Chasing the Sunset

67*

[3 μήνες μετά]

Σήμερα είναι μια από εκείνες τις μέρες που το κεφάλι μου είναι έτοιμο να εκραγεί. Αν δεν πω σε κάποιον τι συνέβη θα σκάσω. Μα σε ποιον να το πω και ποιος να με ακούσει.. Όλοι θα με μισήσουν αν ξαναναφέρω αυτό το θέμα και ειδικά αν μάθουν τις τρελές σκέψεις που περνάνε από το κεφάλι μου τους τελευταίους τρεις μήνες. Μα κάποιος πρέπει να με καταλάβει για μια φορά. Δεν το κάνω επίτηδες, απλώς έτσι είμαι κατασκευασμένη. Έχω ανάγκη την περιπέτεια και το ταξίδι για να ζω και να αναπνέω φυσικά. Είναι κάτι σαν βιολογική ανάγκη για μένα.

Έχει μπει Ιούλιος για τα καλά πια κι εμείς καθόμαστε στο σπίτι του Ίαν και σχεδιάζουμε τις διακοπές μας με τα παιδιά. Μα εγώ κάνω και κάποια σχέδια για τον εαυτό μου. Σχέδια που αν τολμήσω να παραδεχτώ δυνατά, θα ανατραπούν πολλά δεδομένα. Θα τους πληγώσω όλους το ξέρω, και πιο πολύ εκείνον. Μα αν μείνω θα πληγώσω εμένα. Για δεύτερη φορά. Και ξέρετε τι λένε; Fool me twice, shame on me..

Άλλο ένα εμαιλ έκανε την εμφάνισή του μια εβδομάδα πριν. Ένα εμαιλ με μια επαγγελματική πρόταση από εκείνες που είσαι αφελής να μην δεχτείς και που είναι ικανές να σου αλλάξουν τη ζωή. Δεν περίμενα να ξανακούσω από την αμερικάνικη εταιρεία που είχα αιτηθεί πέρυσι τέτοια εποχή αλλά από ότι φαίνεται όλα τα εμπόδια που είχαν παρουσιαστεί ξεπεράστηκαν πλέον και επέστρεψαν δριμύτεροι ζητώντας μου αν το ήθελα φυσικά να σκεφτώ το ενδεχόμενο συνεργασίας μας αυτό το χρόνο. Κι εγώ έμεινα εκεί να σκέφτομαι το απωθημένο μου και πως το σύμπαν μου στέλνει από παντού σημάδια ότι αυτή ήταν και είναι η σωστή απόφαση για μένα. Κι έτσι σιωπηλά και αυθόρμητα, χωρίς να το ξέρει κανείς άλλος πέρα από τους γονείς μου, δέχτηκα.

"Και ο Ίαν;", ρωτάει συνεχώς μια εσωτερική φωνούλα την οποία προσπαθώ να αγνοήσω. 

Ο Ίαν είναι ο άνθρωπός μου, το ξέρω, αλλά αν με αγαπάει τόσο θα έπρεπε να σκεφτεί έστω την πιθανότητα να έρθει μαζί μου. Κι εγώ το ίδιο δεν έκανα πριν μερικούς μήνες εξάλλου;

——————————————————

Περπατάμε χέρι χέρι στα στενά της Πάρου όπου ήρθαμε για μερικές μέρες στο εξοχικό των παππούδων του Ίαν να ηρεμήσουμε. Τι να ηρεμήσω δηλαδή, αφού μέσα μου βράζω.. Αύριο είναι τα γενέθλιά του και ετοιμάζουμε ένα από τα κλασικά πάρτι μας. Χτες φτάσαμε στο νησί παρέα με το Ράιαν, τη Φαίη, τον Πάνο και το Σπύρο και από στιγμή σε στιγμή θα φτάσουν κι οι υπόλοιποι που είχαν δουλειές. Το νησί είναι πλημμυρισμένο από κόσμο, αλλά συμπτωματικά είναι μια ήρεμη νύχτα μιας και πρόκειται για καθημερινή. Η Φαίη με το Ράιαν έχουν πάει για φαγητό και ο Πάνος με το Σπύρο έχουν πάει στο λιμάνι να υποδεχτούν τους υπόλοιπους. Έτσι εμείς βρήκαμε ευκαιρία να μείνουμε λίγο μόνοι μας.

