Chasing the Sunset

11*

"Πριν στο μπαρ μου ζήτησες να σου πω κάτι για μένα, κάτι που με τρομάζει και κάτι που δεν έχω πει πουθενά. Ο χρόνος... Με τρομάζει το γεγονός ότι μεγαλώνω και δεν απολαμβάνω τα νιάτα μου όσο θα' πρεπε. Και φοβάμαι μήπως μια μέρα ανοίξω τα μάτια μου και μετανιώσω για όλες τις λάθος επιλογές που έκανα και τις ευκαιρίες που έχασα.. Και θα'ναι αργά τότε, πολύ αργά...", λέω και κοιτάζω έξω από το παράθυρο.

"Φαντάζομαι θα ήταν δύσκολο για σένα να το παραδεχτείς αυτό δυνατά.", μου είπε καθώς πάρκαρε έξω από το σπίτι μου.

"Όχι όσο δύσκολο είναι το επόμενο που θα πω...", του είπα ξεφυσώντας και αγνοώντας το γεγονός πως είχαμε φτάσει σπίτι μου.

Έβγαλε τη ζώνη του και βολεύτηκε καλύτερα στη θέση του και αποφάσισα να κάνω το ίδιο. Στη συνέχεια, τράβηξε τα χέρια μου και άρχισε να τα χαϊδεύει σαν να ήθελε να μου δώσει δύναμη να συνεχίσω.

"Σου υπόσχομαι πως μια μερά θα διηγείσαι τις ιστορίες σου στα εγγόνια σου και εκείνα όλο περηφάνεια θα θέλουν να σου μοιάσουν. Και τότε θα ξέρεις πως κάθε σου επιλογή ήταν η σωστή.", λέει και τα μάτια του αστράφτουν.

Δεν ξέρω αν γίνεται να δεθείς τόσο πολύ με έναν άγνωστο, αλλά ο συγκεκριμένος μου βγάζει την επιθυμία να ρίξω τις άμυνες και ακόμη κι αν ο κόσμος καταστρέφεται, να τον αφήσω να με προστατεύσει και να μου πει ότι όλα θα πάνε καλά. Παίρνω δύναμη από την λάμψη στα μάτια του και περνάω στο πιο μεγάλο μου μυστικό. Κάτι που δεν είχα το θάρρος να το εμπιστευτώ σε κανέναν μέχρι σήμερα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεκινάω.

"Αυτός λοιπόν είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος. Όσο για το μυστικό μου, αυτό έχει να κάνει με τον πρώτο μου έρωτα, που πλέον δεν ξέρω καν αν του αξίζει να τον αποκαλώ έτσι. Με έκανε να νιώσω τόσο όμορφα πράγματα, μαζί μάθαμε πολλά για τον κόσμο και τον έρωτα αλλά όσο με έκανε να χαμογελάω, άλλο τόσο με πλήγωνε με τη στάση του. Μετά από ένα σημείο έγινε πολύ κτητικός και ζηλιάρης, δεν μπορούσα να κάνω βήμα χωρίς να το ξέρει, ήθελε να με ελέγχει συνεχώς ώσπου-", ένα δάκρυ κύλισε από τα μάτια μου χωρίς να το αντιληφθώ, αλλά ήθελα να συνεχίσω. Είχα φτάσει τόσο κοντά για να κάνω πίσω τώρα.

"...ώσπου άρχισε να με χτυπάει. Κι εγώ δεν αντιδρούσα. Ίσα ίσα τον δικαιολογούσα γιατί τον αγαπούσα ή έτσι νόμιζα τότε. Μου πήρε αρκετό καιρό μέχρι να βρω το θάρρος να φύγω. Είχα χάσει τον αυτοσεβασμό μου και νόμιζα πως το άξιζα όλο αυτό...", τα δάκρυα έχουν πληθύνει τώρα.