Çünkü Beni Sevdin | Tamamlandı | Maviye Tutkun Serisi-1

Çünkü Beni Sevdin -38-

Ellerini sinirle yüzünden geçirirken, Allahtan sabır diliyordu. Kaç mağaza gezdiğini, kaç saattir oradan oraya koşturduğunu ve tabi ki bitmek tükenmek bilmeyen eksik listesini düşündükçe sabrının sınandığını hissediyordu. Hayır, anlamıyordu ve anlamakta istemiyordu. Bu kadar eşyayı hayatı boyunca nerede kullanacaktı? Süslü püslü, dantellerle bezenmiş havlular çok mu gerekliydi? İnsan hiç misafire yüzünü parçalayacak olan boncuklu havluyu verir miydi? Ne kadar düşünürse düşünsün işin içinden çıkamayacağını biliyordu. Şehirdeki büyük avm'lerin bilmem kaçıncısına girdiklerinde biraz da olsa, bu kez sinirlenmeyeceği konusunda umudu vardı. Ancak annesi, halası ve arkadaşları sağ olsundu, son umudunu da tüketmişlerdi. Herkes önde Deren ise yavaş adımlarla arkalarında yürüyordu. Çeyiz alışverişi dedikleri şeyin Allah belasını versindi! Hayatın da bu kadar yorulduğunu hatırlamıyordu. Kol çantasından telefonunu çıkarıp, mesajlar bölümünü açtı. Ezberindeki numarayı tuşladıktan sonra mesajını yazmaya başladı.

"Üzgünüm sevgilim, sanırım ben evlilikten vazgeçeceğim!"

Beklediği cevap hemen geldiğinde Barkın'ın eli telefonda bekliyor olabileceğini düşündü. Hızla tuş kilidini açıp gelen mesajı okudu.

"Ne? Ne demek vazgeçeceğim! Çıldırtma beni, Deren!" genç kızın yüzüne kocaman bir gülümseme yayılırken, telefonun üzerinde yeniden parmaklarını hareket ettirdi.

"Ya ben? Ben çıldırmıyor muyum sanıyorsun? Yirmi üç yıllık hayatımın hiçbir anında bu kadar alışveriş yapmadım ben!"

"Bunun hesabını sana çok kötü soracağım minik! Bir an cidden bitiriyorsun sanmıştım!"

"Yıllarca kabul etmesem de hep bu anları beklemişim ben, sence vazgeçer miyim?"

"Biliyorum, güzelim. Birazcık daha sık dişini. Çok var mı işinizin bitmesine?"

"Birazdan yatak odamız için eşya bakacağız. :) "

"Hımm, yatağımız sağlam olsun. :)"

"Edepsiz! :) "

Aradan birkaç dakika geçtiğinde cevap gelmeyeceğini anlayan genç kız telefonunu yeniden çantasına attı. Yüzündeki anlamsız gülümseyişle boş boş baktığının farkında bile değildi. Bakışları annesi, halası ve arkadaşlarıyla karşılaştığında gülümseyişi soldu. Çünkü hepsi birlikte şaşkınlıkla kendisini izliyordu. Hiçbirinden ses çıkmayınca "Fingirdeşmeyi bir kenara bıraksan da, şu alışverişin bu günkü kısmını bitirsek," diye söylendi Ilım. Deren arkadaşına yanıt vermek yerine yüzünü ekşitip omuz silkmekle yetindi. Ardından ise önünde durmuş oldukları yatak odası eşyaları satılan mağazaya girdiler. Diğerleri ürünler arasında dolanırken genç kız daha yavaş hareket ediyordu. Tüm yaşam enerjisi bir günde çekilmiş gibiydi. Bu işin böylesine zor olacağı aklına bile gelmemişti. Birbirinden farklı yatak modelleri, çarşaflar, desenli yatak örtüleri ve daha birçok şeyin içinde aklından geçen tek şey birazcık uykuydu! Yatakları görmek haliyle uykusunu da getirmişti. İstediği tek şey bir an önce eve gitmek ve dinlenmekti.

Deren içine güçlü bir nefes çekip "O elindeki örtüyü aldığın yerine geri bırak anne!" diye söylendi yüksek bir sesle. Tüm işlerini halletmiş olmalarına rağmen yarım saate yakındır tek bir örtü yüzünden tartışıyorlardı. Semra Hanım ile Sine Hanım birbirlerine alınmış gibi bir ifade ile bakarken, Esin ve Ilım kıkırdıyorlardı. Genç kız bakışlarını arkadaşlarına çevirerek "Siz de gülmekten bir vazgeçin, Allah aşkına," dedi. Bunun üzerine Sine Hanım "Kızım neyi var Allah aşkına, ne güzel yatak örtüsü işte. Hem bizim zamanımızda bunlar en pahalılarıydı." diyerek elinde hayranlıkla bakmış olduğu yatak örtüsünü biraz daha havaya kaldırdı. Deren annesinin gözüne soktuğu örtüye bakarak bir kez daha derin bir nefes çekti içine. Yatak örtüsü gereksiz desenleri ve oldukça göze batacak şekilde olan kabartmalı gülleri ile milattan öncesine ait gibi duruyordu. Oysa kendisi daha sade olanlarını tercih etmişti. Siyah ve saten olabilirdi. Gelinlik gibi olan bir örtünün düşüncesini bile aklından geçirmemişti. "Ben onu evime sokmam anne! Lütfen onu bırak da çıkalım şuradan artık." dedi elinden geldiğince sakin bir sesle.