Chasing the Sunset

32*

"Πού το βρήκες αυτό το μέρος;", τον ρωτάω ενθουσιασμένη σαν μικρό παιδί.

"Αα δεν μπορώ να αποκαλύψω τα μυστικά μου!", λέει χαμογελώντας.

Ανοίγω την πόρτα και κατεβαίνω γρήγορα από το αμάξι. Η θέα της Καλντέρας από αυτό το σημείο απλά μου κόβει την ανάσα. Ο ουρανός είναι εξαιρετικά φωτεινός γεμάτος αστέρια και το φεγγάρι είναι σχεδόν γεμάτο. Θα έχουμε πανσέληνο σύντομα, σκέφτομαι. Έχω μείνει να κοιτάζω το απέραντο διάστημα όταν νιώθω ένα ζευγάρι χέρια να με αγκαλιάζουν από πίσω.

"Είναι πανέμορφα...", λέω και γυρίζω να τον κοιτάξω.

"Ξέρεις τι λένε για το νυχτερινό ουρανό, έτσι;", με ρωτάει.

'Τι;", λέω όλο νάζι.

"Ό,τι βλέπουμε στο νυχτερινό ουρανό έχει συμβεί πιθανότατα εκατομμύρια χρόνια πριν και το φως των αστεριών μόλις έφτασε στη Γη. Πόσο συναρπαστικό είναι αυτό;", λέει και τα μάτια του λάμπουν στο φεγγαρόφως.

"Σουρεαλιστικό!", λέω και δαγκώνω τα χείλη μου.

Πέφτει σιωπή καθώς κοιταζόμαστε στα μάτια για μερικά δευτερόλεπτα.

"Ήσασταν απίστευτοι σήμερα!", λέω σπάζοντας τη σιωπή.

"Μου αρέσει πολύ που βάζεις όλη σου την ενέργεια και την ψυχή σε αυτό που κάνεις! Είστε τυχεροί που έχετε ο ένας τον άλλο και σας αξίζουν τα καλύτερα!", λέω ενθουσιασμένη.

"Σε ευχαριστούμε! Αλήθεια σημαίνει πολλά περισσότερα όταν έρχεται από σένα γιατί δεν μας γνώρισες μέσα από ένα χαζοκούτι.. Αντίθετα, μας άκουσες ζωντανά από την αρχή!"

"Εγώ σ' ευχαριστώ βασικά...για το τραγούδι..", λέω αμήχανα και νιώθω τα μάγουλα μου να παίρνουν μια κόκκινη απόχρωση.

"Τι είναι αυτό τώρα; Μας έπιασαν οι ντροπές;", λέει χαμογελώντας και με φέρνει ακόμα πιο κοντά του.

"Είναι που δεν μου έχουν ξανα-αφιερώσει τραγούδι και μάλιστα τόσο ταιριαστό στην περίσταση.. Μα καλά πώς το βρήκες;", ρωτάω περίεργη.

"Μα δεν το βρήκα. Το έγραψα για σένα!", λέει με περηφάνια.

"Τι εννοείς το έγραψες για μένα; Δεν γνωριζόμαστε ούτε μια εβδομάδα..", λέω ακόμη πιο περίεργη αυτή τη φορά.

"Ή και όχι..."

"Δεν καταλαβαίνω...", λέω μπερδεμένη.

"Θυμάσαι τι σε ρώτησα στο πλοίο;"

"Τι από όλα;"

"Σε ρώτησα αν πιστεύεις ότι βρεθήκαμε τυχαία..."

"Ναι και σου είπα ότι ο Ντίνος βρίσκεται πίσω απο όλα! Και δεν με πίστευες κιόλας.."

"Μάλλον δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να μάθεις, αλλά θα σου πω μόνο αυτό. Ίσως σε ήξερα πριν γνωριστούμε.."

"Τι στο καλό σημαίνει αυτό;"

"Θα δεις.."

"Ίαν, κι εγώ θα σου πω μόνο αυτό.. Αν είσαι κι εσύ μπλεγμένος και τα ανακαλύψω όλα μόνη μου, να βρείτε σπηλιά να κρυφτείτε!", λέω εμφανώς νευριασμένη.

"Να δεις πώς μου το είπες.. Λατρεύω να σε βλέπω αγριεμένη!", λέει κι ακουμπάει απαλά τα χείλη μου.

Στριφογυρίζω τα μάτια μου κι αμέσως με τραβάει από το χέρι.

"'Ελα μαζί μου! Θέλω να σου δείξω κάτι!"