"Ίαν, περίμενε!", του φωνάζω από το σαλόνι, αλλά αυτός με αγνοεί.
Αρχίζει να σφυρίζει κάποιο τραγούδι και ανεβαίνει τις σκάλες προς τα υπνοδωμάτια. Χωρίς δεύτερη σκέψη τον ακολουθώ στο δωμάτιό του. Με βλέπει από πίσω του αλλά και πάλι δεν αντιδράει. Αντίθετα, κλείνει την πόρτα πίσω του. Χωρίς να πτοηθώ ιδιαίτερα χτυπάω την πόρτα.
"Ίαν, να μπω;"
Δεν παίρνω καμία απάντηση και ούτε πρόκειται δηλαδή οπότε απλά αποφασίζω να ανοίξω την πόρτα. Τι το ήθελα; Αντικρίζω τον Ίαν γυμνό στο κρεβάτι του να με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια.
"Πας καλά; Γιατί είσαι γυμνός;", του λέω και γυρίζω την πλάτη μου.
"Γιατί είναι το δωμάτιό μου ίσως; Και δεν θυμάμαι να σου είπα να μπεις.", λέει ειρωνικά.
"Ναι, θέλεις να ρίξεις κάτι πάνω σου να μιλήσουμε;", τον παρακαλάω σχεδόν.
"Γιατί να ντυθώ; Μια χαρά άνετα νιώθω κι έτσι."
"Γαμώτο γιατί πρέπει να κάνεις σαν πεντάχρονο;", του λέω έχοντας ακόμα γυρισμένη την πλάτη μου.
Μπαίνω γρήγορα στο μπάνιο αρπάζω μια πετσέτα και του την πετάω.
"Για τα επόμενα 5 λεπτά θέλω να με ακούσεις. Μετά κάνε ό,τι γουστάρεις.", του φωνάζω θυμωμένη.
"Όχι εσύ θα με ακούσεις", μου λέει και με τραβάει στο κρεβάτι αγριεμένος.
Έχω πέσει ανάσκελα στο κρεβάτι από την ορμή του και εκείνος στέκεται από πάνω κρατώντας τα χέρια μου για να μην μπορώ να κουνηθώ. Παλεύω με όλη μου τη δύναμη να τον απωθήσω αλλά αυτός καταλήγει να γελάει και να έρχεται όλο και πιο κοντά μου.
"Τι θέλεις γαμώτο;", του λέω και παραδίνομαι.
Δεν έχει νόημα να αντιστέκομαι άλλο, είναι σαφώς πιο δυνατός από μένα.
"Πολύ γρήγορα δεν τα παράτησες; Σε λίγο θα με κάνεις να πιστέψω ότι σου αρέσει όπως ήρθαν τα πράγματα."
"Είσαι άρρωστος.", του λέω και κοιτάζω αλλού.
"Άρρωστος ε; Δεν έχεις δει τίποτα ακόμα κοριτσάκι μου... Μπορείς να μου εξηγήσεις τι στο διάολο ήταν αυτό πριν;"
"Αν με αφήσεις, θα σου εξηγήσω. Γι' αυτό έτρεξα από πίσω σου αν το κατάλαβες."
"Έχεις ένα λεπτό. Μίλα", λέει και αφήνει τα χέρια μου ελεύθερα.
Τυλίγει την πετσέτα γύρω από τη μέση του και κάθεται στο κρεβάτι με σταυρωμένα χέρια κοιτάζοντας το πάτωμα αδιάφορα.
Ανακάθομαι κι εγώ στο κρεβάτι, παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεκινάω.
"Ίαν, κοίτα μπορεί να νομίζεις ότι είμαι η κακιά της υπόθεσης και ίσως είναι αλήθεια, αλλά εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να αποδείξω πως έχω δίκιο. Ότι κάτι τρέχει πίσω από την πλάτη μας κι ο Ντίνος κρύβεται πίσω από όλα. Ναι, ήθελα κάποιες πληροφορίες και ναι, προσπάθησα να τις πάρω με τον πλέον λάθος τρόπο. Χρησιμοποίησα τη θηλυκότητά μου παραπάνω και δεν είναι αυτό το πρόβλημα φυσικά. Το πρόβλημα είναι ότι χρησιμοποίησα κάτι που μου εμπιστεύτηκες για να πάρω αυτό που θέλω. Και λυπάμαι ειλικρινά, αλλά θέλω να καταλάβεις πως δεν το έκανα για να σε πληγώσω, αλλά για να σου δείξω ότι κανείς δεν είναι υπεράνω υποψίας. Ο καθένας που διαθέτει λίγο μυαλό μπορεί να έχει κρυφή ατζέντα και να χρησιμοποιήσει τον άλλο.", λέω απολογητικά.
"Τελείωσες;", λέει και γυρίζει πλάτη δήθεν ότι τακτοποιεί καλύτερα τα μαξιλάρια.
Τον πλησιάζω και χαϊδεύω την πλάτη του. Εκείνος τραβιέται αμέσως αλλά δεν αποθαρρύνομαι.
"Ξέρω πως δεν θέλεις να με ακούσεις αυτή τη στιγμή και θα φύγω στο ορκίζομαι αλλά να ξέρεις ότι δεν έλεγα ψέματα για τίποτα. Αν οι συνθήκες ήταν αλλιώς, πιθανότατα αυτή η νύχτα θα τελείωνε πολύ διαφορετικά. Αλλά το εννοώ ότι είμαι μπελάς και είναι καλύτερα να μείνεις μακριά μου.", λέω και πιάνω τον ώμο του, καθώς σηκώνομαι να φύγω.
"Αυτό που με πειράζει περισσότερο είναι πως σε πίστεψα και εσύ μου έκανες ακριβώς ό,τι κι εκείνη. Εύχομαι ειλικρινά να πάρεις αυτή τη θέση που τόσο λαχταράς γιατί στην Αμερική είναι όλοι άγρια θηρία που κοιτάζουν να σε κατασπαράξουν. Συγχαρητήρια, κέρδισες επάξια τη θέση σου ανάμεσά τους.", λέει και κατευθύνεται προς την πόρτα.
Την ανοίγει και περιμένει. Αυτό είναι το σημάδι μου ότι πρέπει να φύγω.
"Γιατί της επιτρέπεις να σε πληγώνει ακόμη;", του ψιθυρίζω στο αυτί καθώς βγαίνω από το δωμάτιο του.
Η πόρτα κλείνει πίσω μου και νιώθω το αεράκι να με χτυπάει και να παίρνει μαζί του μια υποθετική ιστορία. Μια ιστορία που δεν είναι γραφτό να δει το φως της μέρας. Βαδίζω αργά προς το δωμάτιό μου και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου. Δεν έχω όρεξη για τίποτα, το μόνο που θέλω είναι να κοιμηθώ και όταν ξυπνήσω να έχει περάσει.
YOU ARE READING
Chasing the Sunset
Fanfiction"Στη μέση μιας κοινότυπης πραγματικότητας, η ζωή οφείλει να σου δώσει ένα παραμύθι. Οπότε, ζωή, μου χρωστάς ένα παραμύθι. Δεν ξεχνώ..." Τη ζωή της Σοφίας κάθε άλλο παρά παραμύθι την έλεγες, μα είχε και τα ωραία στοιχεία της. Κυνηγούσε για πάντα το η...