(Hikaye argo kelimeler, özendirici bulunan yetişkin içerikleri, şiddet ve cinsellik dolu sahneler içermekte olup küçük yaşta okuyuculara hitap etmemektedir.)
Tanrı; acı dolu bir gelecek hazırladığı Alçin'in hayat penceresini siyaha boyamış, onu dışa...
Herkese selamlaarrr... Oldukça uzun bir aradan sonra ben geldim. Bu sefer gelmem biraz uzun sürdü, ancak yine de buradayım.
Bölümümüz gerçeklere ev sahipliği yapıyor :)
Multimedya: Bölüm şarkımız♡
Ve bölüm editimiz;
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar ❤❤
⭐
Olmayı düşünmediğim yerlerde bulunmuştum, senelerce. Yanımda olmasını hayal dahi edemeyeceğim insanlarla tanışmıştım. Görmeyi bile istemeyeceğim şeyler görmüştüm. Duyacağımı bilmediğim yüzlerce feryat duymuştum.
Ama hiçbiri son olanlardan daha fazla etkilememişti beni.
Bir mezarın başında, Ares'in kız kardeşinin, o ufak çukurun başındaki feryatlarıydı bunlar.
Kulaklarımdan silinmeyen, gözlerimin önünden gitmeyen o dakikalar. Katili olduğu, ömrünü geçirdiği, onu sevmeyen o kadın için yaydığı çığlıklar...
Varlığı belli olmayan ama yokluğu herkese katılan o acının sahibi olan, o kadın...
Yirmi sene olmuştu, o gideli hayatımızdan. Yirmi sene geçmişti, o bizim için öleli hayatımızda. Ama bir hafta olmuştu o öleli. Yirmi senelik bir ölüyü toprağa vermişti, çocukları...
Ares kabul etmedi, acısını ve özlemini. Afet nefret etse bile kabul etmedi, sevgisini ve gözünden düşen yaşları.
Ve ben, aramızda neredeyse hiçbir bağ olmayan o kadının ölümünü bir türlü düşünmek istemedim, zihnimden silinmemesine rağmen.
Gözlerimi daldırdığım o güzel çehreden yavaşça çektim ve biraz kapatıp sakin bir nefes aldım. Zihnimi boşalttım kısa bir süre ve büyük bir yudum daha aldım kadehimden. Ares'in sesini duyduğumda gözlerimi hafifçe aralayarak ona baktım. Karanlık odaya doğru başını kaldırdı ve gözleri odayı tararken beni buldu. "Güzelim, ne yapıyorsun yine orada?"
"Uyku tutmadı." Diye mırıldandım. "Uyumuyorsun ki hiç." Ares doğruldu ve yavaşça yataktan kalktı. "Kabus mu gördün yine?" Dedi uykulu sesiyle. Uyuyamadığım için kabus gördüğümü söylemiştim ona, ama tam anlamıyla yalan değildi. Koltuktan biraz kayıp yanımda yer açtım. "Hayır, sadece seni izliyordum." Yanıma oturup şakaklarımı buseledi ve derin bir nefes aldı. Bir süre bekledi sakince. "O kadının ölmesi seni çok mu etkiledi?"
Kısa bir zaman tepkisizce bekledim. "Sanırım evet." Itiraf eden sesim, bunu beklemeyen Ares'i germişti. Başımı omuzuna doğru yatırdım ve biraz kaldırıp gözlerimi ona sabitledim. "Ama tam olarak ondan değil." Kaşları çatıldı. "Neden?"
"Benim tepkisizliklerim mi?" Dudaklarımı ıslattım ve başımı salladım. "Hiç konuşmadık, Ares. Onu görmeni anlatmadın. Onun dedikleri hakkındaki düşüncelerini, Afet'in anlattığı olaylar hakkındaki duygularını ve onun ölmesi hakkındaki görüşlerini... Hiç konuşmadık."
