Çünkü Beni Sevdin | Tamamlandı | Maviye Tutkun Serisi-1

Çünkü Beni Sevdin -2-

Haziran 2o1o... *Mezuniyet*

Yıllar su gibi akıp gitmişti genç kızın gözlerinin önünden. Her şeyin bittiğini sandığı anda büyümüş, küçücük omuzlarında ölüm denilen gerçekle yaşamıştı. Bir zamanlar on iki yaşında olan küçük kız, bir an da kendisini yetmiş yaşında biri olarak hissetmeye başlamış, ona göre davranmıştı. En sevdiği oyunlarını oynamıyor, gülmek için önüne çıkan hiçbir fırsatı değerlendirmiyordu. Koskoca altı yılı bırakmıştı geride. Tam yeniden ayağa kalktığı an da bir kez daha düşmüştü. Altı yıl sonra on sekiz yaşının en deli çağlarını doya doya geçirmek isterken, yine kendini bir mezarlıkta ağlarken bulmuştu. Büyükbabası için tuttuğu yasa, bir de amcasının acısı ortak olmuştu. Geçtiği aylar da adına kanser denilen lanet olası bir hastalık yüzünden, çok sevdiği amcasını da büyükbabasının yanına uğurlamıştı. Hayatın neresinden tutmak isterse istesin hep elinde kalıyordu tuttuğu parça. Umudunu kaybetmiş, asla düzelemeyeceğini düşündüren ruh haline bürünmüştü. Bütün bu olanları kabullenebilirdi belki. Belki de yeniden ayağa kalkar bir kez daha savaşabilirdi. Lakin artık ne öyle bir isteği kalmıştı ne de gücü. Her gülerek geçirdiği gecenin sonunda birkaç damla gözyaşı bırakıyordu yastığına. Çoğu zaman uyuyamıyor, hiçbir şeye istediği gibi odaklanamıyordu. Yine de kaybetmediği elinde tutmayı başardığı birkaç parça şey vardı aslında. Bitmeyen, çocukluğunu yine de güzel kılan aşkı ve başarısı. Büyükbabası ile amcasına verdiği sözü tutmuş, ne olursa olsun okuldaki başarısını elinden kaybetmemişti. Gündüzleri başka, geceleri ise bambaşka olan genç kız başarı merdivenlerini tırmanmış eğitim hayatının bir kısmını noktalamıştı. Bu konu da genç kızın en büyük yardımcısı olmuştu Barkın. Bir saniye bile yanından ayrılmamış, her şeyi birlikte yapmalarını sağlamıştı. Genç adamın da savaştığı birçok şey vardı aslında. Babasına olan bitmek bilmeyen nefreti, gereksiz sinir krizleri ve ani duygu değişimleri oldukça zorlamıştı onu. Kimi zaman Deren'e bağırıp kırmış, kimi zaman ise kırdığı yerlerinden severek tamir etmişti. Hızla akıp giden zaman, iki gencin dünyasını her anlamda tersine çevirmek istese de kalplerindeki sevgi buna asla izin vermemişti. Lakin tek bir sorun vardı ki, ikisi de henüz birbirlerini nasıl delice sevdiğini söylememişti. Belki bir takım hareketlerle, sözlerle belli etmek isteseler de kader onlara izin vermiyor gibiydi.

Deren her zaman ki gibi odasına çekilmiş, kısık bir müzik sesi eşliğinde düşünceleriyle savaşıyordu. Son birkaç gündür hep aynı şeyi düşünüyor işin içinden bir türlü çıkamıyordu. En yakın arkadaşındaki değişiklik umursanmayacak gibi değildi. Deren'in yaptığı her işe bir kılıf takıyor, ardından kendisi de aynı şeyleri yapıyordu. Sürekli kitap okuduğundan, odasına çekilip müzik dinlediğinden, bazen de cansız posterlerle konuştuğundan şizofren tabiriyle anıyordu. Birkaç kez Barkın'a karşı olan bakışlarını dahi yakalamıştı. Üçü bir araya geldiğinde genç adama karşı sergilediği tavır gittikçe can sıkıcı olmaya başlamıştı. Üstelik Barkın'la vakit geçirmesinden hoşlanmıyor ama her fırsatta onun da yanlarında olmasını vurguluyordu. Anlamsız bir rekabet vardı sanki aralarında. Oysa her şeye sahipti, tıpkı Deren gibi. Ne eksik ne fazla. İyi bir okul, çok seven bir anne ve daha fazlası. Tek eksikliği babasıydı ve artık Deren'de onu bir nebze de olsa iyi anlıyordu. "Bu mutsuz, umutsuz halimi mi kıskanıyor?" diye geçirdi içinden. Saf yüreği toz kondurmasa da olgunlaşan mantığı devreye girip ipleri eline almak istiyordu. Birkez daha mantığını kovarak, kalbiyle hareket etti. O en yakın arkadaşıydı! Aralarında asla kıskançlık denilen o adi duygunun yeri olamazdı. Belki de böyle olmasını isterdi. Genç kızın dinlediği müzik aniden mesaj sesiyle kesildiğinde, omuz silkerek yatağın içinde doğruldu. Cep telefonun ekranına baktığın da gördüğü ismin yüzünü gülümsetmesine engel olamıyordu. Her kadar zorlu zamanlar geçirmiş olsa da, duyduğu tek bir ses ve o sesin sahibiyle ilgili her şey gülümsemesine sebep oluyordu.