Chasing the Sunset

7* Starting Point

[3 μέρες νωρίτερα]

Ουφ, επιτέλους σπίτι. Δεν άντεχα ούτε νανοσεκόντ παραπάνω μέσα στη ζέστη. Χωρίς δεύτερη σκέψη άνοιξα το aircondition και έβγαλα τα ρούχα μου σκορπώντας τα στο πάτωμα. Το κακό με το να σου λείπει η Αθήνα είναι πως το μετανιώνεις σχεδόν αμέσως μόλις βιώσεις το πρώτο 40αρι. Ξαπλώνω στον καναπέ και κλείνω τα μάτια μου. Σήμερα δεν με σηκώνει ούτε σεισμός.

Μερικές ώρες αργότερα ακούω το κινητό μου να χτυπά. Όχι, όχι δεν το σηκώνω. Αρνούμαι. Ο ύπνος είναι πολύ απαραίτητος αυτή τη στιγμή. Γυρίζω πλευρό κι απλά αφήνω το ringtone μου να με νανουρίσει. Λίγα λεπτά αργότερα το ακούω να χτυπά ξανά και ξανά. Πωω ούτε να κοιμηθεί ένας άνθρωπος. Το αρπάζω και χωρίς να δω ποιος με καλεί το σηκώνω.

"ΠΟΙΟΣ;;", λέω ενοχλημένη.

"Η Φαίη είμαι καλέ. Γιατί φωνάζεις;"

"Ααα έλα ρε. Σόρρυ απλά είμαι πτώμα και με είχε γλυκοπάρει ο ύπνος. Εσύ έπαιρνες τόσες φορές;"

"Ναι, ήθελα να σου πω."

"Άντε βρε χαζή είπα κι εγώ έγινε κάτι. Τι ήθελες; Σε θέλω λακωνική."

"Είσαι για κλαμπινγκ απόψε;"

"Από πότε με ξέρεις να είμαι party animal;"

"Έλα ρε θα καλοπεράσουμε!"

"Γεια σου Φαίη, με καλεί το κρεβάτι μου."

"Μαλάκα μην το κλείσεις, άκουσε με!"

"Έχεις μισό λεπτό. Λέγε."

"Να, ο Ντίνος μου πρότεινε ένα νέο μπαράκι που άνοιξε στο Χαλάνδρι και ήθελα να το δοκιμάσουμε. Δηλαδή δεν είναι ακριβώς καινούριο απλά έκανε ανακαίνιση τους τελευταίους μήνες και έχει γίνει έτσι ατμοσφαιρικό όπως μας αρέσει. Ψήσου να πάμε!", είπε με μια ανάσα.

"Έλα ρε φίλε εκεί θα είναι δεν φεύγει, μπορούμε να το τσεκάρουμε μια άλλη μέρα που δεν θα είμαι πτώμα.", παραπονέθηκα.

"Θα κάνουμε girl's night και δεν σηκώνω κουβέντα. Μπες κάνε ένα μπανάκι να ζωντανέψεις λιγάκι. Θα περάσω να σε πάρω κατά τις 11. Ciao!", λέει και κλείνει πριν προλάβω να αντιδράσω.

Αφού δεν μπορώ να το αποφύγω αποφασίζω να την ακούσω και το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να γεμίσω την μπανιέρα και να μπω μέσα. Ξαφνικά, με πλημμύρισε η επιθυμία να πάρω το Ντίνο και να τον βρίσω, αλλά εν τέλει την καταπίεσα. Μετά σκέφτηκα να αμπαρωθώ σπίτι και να κλείσω το κινητό, αλλά ούτε αυτό θα έπιανε γιατί η Φαίη έχει κλειδιά. Ουφ, δεν το γλιτώνω δηλαδή. Το καλό που της θέλω να είναι τίποτα χαλαρό γιατί μα την Παναγία θα κάνω μεταβολή και θα γυρίσω στο δροσερό μου κρεβατάκι.

Αφού τελείωσα το μπάνιο πήγα να διαλέξω τι θα βάλω, διαδικασία πανεύκολη δηλαδή. Αφού με έσερνε κυριολεκτικά έξω μαζί της θα διαμαρτυρόμουν μέσω της ενδυματικής οδού. Ντύνομαι όσο πιο ροκ και χύμα γίνεται, ένα χαλαρό ψιλόμεσο τζιν σορτσάκι και ένα κοντό τοπάκι μέχρι τον αφαλό. Τι παπούτσια να βάλω τώρα; Όπα, τα βανσάκια μου είναι αυτά εκεί; Αυτά θα βάλω. Άνετη και ωραία. Αποφασίζω να επενδύσω λίγο περισσότερο στο μακιγιάζ, μιας και είμαι τόσο απλή, και κάνω έντονα μάτια, βάζω λίγο ρουζ κι ένα έντονο κραγιόν και έτοιμο το κορίτσι. Μιλάμε Σοφία έσπασες το ρεκόρ σου, όχι αστεία, σκέφτομαι δυνατά. Και πάνω στην ώρα γιατί η Φαίη μόλις μου έστειλε μήνυμα ότι έφτασε. Άντε να τελειώνουμε και με αυτό απόψε.

Τη χαιρετάω και μπαίνω στο αμάξι.

"Καλώς το Μήτσο", λέει και με κοιτάει από πάνω ως κάτω. "Πότε θα γίνεις λίγο πιο θηλυκή βρε κούκλα μου;"

"Γιατί τι έχω; Χαλαρά δεν είπες ότι θα'ναι;"

"Κλάμπινγκ είπα, αλλά σκέψου να πηγαίναμε όντως. Θα είχαμε φάει πόρτα ακόμη και στο πιο παρακμιακό μπαράκι της γειτονιάς.", την έπιασε η απελπισία της αλλά συνέχισε: "Τελοσπάντων, το ότι βγήκες από το σπίτι είναι ένα πρώτο βήμα. Θα σ' αρέσει πολύ το μέρος είμαι σίγουρη, θα γίνει το νέο μας στέκι. Ο Ντίνος μου είπε τα καλύτερα!"

"Τώρα που είπες Ντίνος θα έρθει κι αυτός μαζί ή μπα; Δεν μπήκα στον κόπο να τον πάρω γιατί θα τον έβριζα που σου βάζει συνεχώς ιδέες."

"Για σένα το κάνει μωρέ, αφού τον ξέρεις. Κάντου κι εσύ τη χάρη μια φορά. Και όχι δεν έρχεται θα μείνει στης Βίκυς απόψε."

"Μάλιστα, αύριο θα ζητάει αναφορές δηλαδή. Σωθήκαμε... Να δω πόσο μακριά θα φτάσει η φαντασία μου αυτή τη φορά. Τι σκατά δημοσιογράφος είμαι άλλωστε;", γελάσαμε κι οι δυο.

Μετά από μερικά λεπτά είχαμε φτάσει έξω από το μπαράκι. Ήταν από αυτά τα μέρη που μοιάζουν με κήπους, είχε χαμηλό φωτισμό για να κάνει ατμόσφαιρα, έπαιζε χαλαρή μουσική που σε ταξιδεύει και πραγματικά το ντεκόρ με εντυπωσίασε. Αν ένα πράγμα εκτιμούσα στο Ντίνο ήταν ότι είχε καλό γούστο.

"Ένα κοκτέιλ", της λέω, "και μετά σπίτι, οκ;"

"Ναι, ναι μην μου αγχώνεσαι", μου λέει με παιχνιδιάρικο βλέμμα.

Αυτά τα 'μην μου αγχώνεσαι' είναι που με τρομάζουν.