Chasing the Sunset

58*

[2 μέρες μετά]

Περιμένω, καθισμένη σε έναν αναπαυτικό καναπέ στο διάδρομο ενός πολύ μοντέρνου χώρου για τη σειρά μου, καθώς κόσμος πάει κι έρχεται. Είμαι ακόμα αρκετά αγχωμένη αλλά όχι τόσο για τη συνέντευξη, στην οποία θα με καλέσουν από λεπτό σε λεπτό, όσο για τα όσα τράβηξα μέχρι να φτάσω εγκαίρως.

"Δεσποινίς Καλογήρου;", φωνάζει το όνομά μου η υπάλληλος της ρεσεψιόν κι εγώ αμέσως σηκώνομαι και πλησιάζω.

"Σας περιμένουν."

—————————————

Χτες το βράδυ ξενυχτήσαμε στο μαγαζί του Ίαν όπου τελικά βρεθήκαμε με τους υπόλοιπους Mad, τη Φαίη, τη Μάρα και το Ντίνο για να γιορτάσουμε το τέλος του καλοκαιριού -αν κι έχει μπει ήδη Σεπτέμβρης- κάτι που με τα δράματα και τους τσακωμούς είχαμε αφήσει στη μέση. Ευτυχώς ανήκουν όλα στο παρελθόν και βρήκαμε τις ισορροπίες μας επιτέλους. Ο Ίαν ήθελε να μείνει σπίτι μου αλλά δεν τον άφησα γιατί ήθελα να είμαι ξεκούραστη για τη συνέντευξη, κάτι που αποδείχτηκε πολύ κακή ιδέα τελικά. Ζαλισμένη και νυσταγμένη όπως γύρισα σπίτι προφανώς και το τελευταίο πράγμα που είχα στο μυαλό μου είναι να ρυθμίσω το ξυπνητήρι μου για το πρωί και ευτυχώς που θυμήθηκε ο Ίαν να με πάρει για καλή επιτυχία.

Το κινητό μου χτυπούσε τόση ώρα και θυμάμαι πόσο ενοχλημένη ήμουν που κάποιος ήθελε να με ξυπνήσει. Χωρίς να το καταλάβω το σήκωσα.

"Μμμ..", είναι το μόνο που μπόρεσα να πω.

"Σοφία; ΚΟΙΜΑΣΑΙ;", ακούω την τρομαγμένη φωνή του Ίαν στην άλλη άκρη του ακουστικού.

"Ναι.. Τι θες;", απαντάω με παράπονο και βαριά φωνή.

"Ξύπνα, μωρό μου, πήγε 9.30! Θα χάσεις τη συνέντευξη!", λέει πανικόβλητος.

Τα λόγια του ηχούν στα αυτιά μου σαν καμπάνες και τα βλέφαρά μου ανοίγουν διάπλατα. Ποιος ξεχνάει να βάλει ξυπνητήρι τη μέρα που έχει μια τόσο σημαντική συνέντευξη; Πόσο ανεύθυνη είμαι τέλος πάντων;

"ΟΧΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!", φωνάζω στο τηλέφωνο και πετάγομαι πάνω.

"Ετοιμάσου γρήγορα σε 10' είμαι κάτω από το σπίτι σου!"

Το κλείνω βιαστικά και τρέχω στο μπάνιο για το πιο γρήγορο ντουζ που έγινε ποτέ. Τρία λεπτά αργότερα βγαίνω και αφού σκουπίζομαι, βάζω τα ρούχα που ευτυχώς είχα προνοήσει να διαλέξω από το προηγούμενο απόγευμα. Αν έπρεπε να τα διαλέξω αυτή τη στιγμή ούτε θέλω να ξέρω πως θα πήγαινα στο περιοδικό. Τρέχω πίσω στο μπάνιο να βαφτώ. Κάνω κάτι διακριτικό γιατί ξεμένω από χρόνο και στερεώνω τα ατημέλητα από τον ύπνο μαλλιά μου σε μια χαλαρή αλογοουρά. Βασικά δεν δείχνω και τόσο κακή, σκέφτομαι. Σε 2 λεπτά θα είναι εδώ ο Ίαν, οπότε βρίσκω γρήγορα ένα ζευγάρι ψηλά τακούνια στη ντουλάπα μου και τα αρπάζω στα χέρια μου μαζί με την τσάντα και τα κλειδιά μου και κατεβαίνω στην είσοδο. Το αυτοκίνητό του ευτυχώς με περιμένει ακριβώς απέναντι.