Chasing the Sunset

44*

Κάθομαι στο αυτοκίνητό μου για 10 περίπου λεπτά και δεν έχω σταματήσει να κλαίω. Ποιοι νομίζουν πως είναι για να παίζουν έτσι με τη ζωή και τα συναισθήματά μου; Πώς μπόρεσε ο Ντίνος να κάνει κάτι τόσο σοβαρό πίσω από την πλάτη μου; Ο Ντίνος που ήταν ό,τι πιο κοντινό σε αδερφό είχα ποτέ.. Κι από την άλλη, ο Ίαν.. Ήταν ερωτευμένος υποτίθεται, πώς κατάφερε να προσποιηθεί με τόση επιτυχία; Γιατί είμαι τόσο ηλίθια και έπεσα και πάλι στην παγίδα τους; Γιατί ήθελαν να με τιμωρήσουν με αυτόν τον τρόπο ενώ δεν τους είχα φταίξει σε τίποτα; Όλες αυτές οι ερωτήσεις στριφογυρνάνε στο κεφάλι μου τα τελευταία λεπτά και δεν με αφήνουν να πάρω ανάσα.

Πληκτρολογώ τον αριθμό της Φαίης και την καλώ βιαστικά.

"Ναι;", ακούγεται ήρεμη η φωνή της.

Οι λυγμοί μου είναι απαρηγόρητοι όταν το σηκώνει και το μόνο που καταφέρνει να ακούσει είναι σκόρπιες λέξεις ανάμεσα σε βαριές ανάσες και κλάματα.

"Κοριτσάκι μου;;; Τι συνέβη; Προσπάθησε να ηρεμήσεις και πες μου πού είσαι να έρθω να σε πάρω!", ο τόνος της τώρα έχει αλλάξει σε εξαιρετικά ανήσυχο. 

Νιώθω πως της έχουν κοπεί τα πόδια από την αγωνία.

"Πηγαίνω... σπίτι... ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΛΑ ΓΡΗΓΟΡΑ!", της λέω και το κλείνω αμέσως.

Έπειτα σκουπίζω τα μάτια μου και βάζω μπροστά το αυτοκίνητο. Ο αέρας που με χτυπάει από το παράθυρο καθώς οδηγώ με βοηθάει να ηρεμήσω και να ανακτήσω την ψυχραιμία μου. Σε λίγο θα είσαι στην ασφάλεια του σπιτιού σου, Σοφία, σκέφτομαι από μέσα μου.

Φτάνω πρώτη στο σπίτι και πηγαίνω να πλύνω το πρόσωπό μου για να ηρεμήσω και να διώξω την κοκκινίλα από το κλάμα. Μερικά λεπτά αργότερα, ακούω τη Φαίη να χτυπάει σαν τρελή την πόρτα και τρέχω να της ανοίξω. Ένας Θεός ξέρει πόσο τη χρειάζομαι αυτή τη στιγμή!

Καθώς ανοίγω την πόρτα, μπαίνουν μέσα 3 κατατρομαγμένες φιγούρες και πέφτουν πάνω μου να δουν αν είμαι καλά. Σκατά! Είχα ξεχάσει ότι η Φαίη ήταν ακόμα με τα παιδιά όταν την πήρα τηλέφωνο που σημαίνει ότι τους τα είπε όλα κι έτρεξαν ομαδικώς να δουν τι συμβαίνει. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω αυτή τη στιγμή. Θέλω απεγνωσμένα να βάλω τα κλάματα καθώς βλέπω τον Ίαν να με πλησιάζει ανήσυχος και από την άλλη θέλω να τους διώξω όλους και να μείνω μόνη μου..

"Σοφάκι μου; Τι συμβαίνει; Σε παρακαλώ πες μας κάτι!", λέει με την ψυχή στο στόμα η Φαίη.

"Διώξτους, δεν μπορώ να τους βλέπω..", ψιθυρίζω και πέφτω στην αγκαλιά της.

Και οι τρεις κοιτάζονται μεταξύ τους και απορούν, αλλά κανείς δεν κάνει κίνηση για να φύγει.

"Μείνετε εδώ εσείς!", λέει στους άλλους και με πηγαίνει στο δωμάτιό μου.

Με βάζει να ξαπλώσω και με κοιτάζει τρυφερά.

"Τι έγινε κοριτσάκι μου; Μίλησε μου σε παρακαλώ!", με ικετεύει η Φαίη ακόμη μια φορά.

"Ήταν όλα ψέματα..", καταφέρνω να ψελλίσω και με παίρνουν τα κλάματα και πάλι.

"Δεν τον θέλω εδώ μέσα, διώξτον! ΔΙΩΞΤΟΝ!", ουρλιάζω ανάμεσα στους λυγμούς μου.

Εκείνη φεύγει αμέσως από το δωμάτιο και πηγαίνει προς το σαλόνι όπου την περιμένουν με κομμένη την ανάσα ο Ράιαν και ο Ίαν.

Σταυρώνει τα χέρια της και κοιτάζει μια τον ένα και μία τον άλλο. Καταλήγει ότι αποκλείεται να αναφερόμουν στο Ράιαν, άρα στρέφεται προς τον Ίαν.

"Μου λέει να σε διώξω!", απευθύνεται απειλητικά στον Ίαν. 

"Λέγε τώρα, τι της έκανες;", του φωνάζει θυμωμένη.

"Τρελάθηκες; Μαζί δεν ήμασταν όλη την ώρα;", της απαντάει ο Ράιαν.

"Έχω μια υποψία για το τι έχει συμβεί..", λέει ήρεμα ο Ίαν.

"Άσε με να πάω να της μιλήσω, πρέπει οπωσδήποτε να της εξηγήσω!", της λέει ικετευτικά κι είναι έτοιμος να ορμήξει προς το υπνοδωμάτιο.

"Ούτε να το διανοηθείς να μπεις σε αυτό το δωμάτιο!", τον κοιτάζει απειλητικά.

Μάταια προσπαθεί να τον σταματήσει. Έχει περισσότερη δύναμη από εκείνη και ο Ράιαν την εμποδίζει να αντισταθεί.

"Σοφία!", ακούγεται η φωνή του Ίαν όπως μπαίνει στο δωμάτιο κι εγώ μπήγω τα κλάματα ακόμη περισσότερο.

"Μίλησες με το Ντίνο; Απάντησε μου σε παρακαλώ!", λέει καθώς γονατίζει μπροστά μου κι έχει χάσει το χρώμα του.