Chasing the Sunset

53* Lost on you

Βγάζουμε τα παπούτσια μας και αρχίζουμε να περπατάμε κατά μήκος της παραλίας βυθίζοντας τα πέλματά μας στη θάλασσα. Ευτυχώς που μου έκοψε να φορέσω σορτσάκι, σκέφτομαι αυτόματα.

"Λοιπόν, αρχικά σε έφερα εδώ γιατί νομίζω πως αντικατοπτρίζει ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου. Θα έχεις παρατηρήσει πως είμαι μελαγχολικός ώρες ώρες. Δεν το κάνω για να φαίνομαι κουλ και γοητευτικός όπως νομίζουν όλοι. Ποσώς με ενδιαφέρουν αυτά. Απλά σκέφτομαι τη θάλασσα και την γαλήνη που αποπνέει. Είναι εκείνες οι στιγμές που πραγματικά θέλω να τα παρατήσω όλα και να τρέξω δίπλα της."

"Έτσι εξηγείται πως εκείνο το βράδυ στη Σαντορίνη με πήγες στη θάλασσα.. Από τι έτρεχες αν επιτρέπεται;"

"Έτρεχα από τα συναισθήματά μου. Σε ήθελα τόσο πολύ από την αρχή και μόλις σου είχα πει ότι θα έκανα πίσω για να μην μπλέξουμε και πληγωθεί κάποιος στο τέλος. Αλλά όταν σε φίλησα στη συναυλία κάτι ενεργοποιήθηκε μέσα μου. Ήξερα ότι έπρεπε να κάνω ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να σε κρατήσω κοντά μου. Κι ήξερα επίσης ότι ήταν χαμένη μάχη. Βλέπεις την αντίφαση του όλου πράγματος φαντάζομαι. Δεν θα άλλαζες ποτέ γνώμη. Είχα καταλάβει πόσο εξαρτημένη ήσουν από τις φιλοδοξίες σου.."

"Όταν το παρουσιάζεις έτσι, ακούγεται σαν κάτι κακό.", λέω κάπως αμυντικά.

"Όπως και να το κάνουμε, δεν σε τιμάει πάντα. Ξέρεις εμείς οι μουσικοί που είμαστε πιο ελεύθερα πνεύματα, φτερά στον άνεμο φάση, ποτέ δεν θα βάζαμε την 'καριέρα' μας πάνω από το συναίσθημα. Ίσως εξαφανιζόμασταν για λίγο αν τυχόν κολλάγαμε με μια νέα μελωδία ή προς αναζήτηση έμπνευσης, αλλά θα γυρίζαμε. Σε κάθε περίπτωση το συναίσθημα για εμάς θα αποτελούσε πηγή δημιουργίας, είτε καλό είτε κακό. Ενώ για σένα, που έχεις τετράγωνη λογική το συναίσθημα δεν χωράει στα καλούπια σου. Αυτό ήθελα να σου δείξω."

Δεν έχω τίποτα να πω πάνω σε αυτό κι εγώ είμαι συνήθως ετοιμόλογη. Με άφησε άφωνη με την εμπεριστατωμένη εξήγηση που έδωσε πάνω στην κατάστασή μας. Πραγματικά αυτός ο άνθρωπος μπορεί να με διαβάσει, κάτι που με το ζόρι κατάφερε κανείς πριν από αυτόν.

Βλέπει πως παραμένω σιωπηλή και παίρνει και πάλι το λόγο.

"Βλέπεις τους τύπους με τις κιθάρες εκεί κάτω; Τι θα έλεγες να πάμε να τραγουδήσουμε μαζί τους;", με κοιτάει ενθουσιασμένος.

Φαινόταν από την αρχή πόσο του άρεσε η όλη φάση. Τυπική κίνηση Ίαν αν με ρωτάτε.

"Μα δεν τους ξέρουμε καν!", του λέω και τον κοιτάζω σαν εξωγήινο.

"Ώρα να το αλλάξουμε αυτό!", λεει και με τραβάει ενθουσιασμένος προς την ξένη παρέα.

Είναι τρελός, δεν εξηγείται αλλιώς. Έλα που η τρέλα του με κρατάει ζωντανή όμως..

