Marokkaanse liefde

Hoofdstuk 49

Pp Yassir:
Ik pakte wat geld bij elkaar en begon met tellen, ik moet al het geld bij elkaar krijgen!

Niet veel later ging de huistelefoon af.."Hallo?" Zei ik "hallo, is dit de familie van Soumaya Charif?"  "WAAR
IS SOUMAYA!??"schreeuwde ik "rustig meneer..Soumaya ligt gewond in het ziekenhuis" "WAT?!" "Ze heeft een ongeluk gehad" hoorde ik de persoon
Aan de lijn zeggen.

Ik hing meteen op en riep m'n ouders.
"MAMA, BABA Soumaya ligt in het ziekenhuis!" Zei ik en trok gauw mijn jas en schoenen aan. "SHNOE?!(wat?!)" zeiden mijn ouders. Ze trokken hun schoenen en jassen aan en we liepen snel naar de auto waar ik hard gas gaf.

Onderweg belde ik Nassim en Nora
Dat ze nu meteen naar het ziekenhuis moesten komen.
Pp Nora:
Ik was bijna bij de juwelier aangekomen, maar werd op dat moment gebeld door Yassir "ewa.." "Nora kom nu nu naar het ziekenhuis!" Zei hij een beetje ongeduldig "waarom ziekenhuis?" Vroeg ik een bezorgd. "Kom nu! Soumaya ligt in het ziekenhuis!!" Zei hij en hing op.

Na wat nagedacht te hebben kwam het pas echt tot me door dat Soumaya in het ziekenhuis ligt! Ik draaide me gelijk om en reed zo snel ik kon naar het ziekenhuis.

Aangekomen ziekenhuis

Ik rende als een gek naar de balie en vroeg buitenadem waar Soumaya haar kamer was. "Kamer 1.02 mevrouw" zei de vrouw achter de balie. Ik rende naar de kamer en zag dat Nassim, Yassir , Mama en baba daar zaten.

"Hebben jullie haar al gezien?!" Vroeg
Ik, Nassim schudde zijn hoofd. Ik zag hoe bedroefd mama naar baba keek. Ze zijn echt kapot.

"Wat is er gebeurd met Soumaya?" Vroeg ik "een auto heeft haar aangereden.." Zei Yassir die op de grond zat met zijn knieën opgetrokken. Ik voelde dat mijn ogen met tranen vulde en liet me tas op de grond vallen en zakte door m'n knieën.

De dokter kwam de kamer van Soumaya uit en iedereen stond op "Hoe gaat het met Soumaya?!" Vroeg baba bezorgd "het gaat goed met uw dochter meneer" zei de dokter "mogen we haar zien?" Vroeg Yassir "ze moet we goed uitrusten, maar jullie mogen haar wel bezoeken maar niet iedereen tegelijk, dat wordt teveel voor haar." Zei de dokter. Ik knikte en hij liep weg

"Mama en baba gaan jullie maar eerst" zei Nassim. Ze knikten en liepen de kamer binnen.

Ik gaf Nassim en Yassir een knuffel en ze Yassir zei "wie dit haar heeft aangedaan gaat boete!" "Sowieso" zei Nassim. Nassim hield mijn hoofd tussen zijn handen vast en veegde
M'n tranen weg, "niet huilen, je weet dat ik daar niet tegen kan. Ze is weer
Terug en het gaat Alhamdoullilah weer goed met haar" zei hij en sloot me in zijn armen.

Na een paar minuten kwamen mijn ouders met tranen in hun ogen uit de kamer lopen. Ik liep naar ze toe en gaf ze een knuffel. "Mama, baba niet
Huilen, Soumaya is weer beter Alhamdoullilah" zei ik. Ze gaven me een zwakke glimlach en liepen weer terug naar hun stoel waar ze plaats namen.

"Nassim, Yassir gaan jullie maar als eerst" zei ik. Ze liepen de kamer binnen. Ik nam weer plaats op m'n stoel.

Mijn tantes, ooms, neven, nichtjes, Leila, Farah, Soufyan, Samira en Maisara liepen naar ons toe.
Ik groette ze allemaal. Mijn familie gingen gelijk naar m'n ouders en praatten wat over Soumaya.

Yassmina(nicht) kwam naar me toe en gaf me een knuffel. "Allahishafieha(Moge Allah swt haar beter maken)" zei ze, "Ameen" zei ik. Ze liep weer naar Mama.

Farah, Leila, Samira en Maisara liepen naar me toe, "heyy meiden" zei ik zwakjes. Ze kwamen naar me toe en knuffelde me stevig. Farah pakte een stoel voor me omdat ik er wat bleekjes uitzag. "Je hebt sinds vanochtend zeker niks gegeten" zei Samira.

Ik negeerde Samira en keek roerloos naar de grond. Leila pakte een broodje uit haar tas en gaf die aan me maar ik nam het niet aan "eet eh aap" zei ze.

"Ik heb geen honger" zei ik, eigenlijk wel maar ik had nu geen zin om te eten.

Nassim en Yassir liepen de kamer uit en groette iedereen. Ik stond op en haalde diep adem. Ik liep de kamer van Soumaya binnen en zag haar daar slapend en stil liggen.

Ik ging naast haar op bed zitten en gaf haar een kus op haar wang. "Soumaya wordt asjeblieft wakker" ik liet een traan op haar hand vallen, ik deed wat dua's en smeekte dat ze gauw weer beter wordt.

Ze opende langzaam haar ogen. "Ss..Soum..Soumaya!" Gilde ik bijna uit vreugde. Ik gaf haar zo een knuffel maar deed haar perongeluk pijn.

"Omg Soum sorry" zei ik schuldig. Ze gaf me een flauwe glimlach en zei zacht "maakt niet uit". "Ik ben zo boos op diegene die dit bij jou heeft gedaan."

Ik zag hoe haar ogen met tranen vulden en knikte. "Soum?" "Ja" zei ze zwakjes. "Kan je vertellen wie je..je ontvoerd heeft?" Zei ik rustig. Ze slikte een brok in haar keel weg en knikte langzaam.

"Als het niet gaat hoeft het niet" zei ik. Ze wou gaan zitten maar ik hield haar tegen. Ze begon te hoesten, ik gaf haar  een flesje water die op de nachtkastje stond "dankjewel" zei ze.

"Ga maar eerst rusten en dan vertel je het wanneer je weer beter bent inschallah" zei ik. Ze schudde haar hoofd en zei "Nee. Ik..ik ga het nu vertellen" zei ze moe.

"Oke, wie heeft jou ontvoerd?" Vroeg ik haar met woede in me lijf..

Wie o wie??..

Jullie weten niet wat er plots gaat gebeuren.. Negatief of positief? Hmm

Ben weer backk!!!❤️🎉
Maar volgendeweek moet ik weer strijden ugghh😩

Ik ga me best doen voor jullie mijn lieverds💋

Stem en reageer voor een nieuw deel!!
Xoxo