Chasing the Sunset

54* Έμεινα εδώ

Ο Ίαν στο άκουσμα της πληθώρας ευγενικών χαρακτηρισμών και κοπλιμέντων που δέχεται από όλη την παρέα καθώς συνειδητοποιούν ποιος είναι, είναι έτοιμος να λυγίσει. Άραξε με τα παιδιά ίσα ίσα για την καύλα της στιγμής, επειδή η φάση παραλία, μπύρες και κιθάρες είναι η αγαπημένη του και τώρα δες τον. Κατάφερε να μαγέψει ολόκληρη την παρέα με το ταλέντο του και η ψυχούλα του ξέρει πόσο ευλογημένος νιώθει αυτή τη στιγμή για την αγάπη που λαμβάνει καθημερινά. Το πως προσεγγίζει και αντιμετωπίζει τους θαυμαστές του πάντα θα τον τιμάει και θα τον ανεβάζει στα μάτια όλων. Είμαι τόσο περήφανη γι αυτόν και συνειδητοποιώ πως ποτέ δεν θα περπατήσει σε αυτή τη γη άλλος σαν αυτόν. Ήμουν τόσο ηλίθια που αμφισβήτησα τις αγνές του προθέσεις, σκέφτομαι και τα λόγια του Ντίνου ηχούν στα αυτιά μου. Πόσο τυχερή είμαι για να τον βρω και να με βρει άραγε;

Ο Ίαν είναι ο cool τύπος της παρέας που θα σου πει τα κρύα ανέκδοτα και θα σε πειράζει ολη την ώρα μέχρι να σου φτιάξει τη διάθεση. Είναι ικανός να πέσει στη φωτιά για όσους αγαπάει και θα σε στηρίξει μέχρι την τελευταία του πνοή, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να βλάψει τον εαυτό του. Γι' αυτό θέλει η ανταμοιβή του για όσα προσφέρει να είναι ταπεινή και σιωπηλή. Ξέρει να εκτιμάει έτσι κι αλλιώς. Του πιάνω το χέρι ενστικτωδώς και εκείνος γυρίζει να με αντικρίσει. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να τον βγάλω από αυτή τη θέση όπου νιώθει εμφανώς άβολα.

"Θες να σε σώσω;", του ψιθυρίζω.

Εκείνος χαμογελάει και σφίγγει το χέρι μου.

"Το 'χω!", λέει αποφασίζοντας να πάρει τα πράγματα στα χέρια του.

"Λοιπόν παίδες ακούστε με λίγο! Να ξέρετε ότι κάτι τέτοιες φάσεις όπως η σημερινή μου θυμίζουν γιατί άρχισα να γουστάρω τη μουσική αρχικά. Είστε υπέροχοι και σας ευχαριστώ για τα θετικά σας λόγια, τα κρατάω και ελπίζω μια μέρα να γίνω ακόμη καλύτερος για να σας το ξεπληρώσω! Και για να μην μας πάρουν τα ζουμιά τώρα είστε να πούμε άλλο ένα;"

Όλοι συμφωνούν με μια φωνή προφανώς και οι κιθαρίστες ανάμεσά μας δείχνουν ετοιμοπόλεμοι.

"Δώσε μας το σήμα σου κι εμείς θα σε ακολουθήσουμε!", λένε τα παιδιά.

Αρχίζει να γρατσουνάει και πάλι την κιθάρα και η μελωδία ακούγεται ακόμη πιο βελούδινη από πριν. Είναι δυνατόν να θέλει να πει αυτό το τραγούδι; Ο Ίαν;

Με βλέπει να παίρνω μια αλλόκοτη, απορημένη έκφραση και σπεύδει να εξηγήσει.

"Ξέρετε πιθανότατα ότι δεν προτιμώ τα ελληνικά, αλλά θα κάνω μια μικρή εξαίρεση απόψε γιατί είναι ειδική περίσταση! Τι λέτε θα τραγουδήσουμε όλοι μαζί προς τιμήν της δεσποινίδας δίπλα μου;", στρέφεται προς όλους κι έπειτα κλειδώνει το βλέμμα του επάνω μου.

Δεν μπορώ να πιστέψω τι συμβαίνει..

