Fire (NL)

48. Jay

We don't need

Anything

Or anyone

Chasing Cars – Snow Patrol

Dankzij Mats' hulp ben ik de afgelopen dagen aardig opgeschoten in het bijgebouw. Het klussen heeft voor wat afleiding gezorgd, want hij was behoorlijk gefrustreerd. Hij had gehoopt dat er in het weekend meer onderzoeken konden plaatsvinden, maar doordat de eerste resultaten niet alarmerend waren, besloten de artsen om verdere testen uit te stellen tot na het weekend. Zopas kreeg ik een appje van Mats dat ze eindelijk iets gevonden hebben: Een echo van haar nieren wees uit dat daar vocht was opgehoopt. Ze krijgt sinds gisteravond plaspillen, en als er geen verdere complicaties optreden, zal ze Kerst toch thuis kunnen vieren :-)

Ik reageer met een hoopvolle emoji en een kort berichtje: Dat is goed nieuws! Daarna richt ik me weer op mijn taak voor vandaag: het voorbereidend werk, zodat ik morgen de muren een eerste keer kan sausen. Ik heb net alle keukenkasten afgeplakt met tape wanneer mijn telefoon opnieuw van zich laat horen. Dit keer is het mijn alarm: over een kwartier is het tijd om Jeff van school te halen en daarna moeten we onmiddellijk doorrijden naar zijn afspraak bij de orthopedist. Ik heb dus net voldoende tijd om te douchen en schone kleren aan te trekken.

Eind deze week komt Emily's man, Daan, me helpen met het betegelen van de badkamermuren. Ik heb pas kort geleden besloten om de badkamer te vergroten zodat er voldoende plaats is voor een bad én een douche. Daardoor is de muur van de bergruimte gesloopt en moesten die twee ruimtes opnieuw uitgetekend worden. Gelukkig was hij er bij toen ik die ingeving kreeg, zodat hij met meteen met me mee kon denken. Daan heeft een eigen klusbedrijf en hij heeft ervoor gezorgd dat de leidingen op de juiste plaats zaten voordat hij de vloer afwerkte. En het mag gezegd worden: Daan heeft schitterend werk geleverd. Alle electriciteitsdraden zijn netjes weggewerkt, de leidingen lopen perfect en alle voorzieningen doen precies wat ze moeten doen. Deze ochtend konden de stielmannen het keukenblad plaatsen en ook alle keukentoestellen installeren. Het is nog slechts een kwestie van afwerken nu.

'Hé, let wat op met die zaag, wil je? Ik zou mijn zaakje graag intact houden.'

De iets oudere verpleegkundige kijkt Jeff strak aan.

Toegegeven, ze jaagt mij ook de stuipen op het lijf. Ze heeft iets van Miss Trunchbull, die directrice uit Matilda. Het lijkt alsof ze elk moment een gigantische spuit tevoorschijn kan halen, puur om te kijken hoe snel Jeff opspringt en het op een lopen zet. Ik zie haar al voor me, met een duivelse grijns en luid stampend achter hem aan rennen... Dus ergens snap ik zijn onrust wel. Maar hé, uiterlijke schijn kan bedriegen, toch?

'Dat pietluttige zaakje van je komt vast niet tot halverwege je kuiten, jochie,' sneert ze. Haar glimlach is koud en minachtend, alsof ze elke dag met gemak vijf van die Jeff-gevalletjes achter haar kiezen steekt.

Oké, dat van dat uiterlijk ... dat neem ik terug.

Ik sta op en besluit mijn broer toch maar fysiek bij te staan. Je weet maar nooit wanneer Trunchbull haar spuit tevoorschijn trekt.

Net wanneer ze klaar is met het verwijderen van Jeff's gips, komt de orthopedist de behandelkamer binnen. 'Perfecte timing, dokter Wolters,' zweemt Trunchbull terwijl ze het afval verzamelt en daarna met een zucht de kamer verlaat.

