Fire (NL)

50. Sofie

Easy come, easy go

Slippin' high, slippin' low, yeah

He got it, I want it

They got it, I can't have it

I want it, don't matter

Mistress for Christmas – AC/DC

'Dat is niet goed, Jeff, er staat dat hij dat gepijnigd moet zeggen, jij laat het klinken alsof het grappig is.

'Maar dat is het ook,' antwoord Jeff.

'Ja, voor het publiek, maar die boom zelf kan daar niet om lachen, hoor.' 

'Weet jij hoe bomen denken?'

Ik rol met mijn ogen. 'Nee, Jeff, dat weet ik niet.'

'Volgens mij denken ze niet, want ze hebben geen hersenen.'

'Kom, gedaan met filosoferen nu. Leef je terug in en begin bij het moment waarop hij het verhaal over Lara's ouders verteld. Anders ken je die tekst nooit uit je hoofd tegen binnen twee weken.'

Jeff zucht. 'Als ik had geweten dat die boom zo'n belachelijke hoeveelheid tekst zou hebben, had ik nooit auditie gedaan.'

Ik lach. 'Wat had je dan verwacht bij een toneelstuk met de titel "De stem van de boom"?'

Jeff begint opnieuw aan zijn monoloog en dit keer doet hij het wel goed. Verbazingwekkend goed zelfs. Ik staar hem met open mond aan. 'Hoe krijg je het voor elkaar om ineens zo geloofwaardig te doen?' vraag ik verbouwereerd.

Hij haalt zijn schouders op. 'Talent?' grinnikt hij.

'Blijkbaar. Jij bent op alle vlak met je gat in de boter gevallen. Is er iets wat jij niet kunt?'

'Koken,' roept Jay, die ons blijkbaar kan horen tot in de badkamer.

'Niemand leert het me,' roept Jeff terug.

Jay verschijnt in de deuropening en leunt nonchalant met één hand tegen het kozijn. Zijn natte haar staat alle kanten open voor de tweede keer vanavond valt mijn mond wagenwijd open. Laag op z'n heupen hangt een flanellen pyjamabroek, zo'n groen geruit exemplaar dat op die van mij lijkt. Damn, die broek alleen al is voldoende om het fladder van die gevleugelde beestjes in mijn maag weer in gang te zetten. Maar meneer daar heeft dus enkel die broek aan. Niets erboven. Ik probeer niet te staren, maar kom op, hij heeft geen shirt aan! Ik zie maar de helft van zijn lichaam, maar het is genoeg om de rest erbij te fantaseren. Ik bedoel maar, als ik aan de ene kant vier blokjes tel, dan zal de andere kant er vast ook zoveel tellen. Zijn lijf is minstens zo afgetraind als dat van Ryan Gosling... 'Hij kan zelfs geen tosti maken zonder dat het brandalarm afgaat,' zegt hij laconiek, alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat hij halfnaakt rondparadeert.

Ik knipper snel met mijn ogen, maar mijn blik blijft onvermijdelijk hangen op de gespierde lijnen van zijn rug wanneer hij zich omdraait.

'Hé, dat alarm staat gewoon te gevoelig afgesteld,' verdedigd Jeff zich, waardoor ik me opeens bewust ben van zijn aanwezigheid.

Ik kijk naar hem, maar mijn hersenen kunnen niet snel genoeg schakelen tussen de broers.

Jeff maakt een onhandig gebaar tegen zijn kin, alsof hij me iets duidelijk probeert te maken.

Ik kijk hem verward en niet-begrijpend aan, want ik ben nog steeds bezig met de beelden die door mijn hoofd flitsen.

'Jouw alarm staat ook niet goed afgesteld, je bent vliegen aan het vangen,' grijnst hij voordat hij een kussen recht in mijn gezicht gooit.

Ik gooi het kussen met een boog terug, maar het vliegt iets te ver naar links om doel te raken. Ondanks dat hij voorzichtig aan moet doen met zijn brace, springt hij op en slaagt er in om het handig op te vangen.

'Sorry!' roep ik snel.

'Niet erg,' grinnikt hij. 'Dit is een leukere oefening dan wat ik deze ochtend bij de fysiotherapeut moest doen.' Hij legt het kussen terug in de fauteuil en loopt naar de kamerdeur die naar de gang leidt. 'Slaaplekker, Soof.'

'Slaaplekker, Jeffie.'

