Fire (NL)

2. Sofie

You can think that you're in love

When you're really just in pain

Moral of the story - Ashe

Mijn moeder nam gelukkig snel op, het voelde vreemd en vertrouwd om haar stem te horen. Ik vertelde haperend van de breuk met mijn vriend, maar heb verder geen details gegeven, dat zou haar alleen maar onnodig ongerust maken. Ze stelde, tot mijn verbazing, meteen voor dat ik een tijdje bij haar op adem kon komen, iets wat ik nooit verwacht had gezien ons beperkt contact de voorbije jaren. Het idee mijn moeder zo meteen terug te zien, bezorgt me meer zenuwen dan ik verwacht had. Ik wil niet dat ze mijn angst en mijn pijn opmerkt, maar ik ben bang dat ze het onbewust toch zal merken en vragen zal stellen.

Tijdens de rit naar Waterdijk dwalen mijn gedachten alle kanten op. Wanneer we het UMC+ passeren, overvalt een weemoedig gevoel me. Ik kijk naar de vertrouwde gebouwen en voel een steek van verdriet, niet wetende wanneer ik hier terug zal zijn. Sinds mijn achttiende was het mijn tweede thuis geworden, een plek van uitdagingen en van groei. Ik denk aan alle keren dat ik hier in alle vroegte naartoe fietste, de haastige lunches tussen de colleges door, de gesprekken met medestudenten die net zo gedreven waren als ik... Het leren van nieuwe vaardigheden, van de adrenaline tijdens spoedeisende situaties en de vreugde van het helpen van patiënten.

'Ben weet niets van je moeder en waar ze woont, toch?' vraagt Andreas.

Ik schud mijn hoofd. 'Nee, we hebben het eigenlijk nooit over haar gehad.' Ben heeft altijd weinig interesse getoond in mijn achtergrond, in mijn familie, in míj. Alles draaide altijd om hem en zijn behoeften, terwijl die van mij niet eens leken te bestaan.

'Dan hoef je je om je veiligheid alvast geen zorgen te maken,' verzekert Andreas me.

Met elke kilometer die ons verder van Maastricht brengt, voelt het alsof ik een hoofdstuk van mijn leven afsluit. Een hoofdstuk dat me heeft gevormd, maar waarvan ik nu afscheid moet nemen door Ben.

'Gaat het?' onderbreekt Andreas mijn negatieve gedachtegang.

'Hm-mm,' is het enige wat ik eruit kan persen. Ik frunnik wat aan de mouwen van mijn sweater en trek ze ver over mijn polsen, zodat ik er niet naar hoef te kijken. Andreas heeft ze opnieuw verbonden met huidkleurig rekverband zodat het niet meteen opvalt. De stilte in de auto zorgt ervoor dat mijn gedachten alle kanten blijven opgaan. De deur naar de herinnering aan gisteren heb ik gesloten na mijn inzinking in de douche en die wil ik nooit meer opentrekken.

'Mag ik de radio opzetten?' vraag ik.

'Tuurlijk, ik durfde de muziek niet op te zetten omdat ik geen idee had waar je op dit moment behoefte aan hebt. Je mag ook iets op Spotify kiezen.'

Ik zoek een nummer met een stevige beat op Andreas' mobiel en draai het volume flink omhoog. De luide muziek maakt het onmogelijk om na te denken. Andreas' blik verplaatst zich langzaam van de autosnelweg naar mij en ik lees verwarring in zijn ogen, maar ik kan alleen maar mijn mondhoek wat optrekken. Daaraan heeft hij blijkbaar toch voldoende om de hint op te pakken, af en toe zingt hij zelfs een stukje mee. Zijn speelsheid fungeert als een verlichting voor mijn gemoed, wat me helpt om mijn gedachten weg te voeren van de beladen zwaarte in mijn hoofd. Om de tijd te doden en mijn zenuwen in de kiem te smoren, probeer ik me ondertussen te herinneren wat de voornaam van de man van mijn moeder is. Volgens mij is hij huisarts in het kustdorpje en heeft hij twee zoontjes.

Wanneer we van de autosnelweg af rijden, kan ik niet langer stil blijven zitten en schudt Andreas' auto zelfs een beetje wanneer we stilstaan voor het stoplicht. Andreas legt zijn hand op mijn knie om die tot stilte te manen, maar het werkt voor geen meter.