Ένα δροσερό αεράκι χαϊδεύει τα πρόσωπά μας και με κάνει να ανατριχιάσω καθώς φτάνουμε στο λιμάνι και περπατάμε κατά μήκος της μαρίνας.

"Ίαν;", τον ακουμπάω γλυκά στην πλάτη. 

"Θες να καθίσουμε λίγο;"

Γνέφει θετικά και κάθεται πρώτος στο παγκάκι που βρίσκεται ακριβώς μπροστά μας βάζοντάς με να καθίσω στα πόδια του κι εγώ περνάω τα χέρια μου γύρω του.

"Πώς σου φαίνεται το νησί μου;", με ρωτάει με ένα πλατύ χαμόγελο καθώς θαυμάζει το τοπίο γύρω του.

"Είναι υπέροχα!", λέω μαγεμένη από την αίσθηση που μου δημιουργεί όλο αυτό που μας περιβάλλει.

"Ευχαριστούμε που μας έφερες!", τον ευγνωμονώ και του αφήνω ένα απαλό φιλί.

"Θες να μου πεις τι συμβαίνει;", με αιφνιδιάζει.

"Τι εννοείς;", τον κοιτάζω έκπληκτη.

"Δεν μιλάω τόσο καιρό, αλλά δεν είμαι χαζός. Κάτι έχεις εσύ.. Ήθελα να σου δώσω το χώρο σου και να μην γίνω αδιάκριτος αλλά με τρώει κάθε μέρα να μην σε βλέπω καλά..", με κοιτάζει στα μάτια περιμένοντας την απάντησή μου.

Κοιτάζω κάτω ένοχα. Θα του μιλήσω, αλλά όχι σήμερα. Όχι εδώ και ειδικά όχι πριν από τα γενέθλιά του. Αυτές είναι ημέρες γιορτής και ξεκούρασης. Δεν υπάρχει περίπτωση να του φορτώσω και αυτό από πάνω και να τα καταστρέψω όλα.

"Δεν μπορώ να σου κρυφτώ και δεν θέλω. Σου υπόσχομαι να μιλήσουμε για τα πάντα αλλά όχι τώρα κι όχι εδώ, εντάξει; Αυτές οι διακοπές είναι για να ξεκουραστούμε και να απολαύσουμε ο ένας τον άλλο. Όταν γυρίσουμε στην Αθήνα θα τα πούμε, εντάξει;"

"Δεν πεθαίνεις έτσι;", με πειράζει.

"Δεν γλιτώνεις τόσο εύκολα, μη χαίρεσαι!", τον γαργαλάω κι εκείνος με φιλάει για να μου αποσπάσει την προσοχή.

Στηρίζω το κεφάλι μου στον ώμο του και αφήνω απαλά φιλιά στο λαιμό του όταν το μάτι μου πέφτει στην ώρα που λέει το ρολόι μου. Είναι 23.59 και αμέσως ο δείκτης δείχνει 00.00. Από τον ενθουσιασμό μου σηκώνομαι τόσο απότομα που το κεφάλι μου συγκρούεται με το πηγούνι του. Ακούω μια κραυγή πόνου και πανικόβλητη προσπαθώ να δω αν τον σκότωσα. Εκείνος γελάει όταν βλέπει το πανικόβλητο βλέμμα μου και εγώ αρχίζω να απολογούμαι αμέσως και να φιλάω το πηγούνι του για να περάσει ο πόνος.

"Άσε με εμένα, εσύ πώς είσαι;", λέει ανήσυχος και χαϊδεύει το κεφάλι μου.

"Καλύτερα από ποτέ!", του λέω με σιγουριά και τον αγκαλιάζω σφιχτά.

"Άμα σου λέω εγώ χτύπησες!", αστειεύεται.

Χαμογελάω αλλά τον αγνοώ.

"Χρόνια πολλά, Ιανί μου! Σ' αγαπάω τόσο που οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να το περιγράψουν..", του ψιθυρίζω στο αυτί κι εκείνος με τραβάει αυτόματα και μου χαρίζει ένα παθιασμένο φιλί.

"Πώς στάθηκα τόσο τυχερός, μου λες;", χαμογελάει κι εγώ κολλάω τα χείλη μου στα δικά του και πάλι γνωρίζοντας πως σύντομα αυτό το χαμόγελο δεν θα βρίσκεται εκεί..