Chasing the Sunset

22*

"Σοφάκι;;" Πώς είσαι;"

Ακούω μια φωνή στο βάθος, αλλά τα μάτια μου αρνούνται να ανοίξουν. Νιώθω το κεφάλι μου τόσο βαρύ και ακόμη έχω μια αίσθηση ζαλάδας. Γιατί το έκανα αυτό στον εαυτό μου;

"Άνοιξε τα μάτια σου κοριτσάκι μου να δούμε ότι είσαι καλά."

Ακούγεται η ίδια φωνή λίγο πιο ανήσυχη αυτή τη φορά. Πασχίζω να ανοίξω τα μάτια μου αυτή τη φορά. Οι τσίμπλες που έχουν σχηματιστεί μεταξύ των βλεφάρων μου σε συνδυασμό με ό,τι απέμεινε από τη μάσκαρα το κάνουν εξαιρετικά δύσκολο αλλά τα καταφέρνω. Μπροστά μου στέκονται ο Ντίνος και η Φαίη.

"Πού είμαι;", λέω εντελώς μπερδεμένη και αποπροσανατολισμένη.

"Επιτέλους!!!", ακούγεται η φωνή της Φαίης και πέφτει κατευθείαν πάνω μου να με αγκαλιάσει.

"Ήρεμα καλέ!", της φωνάζει ο Ντίνος.

"Στο δωμάτιό σου είσαι, Σοφία. Ήσουν αναίσθητη για ώρες. Τι στο καλό έγινε χτες το βράδυ;"

"Πραγματικά δεν θυμάμαι τίποτα, το κεφάλι μου θα σπάσει... Η Μάρα; Πώς είναι;", ρωτάω ανήσυχη.

"Στην ίδια κατάσταση, αν όχι σε χειρότερη", μου λέει με αυστηρό ύφος.

"Προσπαθούν να τη συνεφέρουν κι αυτήν... Απορώ πώς φτάσατε σπίτι."

"Αχ, σε παρακαλώ μίλα πιο σιγά. Βασανίζομαι.", του κλαψουρίζω και φέρνω τα χέρια μου στο πρόσωπό μου.

"Καλά, καλά πάω να σου φτιάξω έναν δυνατό καφέ και θα συνέλθεις αμέσως.", λέει και βγαίνει από το δωμάτιο.

"Φαίη...", της λέω και κάνω μια παύση.

"Τι είναι;", με ρωτάει ανήσυχη.

"Πώς βρέθηκα εδώ; Αλλιώς τα θυμάμαι τα πράγματα."

"Ξαφνιάζομαι που θυμάσαι το οτιδήποτε αλλά τελοσπάντων. Λοιπόν θα σου πω, αλλά δεν θα πεις ότι το έμαθες από μένα, οκ;", μου λέει με πονηρό ύφος.

"Με τρομάζεις..", της λέω και ανακάθομαι στο κρεβάτι για να την ακούσω καλύτερα.

"Χτες με το που φύγατε με τη Μάρα ο δικός σου είχε πολλά νεύρα. Αν θες τη γνώμη μου ήταν επειδή τον αδειάσατε μπροστά σε όλους και δεν τον αφήσατε να έρθει μαζί σας! Και ξέρεις τι 'εγώ' έχουν τα λιονταράκια! Να φανταστείς πήγαν να συνεχίσουν την πρόβα αλλά για κάποιο λόγο του έφταιγαν όλα. Είπε ότι δήθεν είναι κουρασμένος κι αποφάσισαν να διακόψουν και θα συνέχιζαν πάλι σήμερα. Μετά ήταν συνέχεια με τον Πάνο και κάτι του έλεγε αλλά δεν μπορούσα να πλησιάσω αρκετά χωρίς να καρφωθώ. Και συνέχεια κάπνιζε.. το ένα άναβε, το άλλο έσβηνε! Σήμερα το μεσημεράκι πάντως που έκαναν το τελικό soundcheck πέταγε. Καμία σχέση με χτες."

"Τι σχέση έχουν αυτά με το πώς βρέθηκα εδώ; Ρε Φαίη συγκεντρώσου λίγο!"

"Όλα συνδέονται! Μη με διακόπτεις!", μου λέει αυστηρά.

"Πάμε πάλι στα χθεσινοβραδινά τώρα. Ο Ράιαν κοιμήθηκε εδώ μαζί μου χτες -σχόλια για αυτό αργότερα όμως- και το πρωί που ξύπνησε πήγε στο δωμάτιό του και σε βρήκε εκεί να κοιμάσαι με τον Ίαν. Δεν τον ξύπνησε, αντίθετα ήρθε αμέσως πίσω και μου το είπε. Έπρεπε να δεις την έκφρασή μου όταν το άκουσα!"

"Τα κουτσομπολιά κρατάνε αυτήν την παρέα ενωμένη!", της λέω και σκάω στα γέλια.

Το μετανιώνω στιγμιαία γιατί το κεφάλι μου ανταποδίδει με μια ανυπόφορη σουβλιά.

"Σκάσε, συνεχίζω! Λοιπόν μου το λέει ο Ράιαν και ερχόμαστε μαζί στο δωμάτιο και τον ξυπνάμε. Ήσασταν κάπως αγκαλιά κι αυτός πρέπει να ένιωσε αμήχανα. Σχεδόν πετάχτηκε πάνω και πήγε να πει κάτι αλλά ο Ράιαν δεν τον άφησε. Του είπε να τον βοηθήσει να σε φέρουν εδώ και έτσι έγινε. Για περίμενε όμως.. δεν μου φαίνεσαι έκπληκτη! Θυμάσαι τι συνέβη;", μου λέει σοκαρισμένη.

"Όχι πολλές λεπτομέρειες μη φανταστείς αλλά νομίζω μας βρήκε κάτω σχεδόν λιπόθυμες και μας κουβάλησε πάνω και μένα και τη Μάρα. Εμένα με πήγε στο δωμάτιό του γιατί το δικό μας ήταν προφανώς κατελλειμένο. Δεν νομίζω ότι έγινε κάτι πάντως. Αποκλείεται να είχα τη δύναμη να κουνηθώ ούτε εκατοστό."

"Ευτυχώς που ήταν θυμωμένος ρε... Δυσκολεύτηκε βλέπω!", μου λέει και γελάμε κι οι δυο.

"Ο Ντίνος τα ξέρει όλα αυτά;", τη ρωτάω περίεργη.

"Ο Ντίνος πανηγυρίζει αυτή τη στιγμή!", λέει και μου κλείνει το μάτι.