Chasing the Sunset

34*

Ανοίγω τα μάτια μου. Μου φαίνεται σαν να έχουν περάσει μέρες και νιώθω εξουθενωμένη. Γιατί άραγε, αναρωτιέμαι και χαμογελάω αμέσως. Αν κάποιος πριν λίγες μέρες μου έλεγε ότι θα συνέβαιναν όλα αυτά θα τον έβγαζα τρελό! Κάνω να πιάσω το κινητό μου από το κομοδίνο και βλέπω ότι η ώρα έχει πάει 12 το μεσημέρι. Περίεργο, έχουν περάσει μόνο μερικές ώρες. Γυρίζω από την άλλη να ξυπνήσω τον Ίαν αλλά εκείνος είναι άφαντος. Τι πράγμα κι αυτό όποτε κοιμάμαι μαζί του να μην τον βρίσκω ποτέ δίπλα μου το πρωί.. Για μια στιγμή πιστεύω ότι όλα είναι ένα τρελό όνειρο. Ρίχνω μια ματιά κάτω από το σεντόνι για να δω σε τι κατάσταση βρίσκομαι και να επιβεβαιώσω την τρελή μου σκέψη, μα εξακολουθώ να είμαι εντελώς γυμνή.

Τυλίγω το σεντόνι γύρω μου και κατευθύνομαι προς το μπάνιο. Πλένω το πρόσωπό μου για να φύγει ό,τι ίχνος μακιγιάζ έχει απομείνει από χτες και μαζί του διώχνω και οποιαδήποτε αίσθημα νύστας. Έπειτα γεμίζω την μπανιέρα με νερό, αφήνω το σεντόνι να πέσει στο πάτωμα και μπαίνω μέσα. Κλείνω τα μάτια και αφήνω το χλιαρό νερό να με χαλαρώσει.

"Έχει χώρο για άλλον ένα;", ακούγεται η φωνή του Ίαν.

"Όχι!", απαντάω χαμογελώντας χωρίς να κάνω την παραμικρή κίνηση να κουνηθώ.

Εκείνος δεν χάνει στιγμή, βγάζει την βερμούδα του και μπαίνει μέσα στην μπανιέρα μαζί μου. Μόνο τότε ανοίγω τα μάτια μου επιτέλους και βολεύομαι ανάμεσα στα πόδια του.

"Τις τελευταίες 12 ώρες έχουμε περάσει περισσότερο χρόνο γυμνοί από ότι ντυμένοι! Να το κοιτάξουμε αυτό..", του λέω και χαμογελάω.

Εκείνος φιλάει τον ώμο μου και στηρίζει το κεφάλι του πάνω μου καθώς περνάει τα χέρια του γύρω μου.

"Οι τελεταίες 12 ώρες πιθανότατα ήταν κι οι καλύτερες της ζωής μου.."

"Πιο ωραίες κι από τη στιγμή που κέρδισες το X Factor;", του λέω με απορία.

"Αυτό ήταν διαφορετικό, δεν συγκρίνεται με το τώρα."

"Φυσικά και όχι! Αυτό ήταν πιο σημαντικό, έκανες πραγματικότητα ένα από τα όνειρα της ζωής σου!"

"Ναι, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με το αίσθημα που νιώθω τώρα, αυτό της απόλυτης ισορροπίας! Ξέρεις πως ο έρωτας μας συμπληρώνει, μας κάνει να πετάμε..", λέει και με σφίγγει ακόμη περισσότερο.

Καταλαβαίνω τι εννοεί, διάολε το νιώθω στο διπλάσιο βαθμό αν αυτό είναι εφικτό αλλά κάποιος πρέπει να μας επαναφέρει στην πραγματικότητα.

"Ίαν..", λέω και με διακόπτει πριν συνεχίσω, αντιλαμβανόμενος τη διαφορά στο ύφος μου.

"Μην το πεις.."

"Μα κάποιος πρέπει να το κάνει.."

Ξετυλίγει στιγμαία τα χέρια του από τη μέση μου, σηκώνεται όρθιος, αρπάζει μια πετσέτα και βγαίνει από την μπανιέρα.

