Si Milo at ang Kwaderno (Book 1 Now Available for Pre-order)

KABANATA XLI - Mahiwagang Bundok

Wala halos tao sa bantayog ni Bonifacio sa paanan ng bundok ng mga bundok. Merong ilan, mga aakyat ng bundok at mga gabay nila, pero hindi ganun karamihan. Ang isang grupo pa binubuo ng turista mula sa ibang bansa. Nakakalungkot isipin na na mas pinahahalagahan ng taga ibang bansa ang ating kasarinlan kaysa sa ating mga Pilipino.

Ang itsura ng bantayog ay simple pero nakakamangha, may ilang nakaukit sa pader na... Ay wag nalang, hindi ko na ilalarawan. Kung gusto nyong malaman, pumunta kayo sa susunod para makita nyo mismo. Para naman mapahalagahan din ninyo.

Pero ang totoo nyan tinatamad lang ako. Sorry nalang mwahahaha.

"Saan na tayo ngayon? Paano natin malalaman yung daan papunta sa pangatlong bundok na yun? Duda akong may tourist guide na magtuturo satin ng daan tungo sa nakatagong bundok." Tanong ko.

"Tumingin na ako sa paligid, sa bakas ng daan, sa mga puno at halaman, mga tipak ng bato, pero wala akong nakitang kakaiba na maaring maging kuneksyon natin sa bundok." Sagot ni Noli. Dahil isa syang mahusay na mangangaso ng Magtagumpay madali lang sa kanya ang maghanap ng di normal na tanawin sa mga gubat at bundok.

"Siniyasat ko na rin yung dambana kung may mga nakatagong pindutan dun o kahit clue man lang, kaso wala eh. Saka kung may pindutan man, malabo rin na ilalagay nila ito sa kayang lapitan at hawakan ng lahat ng tao." Ani ni Tifa.

"Dipo ba ang sabi ninyo ayon sa liham ni Bonifacio yung dalawang pambansang awitin natin ang susi sa pagtuklas ng daan? Bat di natin gamitin yun?" Suhesyon ni Ever na mukhang sinaniban ng ginintuang utak ni Einstein. Parang kelan lang, naturingan pa syang Boy Plema ng Caloocan. Aymsoprawdobhim.

"Paano?" Tanong ni Jazz.

"Bakit di natin kantahin?" Ani ko.

"Kantahin? Seryoso ba kayo riyan?" Tanong ni Makie.

"Oo naman bakit naman hindi? Wala namang mawawala eh."

"Oh sige edi kantahin mo."

"Hah, bakit ako na naman?" Reklamo ko.

"Ikaw nakaisip eh." Sabi ni Makie.

Sa puntong yun sumawsaw na ang iba. Ginatungan pa ni Tifa na para raw akong si "Ogie" pag kumakanta. Di ko alam kung magaling ako kumanta, pero dahil sa panguuto ni Tifa at pambubuyo ng iba, naisip kong baka may talento rin ako run. Anong malay natin.

"Ok sige, pero ang alam ko lang ay yung Lupang Hinirang. Di ko alam yung isa." Tumindig ako nang maayos pinatay ang hiya at nagsimulang kumanta.

"Bayang Magi~"

"HEP! TIGIL!" Putol ni Tifa.

"Hah? Bakit?"

"Kanang kamay sa kaliwang dibdib."

"Kailangan pa ba yun?"

"Oo naman, ang pambansang awit ay simbulo ng ating kasarinlan, marapat lamang na tratuhin natin ito nang may paggalang at paglapat ng ating kamay sating puso."

Tama yun mga iho, iha. Matutong igalang ang pambansang awit. Wag yung laging mo nalang di pinapansin pag tinutugtog ito at puro ka cellphone at tsismisan. Sungalngalin ko kayo eh.

"Kapag ganyan ang paliwanag, makakapagreklamo pa ba ako?" Nilagay ko ang kamay sa dibdib. "Ayan ok na ba yan?"

Tumango sya at itinaas ang dalawang kamay para kumumpas. "Hintayin mo ang hudyat ko ok?... Handa, Awit!"

At kinanta ko ang Lupang Hinirang. Dun ko lang napagtanto na nakakailang din pala kantahin yun kapag magisa ka lang kumakanta, may kumukumpas pa at yung iba pinanonood ka. Pati yung ibang turista napapatingin na parang nawiwirduhan sa ginagawa namin. Mukha kaming tanga.