Fire (NL)

3. Sofie

Sick of your pleasure

Sick of your pain

Sick of your pressure

Sick of your game

Sick of you - DNMO, Sub Urban

Om niet opnieuw af te glijden probeer ik mezelf af te leiden door mijn reistassen te halen. Ik moet hierbij de pijn verbijten die door mijn polsen schiet. Zodra ik de laatste tas neerzet neem ik de kamer in me op. De muren zijn gebroken wit, waarbij de zwarte kasten goed uitkomen. Er is veel lichtinval door de grote ramen, waarvan eentje uitkijkt op de oprijlaan en de andere op de voordeur. De twee beige fauteuils tegen de muur hebben identiek dezelfde tint als de vouwgordijnen, waarschijnlijk is hier een interieurarchitect voor aan te pas gekomen. De iets donkerdere kussentjes in de stoeltjes geven een beetje sfeer aan de ruimte, maar al bij al oogt het redelijk kil. Het grote tweepersoonsbed ziet er uitnodigend uit. Ik laat me achterwaarts op het bed vallen en zak meteen weg tussen de berg witte kussens. De zachte zijden lakens voelen glad en koel aan. Ik had niet anders verwacht dan dat ook deze kamer, net als de rest van het huis, een en al luxe zou uitademen, al kan ik er niet echt van genieten. Ik veer weer recht, zodat ik mijn spullen kan uitladen voordat ik in het midden van de dag in slaap val. Er is meer dan voldoende ruimte voor al mijn kleding in de prachtig ingemaakte kasten. Wanneer ik de deur van de badkamer open om mijn toiletspullen op te bergen, moet ik toegeven dat ik het daar wat rommeliger had verwacht. Blijkbaar is iedereen hier extreem netjes, nog iets waar ik me niet meteen door op mijn gemak zal voelen, want ik hou van huiselijkheid en daar horen in mijn ogen rondslingerende spullen bij. Naast een tandenborstel, wat scheergerief en een zwarte fles parfum in de vorm van een granaat, is er niets dat verraadt dat deze ruimte door iemand gebruikt wordt. Er is een toilet, een douche en een bad dat er erg aanlokkelijk uitziet. Ik ben dankbaar voor de sleutel die ik aan de binnenkant van beide deuren zie zitten. Ik slaak een zucht van opluchting, geen onverwachte gênante momenten voor het geval Jay toch thuiskomt wanneer ik hier ben. Ik zet mijn spullen aan de wasbak die het dichtst bij mijn kamer is en verlaat net de badkamer wanneer ik gestommel in de hal hoor. Mijn oog valt op de klokradio die naast een doos tissues op het nachtkastje staat. Het is al bijna vier uur. Waarschijnlijk is het de jongste zoon van Koen die thuiskomt van school. Nieuwsgierig open ik de slaapkamerdeur en gluur de gang in.

'Hey, jij moet Sofie zijn!' Een blonde jongen komt net boven aan de trap. Hij draagt een beige sweater met een eend erop. 'Ik ben Jeff,' stelt hij zich lachend voor terwijl hij dichterbij komt. Nu kan ik ook de tekst die rondom de eend staat lezen: 'What the duck'. Stiekem moet ik lachen om het opschrift.

'Heb je al kunnen uitpakken?' Zijn bruine ogen twinkelen, wat zijn energieke uitstraling alleen maar versterkt.

'Hoi,' begroet ik hem aarzelend terwijl ik met mijn rug tegen de deurpost leun. 'Ik ben er net klaar mee.'

'Heb je zin in een snelle rondleiding in de kelderverdieping?' Terwijl hij me die vraag stelt, wijst hij al richting de trap.

Zijn prachtige lach en imposante gestalte - hij is minstens anderhalve kop groter dan ik - vallen me onmiddellijk op. Zijn donkerblonde haar is opgeschoren aan de zijkanten, maar bovenop iets langer, wat hem een nonchalante uitstraling geeft.  Zijn aura lijkt een levendige regenboog van kleurrijke confetti die fel afsteekt tegen de strak-monochrome elegantie van dit glamourpaleis.

'Eigenlijk moet ik "souterrain" zeggen volgens mam.  Ze vindt "kelder" niet passen bij de status van het huis,' zegt hij met overdreven deftige stem. 'Volgens haar is een kelder voor het opslaan van aardappelen en een souterrain voor het ontvangen van gasten.' Het rollen van zijn ogen verraadt dat hij zelf niet veel om die benaming geeft.