"Ίαν.. τι στο καλό;", του λέω αμήχανα με το στόμα ανοιχτό και την καρδιά μου έτοιμη να βγει από το θώρακά μου.

"Σσς!", μου λέει χαμογελώντας και με τσιμπάει για να με πειράξει.

Όλοι κοιτάζονται μεταξύ τους και χαμογελάνε γλυκά. Τα κορίτσια της παρέας είμαι σίγουρη ότι με κοιτάνε από πάνω μέχρι κάτω, αλλά δεν με νοιάζει. Ο Ίαν απόψε δίνει ρεσιτάλ κυριολεκτικά για να με κερδίσει πίσω κι εγώ δεν ξέρω πως κρατιέμαι τόση ώρα.

Όλες οι κιθάρες αρχίζουν να παίζουν συγχρονισμένα στο ρυθμό του 'έμεινα εδώ' και ο αέρας μυρίζει έρωτα κι αλμύρα.

Όπως αρχίζει να τραγουδάει χώνω το πρόσωπό μου στις παλάμες μου χαμογελώντας κι εκείνος τραβάει το χέρι μου για να γυρίσω να τον κοιτάξω και ανταποκρίνομαι αμέσως. Με πιάνει ανατριχίλα καθόλη τη διάρκεια του τραγουδιού κι όπως είναι φυσικό δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Έχω σταυρώσει τα χέρια μου στηρίζοντας το κεφάλι μου πάνω τους και τον παρακολουθώ τόσο ανέλπιστα ερωτευμένη. Μια παλιότερη εκδοχή του εαυτού μου σίγουρα κάπου γελάει με την ψυχή της γι' αυτό που κατάντησα, αλλά αυτή εδώ -η τρελή και παλαβή για τον Ίαν- βασικά χέστηκε. 

Τον παρατηρώ να νιώθει τον κάθε στίχο, την κάθε μικρή και μεγάλη λέξη που βγαίνει από το στόμα του και γίνεται λυγμός κι αρχίζω να σιγοτραγουδάω μαζί του. Γαμώτο πώς γίνεται να βρίσκει πάντα τα κατάλληλα λόγια για να μιλήσει στην ψυχή μου; Πώς το είχε πει στη Σαντορίνη να δεις.. Δεν είναι καλός στα λόγια γι αυτό θα αφήσει τους στίχους να κάνουν τη δουλειά τους. Ζημιές κάνουν οι στίχοι, Ίαν, ζημιές...

Το τραγούδι τελειώνει κι εκείνος μου χαρίζει το πιο ερωτεύσιμο χαμόγελο του. Ένα χαμόγελο που κρύβει αμηχανία και πόθο, έρωτα και ελπίδα. Σκουπίζω ένα δάκρυ που κατάφερε να ξεφύγει και χύνομαι στην αγκαλιά του κρατώντας τον τόσο σφιχτά σαν η δική μου ζωή να εξαρτάται από τη δική του πλέον. Οι υπόλοιποι ξεσπάνε και πάλι σε χειροκροτήματα και φωνές και εμείς έχουμε μείνει εκεί χαμένοι στον κόσμο μας.

Όπως χαλαρώνω τη λαβή μου, ο Ίαν δίνει πίσω την κιθάρα και με σηκώνει όρθια.

"Λοιπόν παίδες, χαρήκαμε πολύ που σας γνωρίσαμε! Σας ευχαριστούμε απίστευτα για αυτή την υπέροχη βραδιά, να'στε πάντα καλά και να κυνηγάτε τα όνειρά σας! Έχετε ταλέντο, το εννοώ!", τους λέει καθώς αποχαιρετιόμαστε.

"Τίποτα ρε μάγκα! Εμείς ευχαριστούμε που μοιράστηκες λίγη από τη μουσική και την τρέλα σου μαζί μας! Συνέχισε γερά, σου αξίζουν τα καλύτερα!", του ανταποδίδει τις ευχές ένα από τα παιδιά.

"Να τον προσέχεις!", μου φωνάζουν μερικά από τα κορίτσια της παρέας.

"Θα τον προσέχω...", χαμογελάω και χαϊδεύω το πρόσωπό του καθώς εκείνος με πιάνει από τη μέση και απομακρυνόμαστε.