwd heb en ik zou het moeilijk vinden om dat opnieuw achter me te laten. Aan de andere kant zou dat betekenen dat ik mijn carrière in het ziekenhuis moet opgeven, iets waar ik hard voor gewerkt heb. En dan heb ik het nog niet over Andreas, de enige reden waarvoor ik werkelijk zou overwegen om terug te keren naar Maastricht.

Vlak voor ik mijn eerste elektrocardiogram moet afnemen, smeer ik mijn polsen in met handcrème. Door mijn polsen regelmatig in te smeren genezen de littekens beter en trekt de roodheid ervan hopelijk snel weg. Nadat Andreas vrijdag mijn pols checkte en vond dat het er goed genoeg uitzag om het verband achterwege te laten, ben ik sinds deze week aan het werk zonder mijn polsen af te dekken. Gal komt op wanneer mijn gedachten naar de oorzaak van de striemen dreigen af te dwalen, maar een klop op de deur brengt me terug naar het heden.

Koen is zijn autosleutels vergeten uit zijn kantoor en kijkt me onderzoekend aan. 'Gaat het wel met je?'

Ik voel de kleur uit mijn gezicht trekken en Koen sluit de deur achter zich voordat hij dichterbij komt. Hij trekt de bureaustoel achteruit en mijn oren beginnen te suizen. Ik zie half dat hij mijn benen vastneemt en ze op het bureau neerlegt. Daarna wordt mijn beeld wazig, maar ik verlies mijn bewustzijn niet. Langzaam wordt mijn zicht weer helder en Koen is net klaar met het nemen van mijn bloeddruk.

'Heb je hier vaker last van?' vraagt hij.

'Het is geleden van in mijn puberteit. Ik sta altijd lager van bloeddruk als ik ongesteld moet worden. Maar het gaat alweer hoor.' Ik voel me weer beter, waarschijnlijk was dit een subtiele hint van mijn lichaam dat ik die deur naar het verleden gesloten moet laten, maar daar besluit ik Koen niet van op de hoogte te brengen. Ik heb tuc koekjes in de schuif van mijn kleine kantoortje liggen en besluit die op te knabbelen zodat het zout zijn werk kan doen en mijn bloeddruk verhoogt.

'Bel me als het niet gaat, dan breng ik je thuis.'

Ik glimlach en verzeker Koen ervan dat het echt wel weer gaat.

'Bedankt voor de goede zorgen, dokter.'

Even twijfelt hij, maar uiteindelijk neemt hij zijn autosleutels en vertrekt op huisbezoeken.

'Hendrik Mulder?' vraag ik in de wachtruimte. Er zitten maar twee patiënten, maar beide mannen zijn van dezelfde leeftijd en geen van beide heb ik ze eerder gezien. De zwaarlijvige man met de rollator gaat voorzichtig staan. 'Komt u maar mee met me.' Koen vermoedt voorkamerfibrillatie, een hartritmestoornis waarbij het hart onregelmatig en meestal te snel klopt, bij meneer Mulder en daarvoor moet ik een ecg bij hem afnemen en ook een bloedafname. Een elektrocardiogram registreert gedurende enkele seconden de elektrische activiteit van het hart. Daaruit kan Koen later de frequentie en de regelmatigheid interpreteren.