Χωρίς να το σκεφτώ αρπάζω κι εγώ ένα μπουρνούζι, το δένω γύρω μου και τον ακολουθώ έξω.

Τον βλέπω να κάθεται σκεπτικός στο κρεβάτι και να καπνίζει. Κανονικά έχω νευριάσει με τη στάση του, αλλά αποφασίζω να μην το δείξω. Δεν φταίει σε τίποτα αυτός εξάλλου. Η κατάσταση φταίει και μαζί της κι εγώ που δεν έκανα ό,τι μπορούσα για να την αποτρέψω. Το πάλεψα μέσα μου, μα κάποια πράγματα είναι πάνω από εμάς.

Τον πλησιάζω σιγά σιγά στο κρεβάτι και στέκομαι δίπλα του αμίλητη για μερικά δευτερόλεπτα.

Εκείνος γυρίζει προς το μέρος μου με κουταβίσιο ύφος.

"Μη φύγεις γαμώτο..."

Δεν μπορώ να πιστέψω στα αυτιά μου. Έχω μείνει εκεί να τον κοιτάζω για μερικά λεπτά χωρίς να μπορώ να πω κουβέντα. Εκείνος αντιλαμβανόμενος τι είπε και δεδομένης της αντίδρασής μου πάει αμέσως να το μαζέψει.

"Ξέρεις κάτι, ήταν χαζό αυτό που είπα. Δεν είχα κανένα δικαίωμα. Ξέχασέ το!", λέει μετανιωμένος και πάει να σηκωθεί από το κρεβάτι.

Τον τραβάω απότομα αναγκάζοντάς τον να ξανακαθίσει και τον αγκαλιάζω σφιχτά.

"Λυπάμαι που μας έβαλα και τους δυο σε αυτή τη διαδικασία, αλλά δεν σου το έκρυψα ποτέ. Ήξερες από την πρώτη στιγμή ότι όλο αυτό έχει ημερομηνία λήξης. Δεν σε κατηγορώ φυσικά. Μόνο εγώ φταίω εδώ αλλά πρέπει να με πιστέψεις.. έκανα ό,τι μπορούσα για να το εμποδίσω να συμβεί. Μα με ξεπέρασε..", λέω με δάκρυα στα μάτια.

Σκουπίζει τα δάκρυα από το πρόσωπό μου και μου δίνει ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο.

"Ήθελα και θέλω να σε γιατρέψω με κάθε τρόπο", συνεχίζω πιάνοντας το πρόσωπό του με τα δυο μου χέρια, "μα αναπόφευκτα ό,τι κι αν κάνω κάποιος από τους 2 -ή και οι 2 το πιθανότερο- θα πληγωθεί.. Και δεν ξέρω τι να κάνω για να το διορθώσω.."

"Κοίτα Σοφία, ξέραμε από την αρχή τις συνέπειες. Και δεν υπάρχει κάτι να διορθώσεις. Θέλω απλά να είσαι εκεί. Για όσο έχουμε και μέχρι εκεί που μπορείς. Χωρίς ταμπέλες! Μπορείς απλά να είσαι εκεί;", με ρωτάει και κρέμεται από τα χείλη μου.

"Το ξέρεις ότι ετοιμαζόμαστε για μετωπική, έτσι;", λέω πιάνοντας το μέτωπό μου.

"Το ξέρω..", γνέφει θετικά.

"Και δεν φοβάσαι;", ρωτάω ανήσυχη.

"Τουλάχιστον υποσχέσου ότι θα το σκεφτείς καλά πριν φύγεις.. για χάρη μου.."

"Θα σου πω τι θα κάνουμε.. Θα ξεχάσουμε την Αμερική για λίγο και θα ζήσουμε αυτό το ανύπαρκτο μέλλον έστω κι αν είναι μια ψευδαίσθηση. Εγώ μπορώ να το κάνω, εσύ;", τον κοιτάζω μέσα στα μάτια περιμένοντας την απάντησή του.

"Ναι, ακόμη κι αν το πληρώσω ακριβά στο τέλος.."