Marokkaanse liefde

Hoofdstuk 50

Pp Nora:
"Er waren drie mensen die mij ontvoerd hadden" zei Soumaya "één daarvan was de jongen die binnenkort jou..PIIEEPP" dat was dat apparaat waar je de hartslagen kon horen maar die nu een lange piep gaf. Dit waren de laatste woorden van Soumaya..

"SOUMAYA!!!!" Ik huilde het uit, ik probeerde haar wakker te schudden En hoopte dat ze gewoon in slaap was gevallen maar tevergeefs ze werd niet wakker. Soumm is..is dood!

Ik rende de kamer uit en schreeuwde "SOUMAYA IS DOOD!!" Mijn ouders, Yassir en Nassim rende de kamer binnen, niet alleen zij nee de hele familie.

Ik haalde er een dokter bij "SOUMAYA IS IS DOOD!!" Schreeuwde ik huilend naar de dokter.

De dokter en zijn zusters haalden iedereen uit de kamer en zei "niemand mag hier nu binnenkomen!" En hij sloot de deur achter zich dicht.

Daar stonden we dan allemaal in schok. Ik verwerkte alles wat er net was gebeurd en bedacht me nu pas dat Soumaya er..er niet meer is..

"SOUMAYA!!!" Schreeuwde ik en zakte onderuit. Samira,Leila,Farah,Yassmina, en nog een paar andere familieleden renden naar me toe en probeerden me te troosten maar dat lukt natuurlijk niet.
Pp Nassim:
We hoorden van Nora dat Soumaya dood was. Ik renden als eerst de kamer binnen en schudde haar wakker.

Ik huilde en schreeuwde "SOUMAYA WORDT WAKKER!" mijn ouders die waren kapot vanbinnen en wij natuurlijk ook.

Niet veel later kwam de dokter en we
Mochten de kamer niet meer in..

Het duurde veels te lang voordat de doktoren naar buiten kwamen.

"NEEE SOUMAYA MAG NIET DOOD!" Schreeuwde ik en rende naar de kamer waar ik de kamer wou openen maar werd tegengehouden door mijn ooms,neven,Soufyan,Yassir en baba.
Pp Nora:
Nassim die ging zitten en sloeg hard op de muur en Yassir die trapte gefrustreerd de stoel op de grond en hij zei "allemaal mijn schuld! Ik moest haar niet alleen naar school laten gaan!"

Mijn moeder liep naar hem toe en zei van niet enso.

Niet veel later werd Soumaya met een deken over haar hoofd naar buiten gereden door wat zusters.

We renden naar haar toe en ik wou de deken er van af halen maar een zuster hield me tegen.

"Sorry, familieleden van Soumaya. We konden haar niet meer redden, gecondoleerd." Zei de dokter en liep weg met Soumaya.

"BENTI SOUMAYA😭(dochter Soumaya)" schreeuwde m'n moeder en zakte door haar knieën.

Iedereen begin te huilen en ik natuurlijk ook, mijn tranen rolde over mijn wangen en ik snikte de hele tijd door, mijn mascara was helemaal uitgelopen.

"SOUMAYA!!" Schreeuwde ik en liet mezelf op de grond vallen. Samira, Leila en Farah moesten ook huilen en namen me in hun armen.

Ik was moe, boos , verdrietig, kapot.
We zaten hier nu maar een uur vol
Verdriet en gehuil.

"Chadia(zo heet mama) kom we gaan naar huis, we zitten hier al lang en je hebt de hele dag niks gegeten. Er is niks nieuws, Souamaya saffi mshat( is weg)" zei m'n tante. En ja hoor me ma gaf haar tranen weer de vrije loop en ze knikte maar wat en stond op met baba.

We stapten de auto in en reden richting huis, het was al 21:00 uur.

De hele reis verliep stil maar af en toe hoorde we wel wat gesnik van Yassir, Nassim, ik, de familieleden.

Thuis aangekomen liep ik regelrecht naar mijn kamer waar ik m'n tanden poetsten en mijn pyjama aan trok.

Ik trok de dekens over me heen en zei nog voordat ik ging slapen "Moge Allah swt haar een mooi plekje in de paradijs schenken" en viel met tranen in me ogen langzamerhand in slaap.

Volgende dag

Ik werd wakker en voelde dat mijn kussen helemaal doorweekt was door het gehuil van gisternacht.

Ik hoopte eigenlijk dat dit allemaal een droom geweest was maar nee.. Dit is real.

Ik bekeek mezelf in de spiegel en schrok van mezelf. Ik had donkere wallen onder mijn ogen en mijn ogen waren rood als ik weet niet wat.

"Soumaya.." Zuchtte ik en voelde de tranen weer opkomen.

Ik stapte de douche in en ging nam een korte douche, ik deed de wassing en verrichte het gebed en deed wat dua's voor Soumaya.

Ik besloot maar om ontbijt te maken want het was inmiddels al 11:00 uur.

Ik had geen zin om een uitgebreid ontbijt te maken dus besloot ik om wat tosti's en thee te maken.

Toen ik klaar was riep ik iedereen en ging zelf ook aan tafel zitten. Het was muisstil aan tafel.

Ik keek voor me uit en zag dat het plekje tegenover me leeg was want dat was natuurlijk de stoel waar Soumaya altijd in zat.

Ik gaf me tranen de vrije loop maar probeerde me tranen te verbergen voordat iemand me zit huilen.

Yassir zag mij huilen  en hij stond zo hard op dat zijn stoel naar achter viel. Ik zag dat zijn ogen vochtig waren. Hij liep snel naar boven want hij kan er niet tegen als iemand hem ziet huilen.

Soumaya ik mis je zo erg..

Nieuw deel!!!
Maar dit is ook het laatste deel want dit boek is afgelopen.

Ik bedank jullie allemaal voor het lezen van mij boek❤️
Xoxo

HAHAHAHAHAH JUST KIDDING!!

Ik ben nog lang niet klaar met dit boek!❤️❤️

Ik kreeg bijna zelf tranen toen ik
Dit stukje schreef😭

Tjaa, stem en reageer!
Laat me weten of dit een leuk
Stukje is geworden❤️