Si Milo at ang Kwaderno (Book 1 Now Available for Pre-order)

KABANATA LXVI - Chocolate Highway

Nakaligo kana ba sa dagat ng basura?

Eh nakapasok sa pwet ng bakunawa?

Mainit na pagtanggap sa pintuang nalalanghap. Pasok na!

10/10 would recommend.

Para naman hindi lang ako ang nagdurusa.

Hindi ko na sana ilalarawan kung paano ko literal na ginapang ang makipot na lagusan pero langya, idadamay ko na kayo.

Ang unang yugto ng aking paglalakbay ay mabilisan lang, dala ng momento ng pagtapon ni Jazz at paghampas ng buntot ng bakunawa ay dumudulas lang ako sa... Ano.. kweba. Hanggang bumara ako sa gitna. Kung santaclausephobic ka(yung takot sa masisikip na lugar), eto ang bangungot ng bangungot mo. Pinipisil ako sa buo kong katawan, parang kang naipit sa bilbil ng nanggigitatang dabuhalang matrona. At ang amoy, di ko na itutuloy at naiiyak lang ako.

Pinilit kong gumapang pasulong kahit parang iniiri ako palabas. Hindi madali dahil madulas ang landas. Ngunit dala narin ng lakas ng loob, takot na baka masagasaan ako ng tumaragasang tae palabas nagawa kong makalabas ng yungib. Una ang mga kamay sumuksok at nadukot nag pader sa gilid at hinatak ko ang katawan ko palabas.
Bumagsak ako sa sahig, nagfetal position, at umiyak nang bahagya.

*insert heartbreak song of choice*

Nang mahimasmasan ako inobserbahan ko ang paligid at ang masasabi ko lang dito ay... Kakaiba. Hindi sa nakakita na ako ng kaloob-looban ng tumbong para maikumpara, pero hindi iyon ang inaasahan ko. Isa itong... Malaking lagusan. May taas na sampung tao at pitong dipa palapad. Kung nakakita na kayo ng loob ng inihaw na bituka ng baboy, parang ganoon, pahabain mo lang. Tapos gawin mong kulay maputik na berde. Ang nakakamangha rito ay umiilaw ang paligid nang malamlam at umaandap na berde, para kang nasa mahiwagang kweba. Sumasabay sa pag-andap ang pagkislot ng sahig at pader, marahil sa paghinga ng halimaw.

Nung maalala kung ano ang pinunta ko roon at ang pinagdaanan kong pagsubok, walang pagtutumpik na pinagsasaksak ko ang sahig. Paulit-ulit. Napansin ko nalang na tumatawa akong tila nababaliw sa galit at galak. Isa akong siraulong tagawasak ng tumbong. Isa akong pweterrorist.

Ngunit... Walang nangyari.

Kahit anong saksak, hiwa, tabas ang aking gawin ay hindi nagdudulot ng pinsala. Lumulubog lang ang bagwis na parang kutsilyo sa mantikilya at niluluwa lang ito. Sa kung anu mang dahilan, hindi umipekto ang patalim nito.

Kung gayon, para saan pang ang ginawa kong pagpasok sa pwet nito? Nawalan lang ng saysay ang aking pasakit? Wala na bang pag-asang matalo ang bakunawa? Makukulong ba ako room habang ang mga kasamahan ko sa labas ang patuloy na lumalaban? Isa nalang ba akong... Tumbong preso?

Hindi. Habang ay buhay may pag-asa. At kahit pumasok pako sa butas ng karayom, o sa pagkakataong ito, ng bakunawa, hindi ako susuko.

Nanginginig sa pagod akong tumindig. Balot na ng sugat ang aking katawan, ang pinamalala ay ang hiwa sa aking likuran, na tila umaapoy sa kirot. Sana'y di ito maimpeksyon ng kung anumang dumi sa loob ng bakunawa. Ang totoo nyan nais ko na lang magpahinga, ngunit lahat ng kaibigan ko ay umaasa sakin.

Sinipat ko ang lagusan at nagpasyang tahakin ito hanggang dulo.

Para ka lang naglalakbay sa kweba, yan ang sinasabi ko sa sarili ko. Kung ang kweba ay malambot tulad noon. Mahirap maglakad dahil lumulubog ang aking paa sa sahig para kang naglalakad sa kama. Ang masama pa nito wala kang makakapitan. Meron naman pero peste wala anong balak hawakan ang anumang bagay sa lugar na iyon. Sinubukan kong magmadali ngunit isang beses muntik nakong madapa sa sumalampak sa lusak(puddle) ng mahiwagang likido. May mga estalagmita at estalaktita na namumutawi sa paligid. Kung saan ito gawa, ayoko nang alamin. May mangilan-ngilang mala asidong tumutulo sa paligid, ang natutuluan ay umuusok na tila nabanlian. May nararaanan din akong mga burol na siguro'y higanteng tigyawat na hindi ko na inusisa. Mas mabilis akong magawa ang aking misyon, mas maganda. Mahirap na baka biglang gumalaw ang bakunawa at kumarambola ako sa loob nito.