"Επ, μάγκες! Τι κάνετε; Σας ακούσαμε να παίζετε κι ήρθαμε να τραγουδήσουμε μαζί σας. Εγώ είμαι ο Κωνσταντίνος κι από εδώ η Σοφία.", λέει ο Ίαν με το χαρακτηριστικό του στιλ.

Στο άκουσμα του ονόματος πήγα να πνιγώ αλλά μου κάνει νόημα να ησυχάσω. Συστήθηκε ως Κωνσταντίνος ή ήταν η ιδέα μου; Έχει αλλάξει 3 ονόματα από τη μέρα που τον γνώρισα. Τι πάει στραβά με αυτό το παιδί; Απορώ αν εξακολουθεί κανείς να τον αποκαλεί Κωνσταντίνο βασικά. Οι παππούδες του πιθανότατα. Αποφασίζω να τον ακολουθήσω σε αυτό το παιχνιδάκι, γιατί θα έχει πλάκα να παριστάνουμε πως είμαστε δυο άλλοι για μια νύχτα. Από αύριο μπορούμε να επιστρέψουμε και πάλι στους εαυτούς μας.

Σηκώνω το χέρι μου δειλά για να χαιρετήσω κι εγώ με τη σειρά μου τα παιδιά. Εκείνοι ανταποκρίνονται και μας κάνουν νόημα να καθίσουμε. Θα μπορούσαμε να είμαστε ψυχοπαθείς ή δολοφόνοι ή και τα δυο, αλλά η μουσική όντως ενώνει τους ανθρώπους σκέφτομαι και χαμογελάω. Ο Ίαν κάθεται ακριβώς δίπλα μου και ρωτάει τα ονόματα όλων ικανοποιώντας την έμφυτη τάση του να βρίσκεται τριγυρισμένος από κόσμο και να κοινωνικοποείται.

"Σας άκουγα πριν από μακριά και έχετε πολύ ταλέντο παιδιά, σας το έχει πει κανείς;", απευθύνεται σε όλους μετά από λίγο.

Πάντα με εντυπωσίαζε το πόσο γενναιόδωρος είναι με τους άλλους σε ό,τι έχει να κάνει με τη μουσική.

"Να'σαι καλά φίλε!", του λέει ο ένας τύπος με την κιθάρα. "Παίζεις κι εσύ;"

"Φέρε μου την κιθάρα!", του απαντάει ενθουσιασμένος.

Εκείνος του δίνει απλόχερα την κιθάρα κι ο Ίαν ξεκινάει να γρατσουνάει τις χορδές στο ρυθμό του Lost on you. Αυτόματα όλοι ενθουσιάζονται και αρχίζουν να τον συνοδεύουν με τις κιθάρες. Οι υπόλοιποι από εμάς αρχίζουμε να σιγοτραγουδάμε τους στίχους. Στο ρεφραίν μπαίνει κι ο ίδιος και όλοι παγώνουν μόλις ακούνε τη φωνή του. Πέραν του ότι το τραγούδι αυτό απαιτεί τρομερή επιδεξιότητα και τρελά φωνητικά, α καπέλα η φωνή του Ίαν ακούγεται σαν να έρχεται από άλλο κόσμο. Όχι ότι όταν τραγουδάει με τη συνοδεία οργάνων πάει πίσω αλλά όπως είπα, υπάρχει τόση ομορφιά στα απλά πράγματα. Και η φωνή του είναι τόσο μοναδική και ξεχωριστή από μόνη της που νιώθεις ότι οτιδήποτε άλλο θα της στερήσει λίγη από αυτή τη μαγεία.

Το τραγούδι τελειώνει και έχω παρασυρθεί τόσο από το συναίσθημα που του αφήνω ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο όσο οι υπόλοιποι ξεσπάνε σε χειροκροτήματα και ζητωκραυγές.

"Ρε φίλε, είσαι πραγματικά ο καλύτερος όλων!", παραδέχεται εντυπωσιασμένος ο τύπος που του έδωσε την κιθάρα προηγουμένως, προφανώς συνειδητοποιώντας ότι τόση ώρα κάθεται στην παρέα τους ο Ίαν Στρατής.