Chasing the Sunset

8*

Λίγα λεπτά αργότερα έχουμε καθίσει στο μπαρ (γιατί τι σκατά girl's night θα ήταν αυτό αν δεν καθόμασταν στο μπαρ;) και παραγγέλνουμε τα αγαπημένα μας κοκτέιλ στο γοητευτικό bartender.

"Ένα pornstar για μένα", του λέω και η Φαίη συμπληρώνει "κάνε τα 2 κι έπεται συνέχεια...", λέει κλείνοντάς του το μάτι.

"Τα σάλια σου μωρή, έλεος πια! Δεν προλάβαμε να κάτσουμε.", της λέω ενοχλημένη.

"Τι είμαι εγώ καλέ; Καμιά μυξοπαρθένα σαν εσένα; Βράζει το αίμα μου!", λέει και φτιάχνει το ντεκολτέ της.

"Ναι συγγνώμη κιόλας που το focus μου είναι στη δουλεία μου κι όχι σε ό,τι μετροσέξουαλ μαλάκα κυκλοφορεί εκεί έξω. Εγώ αγάπη μου μια μέρα θα διευθύνω έναν κολοσσό και νααα θα κάνουν τα γκομενάκια για πάρτι μου.", είπα ονειροπολώντας.

"Γλυκιά μου Σοφία δεν αντιλέγω. Σε ξέρω από τότε που ήσουν 7 και πίστεψε με αν για ένα πράγμα είμαι σίγουρη σε αυτή τη ζωή είναι ότι το άστρο σου είναι πιο φωτεινό κι από τον ήλιο! Απλά θέλω πού και πού να θυμάσαι πόσο χρονών είσαι. We're only young once! Απόλαυσε τη νιότη σου βρε χαζούλα.", μου λέει και με παίρνει μια αγκαλιά.

"Σιγά ρε κορίτσια, να μας πεθάνετε θέλετε βραδιάτικα; Δηλαδή, άνθρωποι είμαστε κι εμείς, δείξτε λίγο έλεος", λέει ένας άκυρος περαστικός που κατευθυνόταν προς το μπαρ.

Ένας άκυρος περαστικός με tattoo και γυαλιά, διορθώνω τον εαυτό μου. Τι συνδυασμός κι αυτός...

"Ποιος σου μίλησε ρε; Ξεφορτώσου μας.", του λέω αυθόρμητα. "Αφήστε μας επιτέλους να ζήσουμε τον έρωτα μας!"

"Μμμ, άγριο γκομενάκι.. Μ'αρέσεις! Είναι πιασμένη η θέση;", ρωτάει και χωρίς να περιμένει απάντηση κάθεται δίπλα μου. "Ράιαν, εδώ ειμαστε. Παλουκώσου.", φωνάζει στο φίλο του κι εκείνος έρχεται κατευθείαν προς το μέρος μας.

"Συγγνώμη για το φίλο μου κορίτσια. Η επιστήμη έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά προ πολλού για την περίπτωσή του. Θέλετε να τον μαζέψω;", μας ρωτάει ευγενικά.

Να κι ένας που έχει τρόπους σκέφτομαι. Ήμουν έτοιμη να του απαντήσω, όταν η Φαίη με πρόλαβε. Προφανώς.

"Το μόνο που θέλουμε είναι να καθίσεις στην παρέα μας. Φαίη, χάρηκα!", του λέει και απλώνει το χέρι της όλο σιγουριά.

"Ράιαν, παρομοίως!", της λέει και σκάει ένα υπέροχο χαμόγελο αφού πιάνει το χέρι της.

Ωραίο τυπάκι αυτός, σκέφτομαι. Πιο alternative. Καμιά σχέση με τους υπόλοιπους που έχουμε δει μέχρι στιγμής να κυκλοφορούν στο μπαράκι. Αυτόν μάλιστα, αυτόν τον εγκρίνω για την κολλητή μου.

"Σοφία", λέω κι εγώ βιαστικά και δίνω το χέρι μου στο Ράιαν. Μου ανταποδίδει και έπειτα στρέφεται προς το φίλο του.

"Εε κι εγώ δεν θα είμαι ο Χαράλαμπος; Ξέρω χαρήκατε.", λέει και μου απλώνει το χέρι του. Αποφασίζω να τον αγνοήσω και χωρίς να πτοηθεί μετακινεί το χέρι του προς τη Φαίη ρίχνοντάς μου ένα βλέμμα τύπου 'θα δεις'. Ο Ράιαν μας κοιτάει και χαζογελάει.

Εκείνη τη στιγμή μας διακόπτει ο μπαρμαν που έχει φτάσει με τα ποτά μας και τα παιδιά παραγγέλνουν και για τους ίδιους. Μια ώρα αργότερα μας βρίσκει όλους να πίνουμε το δεύτερο κοκτέιλ και μερικούς γύρους σφηνάκια. Τελικά είχε δίκιο η Φαίη: το είχα ανάγκη όλο αυτό.