Si Milo at ang Kwaderno (Book 1 Now Available for Pre-order)

KABANATA XX - DUELO!

Nakadapa si Bon Jovi sa sahig.

Walang malay.

Matapos ang ilang minutong sagupaan, nakahanap ako ng pagkakataon at nahambalos ko sya sa panga. Para syang patay na bumagsak, umaagos ang dugo sa putok na labi.

Nakatayo lang ako, iniinda ang pagod, at tulala sa nangyari. Hindi ako makapaniwala na ako ang nananatiling nakatayo. Nangingilabot ako sa galak.

Itinaas ko ang aking mga kamay at sumigaw.

Ako ang nagwagi. Ako ang nanalo sa Duelo namin!~....

Pero syempre joke ko lang yun, di yun totoo. Iniimagine ko lang kung ano mangyayari kung ako mananalo. Inaattract ko kumbaga. Sorry haha.

Ang totoo nyan, malayo dyan ang nangyari.

Nung nagsimula ang laban, akala ko susugurin nya ako kaagad pero hindi. Nakatayo lang sya na parang walang pakialam. Nangungulangot pa sya, adik.

Mukhang hinihintay nya akong maunang sumugod, na ayoko namang gawin. Madedehado ako run. Pero lumipas ang isa, dalawang minuto nagsimula na akong mainip.

"Bon Jovi, ano magtitinginan nalang ba tayo? Bat di kapa lumusob?" Tanong ko.

"Bakit ako? Diba ikaw ang may sandata? Palulusubin mo ako sayo nang nakakamay? Tama ba yun?"

"Edi magkutsara ka!"

Tama sya, dapat ako ang lumusob dahil ako ang may hawak. Kahit yung mga manonood iyon ang inaasahan, binubuyo na nga nila ako.

Pero nagaalangan ako. Sinusubukan kong tawagin sa isip ko yung mahiwagang boses na nagtuturo sakin kung paano lumaban pero wala rin. Para lang akong baliw.

Paano ako mananalo nito?

"Mukhang namomroblema ka uh." Sabi ni BJ. "Tutal naman magschoolmate tayo, bibigyan kita ng isang minuto. Atakihin mo ako, hindi kita gagantihan."

"Weh?"

"May isang salita ang Supremo."

Nairita ako sa kayabangan nya, pero hindi ako tanga para palampasin ang ganung pagkakataon. Hindi na ako nagdalawang isip kung isa itong patibong.

"YAAAAHHHHHHH!!!!!"

Nilusob ko sya hawak ang arnis na parang palakol. Pinuntirya ko ang ulo nya. Wala akong intensyong saktan sya talaga. Ok, meron konti. Or marami. Ah basta, alam ko kasing pag hindi buo ang loob ko, hindi ako mananalo sa kanya. Sorry BJ.

Buong lakas ko syang hinambalos, at tumama naman ako... sa hangin.

Gahibla lang ang pagitan at nakaiwas sya agad sa arnis ko. Nagulat ako, pero sya nagkibit balikat lang na parang sinasabing "eh, wala eh".

Nung naubos yung unang gulat ko inatake ko ule sya. Lumiyad sya nang konti at di ko parin natamaan. Isa pa ule. Isa pa. At isa pa. Walang tumama sa lahat ng atake ko.

Ang nakabibilib pa hindi sya halos gumagalaw sa kinatatayuan nya. Bawat iwas nya ay minimal, sakto lang na hindi sya matamaan. Nagdududa tuloy ako kung umiiwas ba talaga sya o sadyang ako lang ang nagmintis. Nakakakilabot na abilidad.

Kung di ako tumatama sa hampas, sumubok ako ng ibang paraan. Itinusok ko ang arnis sa tyan nya, gitna ng katawan nya para mas maraming tyansang tumama. Pero bago ako makatama tumagilid sya at hinawakan ang arnis ko. Gamit ang momentum, hinila nya ito kasama ako, iniwasiwas nya ako paikot sabay binitawan. Muntik na akong madausdos.

Patay. Dahil sa gulat ko nawalan ako ng depensa kung bigla nya akong atakihin. Inangat ko ang aking kamay para takpan ang ulo ko.

Pero di dumating ang atake nya.