Onze oude vrijster heeft overduidelijk een boontje voor deze Mc Dreamy.

'Ik heb een meevaller voor u, meneer Van Dijk,' zegt de arts wanneer hij dichterbij komt. 'Volgens de röntgenfoto's valt de schade beter mee dan ze in het Martini Ziekenhuis gedacht hadden.' Hij voelt aan Jeffs enkel en beweegt daarna zijn voet voorzichtig in alle richtingen terwijl hij wat druk zet. Hij vertelt dat hij tot vlak voor zijn afstuderen ook voor Leiden speelde en stelt Jeff een paar vragen over de lopende competitie. Daarna pakt hij een langwerpige doos uit de kast en haalt een brace tevoorschijn. 'Je mag voozichtig op je enkel beginnen steunen, maar gebruik vandaag en morgen nog de krukken ter ondersteuning. Je zult merken dat je enkel nog niet helemaal stabiel is, ook al zat je maar twee weken in het gips.'

'Wanneer mag ik terug basketten?' vraagt Jeff.

'Na de winterstop kun je opnieuw meedoen, maar tussentijds moet je wel in behandeling bij een fysiotherapeut.'

Jeff en ik zijn net op tijd terug voor het avondeten. Wanneer pap daarna op huisbezoekenronde vertrekt en mam naar Becky gaat, is het tijd voor mij en Sofie om door te rijden naar Marthe. Ze zit zwijgzaam naast me en houdt haar blik strak door het raampje van de passagiersdeur gericht. Het gepulk aan haar vingers en het onrustige schudden van haar benen verraden dat haar gedachten al bij de aankomende EMDR-sessie zitten.

Eerst besluit ik haar de stress eruit te laten wiebelen, ze zal het heus niet voor elkaar krijgen om een pick-up van om en bij de tweeënhalve ton te laten meedeinen. Maar na verloop van tijd begin ik er zelf onrustig van te worden. Terwijl ik met één hand blijf sturen, leg ik de andere voorzichtig op het hare, dat rusteloos op haar knie ligt. Hoewel het aangenaam warm is in de cabine, voelen haar vingers ijskoud. Haar blik schiet naar mijn hand, en alsof mijn aanraking een onzichtbare schakelaar heeft omgezet, stopt het schudden van haar benen onmiddellijk. Het gesprek van anderhalve week geleden met Andreas flitst door mijn hoofd en doet me twijfelen. Heb ik hiermee mijn belofte om haar tempo te respecteren overschreden?

Net wanneer ik mijn hand wil terugtrekken en een grapje wil maken over haar wiebelbenen, blijven de woorden steken in mijn keel. De luchtigheid die ik hoopte te brengen, verdwijnt als sneeuw voor de zon op het moment dat ze haar vingers in die van mij haakt en onze handen met elkaar verstrengelt. De barrière om haar heen begint steeds grotere barsten te vertonen. Het bloed rusht door mijn aderen en een vreemd overwinningsgevoel overspoelt me. Dit is voor haar, voor mij en voor ons alweer een stap in de goede richting.

'Rustig maar,' fluister ik zodra ik mijn stem teruggevonden heb. 'Het komt goed, dat beloof ik je.' Ik knijp zachtjes in haar hand om te laten weten dat ik er voor haar ben. Het verkeerslicht springt op groen en ik druk het gaspedaal in. Op een moment als dit ben ik dubbel blij dat ik met een automaat rij en mijn hand niet weg hoef te trekken om te schakelen. De verleiding is groot om me langs de weg te parkeren om haar dichterbij te trekken, haar die knuffel te geven waarvan ik weet dat ze die nodig heeft, maar ik ben ik me er hyperbewust van dat elke stap die ik zet, elk gebaar dat ik maak, zorgvuldig overwogen moet worden. Haar vertrouwen is kostbaar en ik wil het niet in het gedrang brengen door te haastig te zijn. Dus hou ik me in.