Chasing the Sunset

66* Gravity

"Να σε βοηθήσω να το φορέσεις;", προσφέρεται ευγενικά ο Ηλίας και εγώ γνέφω αμέσως.

Αυτό το περιδέραιο είναι τόσο απλό και πανέμορφο, είναι ό,τι πρέπει και ταιριάζει απόλυτα με το φόρεμα και τα πέδιλα. Δεν πρόκειται να το βγάλω ποτέ από πάνω μου, σκέφτομαι χαμογελώντας. Όσο για τη μάσκα μου φαίνεται τόσο περίεργο που τη βλέπω μέσα στο κουτί αλλά είναι από εκείνες τις παλιές μάσκες που φορούσαν σε κάτι αριστοκρατικούς χορούς παλιότερων εποχών. Όπως περιεργάζομαι το μαύρο διχτυωτό και αραχνοδειδές της σχέδιο το μάτι μου πέφτει στον πάτο του κουτιού και συγκεκριμένα στον επόμενο φάκελο.

*Ψάξε να με βρεις πίσω από τις σκέψεις, μέσα σε όνειρα ανομολόγητα, μέσα σε στίχους της καρδιάς. Εκεί θα σε περιμένω. Μην αργήσεις.*

Τι όμορφα λόγια, σκέφτομαι νιώθωντας ένα φτερούγισμα στην καρδιά. Όμως για στάσου, άρχισε τους γρίφους τώρα; Αχ, Ιανί δεν σταματάς στιγμή να με μπερδεύεις και να με εκπλήσσεις!

"Τα παιδιά σε περιμένουν στη είσοδο.", λέει με το ίδιο μηχανικό ύφος ο Ηλίας.

Γνέφω θετικά και κινούμαι προς την εξώπορτα.

Όπως το είπε ο Ηλίας, έξω από το σπίτι περιμένει ένα μαύρο τζιπ. Διακρίνω δύο άτομα να κάθονται στα μπροστινά καθίσματα και αυτόματα ανοίγει η πόρτα του οδηγού και βλέπω τον Πάνο να ξεπροβάλλει με ένα κομψό, μαύρο κουστούμι και να έρχεται προς το μέρος μου με αποφασιστικά βήματα πιάνοντάς με αγκαζέ.

"Από εδώ υπέροχή μου δεσποινίς..", συμπεριφέρεται σαν gentleman και ανοίγει την πίσω πόρτα επιτρέποντάς μου να περάσω.

Δεν έχω λόγια για όλα αυτά. Μάλλον σε πάρτι μασκέ πάμε, εξ ου η μάσκα και η εμφάνιση του Πάνου. Στη θέση του συνοδηγού τελικά κάθεται ο Ράιαν. Αποφασίζω να μη μιλήσω, λες και θα πάρω απαντήσεις δηλαδή, και απολαμβάνω τη διαδρομή χαζεύοντας τους περαστικούς από το παράθυρο.

Λίγη ώρα αργότερα φτάνουμε σε μια παλιά αποθήκη. Το μέρος μοιάζει αρκετά απομονωμένο και εγκαταλελειμένο. Το μόνο δείγμα ζωής απόψε είναι τα αυτοκίνητα που είναι παρκαρισμένα απ' έξω, τα οποία και μπορώ να αναγνωρίσω σαφέστατα. Όλοι είναι εδώ λοιπόν. Άντε να δούμε τι ετοίμασαν πάλι τα τρελόπαιδα. Πάντως μέχρι στιγμής έχουν καταφέρει να μου κινήσουν την περιέργεια απίστευτα.

Αυτή τη φορά ο Ράιαν είναι αυτός που κινείται προς το μέρος μου και πριν προλάβω να ανοίξω την πόρτα, το κάνει εκείνος για μένα. Με παίρνει κι εκείνος με τη σειρά του αγκαζέ όταν κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και με βοηθάει να περπατήσω στον χαλικόδρομο, καθώς ο Πάνος μας ακολουθεί, μέχρι να φτάσουμε στην εντυπωσιακή είσοδο. Τα παιδιά έχουν ρίξει πολλή δουλειά στη σημερινή 'παράσταση' όπως φαίνεται. Ακόμη κι η παραμικρή λεπτομέρεια έχει μελετηθεί απόλυτα: από το ντύσιμο και τη συμπεριφορά τους μέχρι τη διακόσμηση και το στήσιμο των πάντων.