Chasing the Sunset

37*

Τα λόγια του Πάνου ηχούν στα αυτιά μου ξανά και ξανά. Από την ώρα που έφυγε δεν έχω καταφέρει να σκεφτώ λογικά. Το τελευταίο διάστημα νιώθω μια διαρκή πίεση από όλες τις κατευθύνσεις να το σκεφτώ και να το ξανασκεφτώ. Ξαφνικά νιώθω μια σουβλιά στο κεφάλι μου. Ακόμη κι αυτό διαμαρτύρεται για την πίεση και το στρες στο οποίο με έχω υποβάλλει. Χωρίς να το σκεφτώ, αρπάζω την τσάντα μου και τα κλειδιά μου και φεύγω από το σπίτι. Χρειάζομαι αέρα.

Καταλήγω να περπατάω για καμιά ώρα περίπου μέχρι που τα βήματά μου ενστικτωδώς με βγάζουν έξω από το σπίτι του Ίαν. Δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη για όσα θα συμβούν απόψε αλλά και για όσα θα ακολουθήσουν από εδώ και πέρα αλλά πήρα μια απόφαση όσο περπατούσα. Το μυαλό μου καθάρισε, ξεφορτώθηκε τον περιττό θόρυβο που με βασάνιζε και με μπέρδευε μέρα με τη μέρα και περισσότερο και τώρα είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω τις συνέπειες, όποιες κι αν είναι αυτές. Τα όνειρα είναι αυτά που μας κατευθύνουν, μας δίνουν νόημα και προορισμό, αλλά τα όνειρα μπορεί να αποδειχτούν και εφιάλτες..

Χτυπάω το κουδούνι της εξώπορτας και ανεβαίνω βιαστικά στο σπίτι του. Εκείνος με περιμένει στην πόρτα και με το που τον αντικρίζω, απλά πέφτω με φόρα στην αγκαλιά του.

"Ήρεμα καλέ!", μου λέει χαμογελώντας.

Το αγαπάω αυτό το χαμόγελο. Όλα ξεκίνησαν με αυτό το χαμόγελο. Με τι δύναμη να το αποχωριστώ; Με ποιο ξένο χαμόγελο θα μπορέσω ποτέ να το αντικαταστήσω στην άλλη άκρη του κόσμου;

"Γιατί με κοιτάς έτσι;", λέει παραξενεμένος αφού τον αφήνω.

"Μη μου δίνεις σημασία.."

"Είσαι περίεργη σήμερα. Όλα καλά;"

"Όλα!", λέω με σιγουριά.

"Καλά δεν επιμένω. Έλεγα να μαγειρέψουμε τίποτα. Πεινάς;"

"Πάντα!", λέω ενθουσιασμένη και τρέχω προς την κουζίνα για να τον βοηθήσω.

"Δεν μου λες θα μείνεις εδώ απόψε; Ο Μπούκουρης έχει άδεια κι έχει φύγει σ/κ με τη Χαρά!", με κοιτάζει με μια λάμψη στα μάτια.

"Εε δεν μου πάει η καρδιά να σε αφήσω μοναχούλι σου!", του λέω με νάζι.

Μου χαμογελάει και δαγκώνει απαλά τα χείλη μου.

"Λοιπόν πάω να βάλω κάτι πιο άνετο για να μαγειρέψουμε.. λες να φτιάξουμε καμιά πίτσα;"

"Πίτσα θέλει το κορίτσι μου;", λέει και με πειράζει.

"Πίτσα θέλει!", τον ενημερώνω. "Ξεκίνα να φτιάχνεις όμως γιατί όταν πεινάω γίνομαι σκύλα και δεν θες να το ζήσεις αυτό!"

"Κι αν θέλω;"

"Περίμενε και θα δεις!", λέω τρέχοντας στο δωμάτιο του.