De dag erna staan Jeff en ik samen in de keuken. Begin deze week moesten we allemaal aan Jay doorgeven hoeveel tijd we op Kerstdag in de keuken nodig hebben. Aan de hand daarvan heeft hij een schema opgesteld, zodat we niet allemaal tegelijkertijd in die ruimte moeten zijn. Volgens die lijst staan Jeff en ik kort na de middag samen ingeroosterd om de keuken te gebruiken.

Jeff trekt een keukenschort aan en kijkt me vragen aan. 'Wat maak jij?'

'Red Velvet Cake. En jij?'

'Dat ontdek je zo wel,' antwoordt hij met een knipoog. Hij scrolt op zijn mobiel en even later schalt er rockmuziek door de boksen. Daarna haalt hij een kegelvormige isomo-figuur en enkele satéprikkers tevoorschijn.

Als dit maar goed komt...

Terwijl ik alle ingrediënten afweeg voor het beslag, wikkelt Jeff de kegel in aluminiumfolie. Ondertussen zingt hij luidkeels de liedjes mee. Het overgrote deel van de nummers heb ik nog nooit eerder gehoord, maar het zijn wel allemaal kerstnummers. Af en toe zit er een cover van een bekender nummer tussen en die neurie ik vrolijk met hem mee. Tegen de tijd dat ik klaar ben om de cakevorm de oven in te schuiven, is zijn kegel helemaal ingepakt en heeft hij een ster uit een dikke plak gesneden en die bovenop de kegel geprikt. Op dit moment is hij bezig met de overschot van de kaas in blokjes te snijden. Ik begin te snappen welk soort hapjes we deze avond voorgeschoteld krijgen.

'Zal ik je helpen?' stel ik voor nadat ik de roomkaasvulling gemaakt heb. 'Het beslag moet een tijdje in de oven en daarna nog afkoelen. Ik heb toch niets anders te doen nu.'

Jeff schuift een bakje kerstomaten naar me toe. 'Gewoon een prikkertje erdoorheen en op de toren prikken. Leef je uit,' grinnikt hij.

Daarna doen we hetzelfde met de druiven en maken we er uiteindelijk wel een leuk uitziende kerstboom van.

'Zin om me met de rest ook te helpen?' vraagt Jeff nadat we de boom in koelkast gezet hebben.

'O,' reageer ik verrast, 'heb je nog hapjes voorzien?'

'Tuurlijk, dacht je dat dit alles was?'

Ik haal opgelucht adem, even vreesde ik dat Jeff inderdaad niets beters uit zijn mouw wist te schudden.

Anderhalf uur later is m'n Red Velvet Cake helemaal klaar en heb ik Jeff geholpen met het bereiden van zijn hapjes: een hammousse, die we in glaasjes gespoten hebben en blini's belegd met gerookte zalm en kruidenkaas. Wanneer hij de ingrediënten van zijn laatste hapje tevoorschijn tovert, kijk ik hem verbaasd aan. 'Wat ben je daarmee van plan?'

'Bladerdeeg met choco beleggen, ander vel erbovenop, in reepjes snijden en dan in de vorm van een kerstboom op een prikkertje schuiven. Daarna afbakken in de oven,' leest hij voor vanop z'n instructieblaadje.

'Jeff,' grinnik ik. 'Zoiets eet je als dessert, niet als een hapje.'

Hij fronst zijn wenkbrauwen en krabt in zijn haar. 'Kunnen we iets anders met het bladerdeeg?'

Gezien het Kerst is, is snel naar de supermarkt rennen geen optie, dus speur ik de koelkast af in de hoop iets bruikbaars te vinden, zonder toch iemand zijn ingrediënten af te snoepen. Mijn oog valt op de wortelen. 'Ik heb een idee!' roep ik. Ik neem de wortelen, leg ze op een snijplank, snij met een groot keukenmes het loof eraf en leg de groente terug in de koelkast.

Jeff slaat me argwanend gade. 'Wat ben je met dat groen van plan?'

'Je kunt hier pesto van maken,' zeg ik. 'Andreas heeft me ooit meegesleurd naar een No Waste–kookworkshop,' licht ik toe. 'We beleggen dan het bladerdeeg met de pesto, eventueel zelfs met een sneetje ham. Wat denk je daarvan?'

'Wauw, jij bent een queen in omdenken,' lacht hij.