Çünkü Beni Sevdin | Tamamlandı | Maviye Tutkun Serisi-1

Çünkü Beni Sevdin -60-

Misafirleri de dahil tüm ev sessizliğe gömüldüğünde Barkın'da yatak odalarının yolunu tuttu. Ağır adımlarla tane tane çıkıyordu merdivenleri. Deren'i sarıp sarmalamaya gücü yoktu. Onu nasıl göreceğini bile bilmiyordu. Adımları ileri gitmek yerine geri gitmeye diretse de bitirdi tüm basamakları. Odasına doğru yöneleceği sıra da Alaz'ın odasından koridora sızan mavi beyaz loş ışığı fark etti. Sessiz adımlarla o tarafa doğru ilerlediğinde kapının yarı aralık olduğunu fark etti. Bulunduğu yerden içeri doğru baktığında hiçbir şey gözükmüyordu. Deren'in ışıkları açık unutmuş olabilme ihtimalini düşünüp kendi odalarına doğru döndüğünde, içeriden gelen sesle olduğu yerde durdu.

Bedenini tekrar Alaz'ın odasına çevirdiğinde, öncesinden ses çıkarıp Alaz'ı rahatsız etmemesi için vidalarını yağladığı kapıyı geriye doğru biraz daha açtı. Dolunayın içeriyi dolduran parlak ışığı karısı ile oğlunun yüzüne yansıyordu. Deren, bahçeye bakan büyük camın önünde, rahmetli Murat amcasına ait olan sallanan sandalyeye oturmuş, Alaz'ı ise yüz üstü göğsüne yaslamıştı. Büyük yengesinden Alaz doğmadan önce rica edip almıştı. Kaç gece sandalyenin önüne çöküp ağlayışına rastlamıştı Barkın. "Çok isterdim," diyen fısıltısını duydu. "Büyük dedelerini görmeni çok isterdim. Abdülaziz dedeni, Murat dedeni... Mesela şuan seninle birlikte kendimi de salladığım sandalye Murat dedenin. Yorgunluğunu üzerinde giderdiği tek eşyaydı. Çok güzel değil mi, oğlum. Bende çok severdim bunu."

Omuzunu kapı menteşesine yaslayıp, sessizce karısı ve oğlunu izledi. Deren birkaç bir şey daha söyledikten sonra ritmik bir şekilde mırıldanmaya başladığında, Barkın şarkı söyleyeceğini anlamıştı. Onun söylediği tüm şarkılar neredeyse birlikte dinledikleri parçalardı. Ama bu melodiyi daha önce duymadığından emindi. Deren, bir eliyle Alaz'ın başını okşarken yan yatırdığından belli olan yüzünü izlerken su gibi berrak sesiyle son zamanlarda sıklıkla dinlediği şarkıyı söylemeye başladı.

"Karanlıktan gelecekler, önünde dikilecekler

Sarı sarı dişleri olacak, sivri pençeleri olacak

Yakalayacak sanacaksın ama hep sen kazanacaksın

Ben sana koşmayı öğreteceğim, içinden gülmeyi öğreteceğim."

Deren'in kulaklarına işleyen sesiyle gözlerini kapattı. Bu zamana kadar yaşadığı ne varsa göz kapaklarının kendisine sunduğu film şeridinden geçirdi. Oğlunu kucağına ilk aldığı anı anımsadığında kalbi göğüs kafesini delmek istercesine atmaya başladı. Deren'in sesiyle sıyırıldı düşüncelerinden.

"Yalanlar söyleyecekler, sözlerinden dönecekler

Buzdan kalpleri olacak, acı sözleri olacak

Yaralayacak sanacaksın ama hep sen kazanacaksın

Üstlerine gitmeyi öğreteceğim, düşünce kalkmayı öğreteceğim.

Bazen de susmayı bağırmayı!

Utanmadan hüngür hüngür ağlamayı..."

Bir annenin fısıldayabileceği en anlamlı sözleri fısıldıyordu oğlunun kulağına. Alaz, karnında gün geçtikçe biraz daha büyürken duymuştu bu şarkıyı ve o anlarda vermişti kararını. Oğlunu kucağına aldığında ona bu sözleri fısıldayacaktı. Barkın, karşısındaki eşsiz manzarayı sesiyle daha da enfes bir hale getiren karısını izlerken bin bir türlü duyguyu aynı anda yaşıyordu. Deren'in mest eden sesi oğlunun soluklarına karışıp üçünü de eşsiz bir koruyucu kalkan gibi sarmıştı sanki.