Ανοίγω την ντουλάπα του και βρίσκω ένα λευκό πουκάμισο. Αυτό θα βάλω, σκέφτομαι αμέσως και βγάζω τα ρούχα μου. Μαζεύω τα μανίκια αρκετές φορές και πηγαίνω πάλι πίσω στην κουζίνα. Ο Ίαν με κοιτάζει και βάζει τα γέλια.

"Με αυτό θα μαγειρέψεις εσύ; Ναι κι εγώ θα πλένω μέχρι του χρόνου αν το λερώσουμε!", λέει και με πηγαίνει στο δωμάτιο του για να αλλάξω πάλι.

"Μα μυρίζει Ίαν! Αυτό θέλω!", λέω παραπονιάρικα σαν μικρό κοριτσάκι που δεν της κάνουν το χατήρι.

Εκείνος ανένδωτος, ψάχνει να μου βρει μια άλλη μπλούζα του αρκετά φαρδιά που να μου είναι σαν φόρεμα.

"Αυτή σου κάνει;", λέει και μου βγάζει μια μαύρη κοντομάνικη μπλούζα.

"Εσύ μου κάνεις!", του λέω και τον σπρώχνω στο κρεβάτι.

Τοποθετώ τα δυο μου πόδια γύρω από το σώμα του και αρχίζω να τον φιλάω παθιασμένα. Κατευθείαν του βγάζω την μπλούζα και κατεβάζω τη βερμούδα του. Εκείνος είναι ήδη αρκετά ερεθισμένος αλλά έχω όρεξη να τον βασανίσω κι άλλο απόψε. Σηκώνομαι λιγάκι ώστε να μπορώ να βγάλω το εσώρουχό μου και αρχίζω να τρίβομαι πάνω του. Σιγά σιγά τον βλέπω να χάνει τον έλεγχο όλο και περισσότερο.

"Αν είσαι έτσι όταν γίνεσαι σκύλα, σε παρακαλώ μείνε έτσι για πάντα!", μου λέει και με μιας μπαίνει αυτός από πάνω και παίρνει τον έλεγχο.

Κατεβάζει το μποξεράκι του, φοράει προφυλακτικό και αφού βεβαιωθεί ότι είμαι αρκετά υγρή εκεί κάτω μπαίνει μέσα μου και αρχίζει να κινείται ρυθμικά. Ένας αναστεναγμός ευχαρίστησης μου βγαίνει ασυναίσθητα. Στη συνέχεια με βοηθάει να σηκώσω τη μέση μου και τον νιώθω ακόμη πιο βαθιά και εκείνος γίνεται λίγο πιο βίαιος. Περισσότεροι αναστεναγμοί και κραυγές ακολουθούν και το πάθος με κάνει να μπήγω πιο βαθιά τα νύχια μου στο δέρμα του αφήνοντας πολλές γρατζουνιές στην πλάτη του. Με φιλάει στο λαιμό και έχει υψώσει τα χέρια μου πάνω από το κεφάλι μου κρατώντας τα εκεί με δύναμη. Είμαι πραγματικά αβοήθητη στο έλεός του και το απολαμβάνω όσο ποτέ. Έπειτα τοποθετεί τα πόδια μου στους ώμους του και συνεχίζει να μπαινοβγαίνει μέσα μου πιο γρήγορα από ότι πριν. Νιώθω το σώμα μου έτοιμο να εκραγεί από ηδονή και αρχίζω να τον δαγκώνω. Η κορύφωση είναι κοντά και για τους δυο τώρα και εκείνη τη στιγμή αφήνει τα χέρια μου ελεύθερα και εγώ τον τραβάω βίαια και τον φιλάω καθώς τελειώνουμε και οι δυο. Μου αφήνει φιλιά σε όλο το πρόσωπο και το λαιμό και στη συνέχεια πέφτει στο πλάι.

"Μήπως έπρεπε να παραγγείλουμε;", γελάμε και οι δυο καθώς προσπαθούμε να βρούμε την ανάσα μας και πάλι. 

*PS. Oops, I did it again.. :p*