Chasing the Sunset

49*

Επόμενη στάση: το σπίτι του Ντίνου σκέφτομαι καθώς μπαίνω στο αμάξι μου. Καιρός να τελειώσει όλο αυτό το σήριαλ. Δεν αντέχω το δράμα ούτε για πλάκα. Είκοσι λεπτά αργότερα στέκομαι στην είσοδο του σπιτιού του και χτυπάω το κουδούνι. Εκείνος ανοίγει την πόρτα και μένει με το στόμα ανοιχτό.

"Τι κάνεις εσύ εδώ;"

Δεν του απαντάω. Αντίθετα, του ρίχνω ένα απειλητικό βλέμμα, βγάζω τη ζακέτα μου και την πετάω στα χέρια του. Έπειτα μπαίνω στο σπίτι σχεδόν ακάλεστη κι εκείνος ακόμη στέκεται παγωμένος στο κατώφλι να με κοιτάζει.

"Ακούω!", λέω αυταρχικά και παίρνω τη θέση μου στον καναπέ του.

Εκείνος επιτέλους ξεκολλάει από τη θέση του κλείνει την πόρτα και τρέχει στον καναπέ. Κάθεται απέναντί μου και σκέφτεται πώς να ξεκινήσει. Ξεροβήχει, παίρνει μια βαθιά ανάσα και με κοιτάζει μέσα στα μάτια.

"Καταρχήν, συγγνώμη κι από τους δυο μας που διανοηθήκαμε να σου φερθούμε τόσο ηλίθια!"

"Νομίζεις πως 'ηλίθια' είναι η σωστή λέξη;", τον διακόπτω.

"Μαλακισμένα τότε.", υποκύπτει.

Του χαμογελάω. Δεν νομίζω να έχει πρόθεση να διαπραγματευτεί αυτή τη στιγμή ούτε να φέρει αντίρρηση στα λόγια μου. Βασικά θα μπορούσα να τον κάνω ό,τι θέλω.

"Σ' ευχαριστώ. Δεκτή η συγγνώμη σου. Παρακάτω.", συνεχίζω απότομη.

Πάει να συνεχίσει, αλλά τον διακόπτω ξανά.

"Μήπως τυχαίνει όλο αυτή η φάση με τον Ίαν να ήταν ένα από τα εκατοντάδες τεστάκια σου;", τον κοιτάζω καχύποπτα.

Γυρίζει κατευθείαν να με κοιτάξει.

"Εμ, ναι! Πού το ξέρεις; Μίλησες μαζί του;", λέει και απευθείας τα μάτια του αποκτάνε μια λάμψη.

"Μίλησα ναι, αλλά δεν έβγαλα καμία άκρη από εκείνο το μέτωπο. Μου ζήτησες να κοιτάξω πίσω από τις λέξεις αν θυμάσαι. Ας πούμε ότι κάτα κάποιο τρόπο αυτό έγινε.", λέω σκεπτική.

"Δαιμόνιο κορίτσι!", λέει εντυπωσιασμένος. "Αλήθεια, τι έγινε με τον Ίαν; Κόντεψε να πεθάνει ο καημένος τόσες μέρες που δεν είχαμε νέα σου. Νομίζαμε ότι σηκώθηκες κι έφυγες!"

"Το σκέφτηκα για να είμαι ειλικρινής.. Να μαντέψω δεν θα τον άφηνες ποτέ να μου κάνει κακό, σωστά;", τον κοιτάζω προβληματισμένη.

"Όχι βέβαια! Αν δεν έκανε πίσω μόνος του τη μέρα που σε γνώρισε, το 'σχέδιό' μου θα ακυρωνόταν αμετάκλητα και θα έμενε στην ιστορία ως η χειρότερη ιδέα ever. Αλλά εκείνος φάνηκε να ενδιαφέρεται από την πρώτη στιγμή στο ορκίζομαι. Δεν θα τον άφηνα να σε περιτριγυρίζει ξέροντας ότι έχει σκοπό να σε πληγώσει. Τι φίλος σου θα ήμουν τότε;"

Ξεφυσάω και κοιτάζω το πάτωμα. Εκείνος συνεχίζει.

"Σοφία, θέλω να με ακούσεις προσεκτικά. Ακόμη κι αν ουσιαστικά δεν μπήκε σε εφαρμογή κανένα σχέδιο στην τελική θα σου τα λέγαμε όλα, να είσαι σίγουρη. Ο Ίαν ήθελε μάλιστα να είναι αυτός που θα σου μιλούσε πρώτος, αλλά βλέποντάς σε σε αυτή την κατάσταση όταν εμφανίστηκες στο κατώφλι μου δεν μπορούσα να μην μιλήσω. Είτε αποφάσιζες να μείνεις, είτε να φύγεις είχες κάθε δικαίωμα να ξέρεις. Έπρεπε η απόφαση να είναι ολόδική σου και να έχεις όλα τα χαρτιά της τράπουλας ξεδιπλωμένα μπροστά σου. Αλλιώς δεν θα μπορούσαμε ποτέ να είμαστε σίγουροι πως έκανες το σωστό."

Ξεφυσάω συνειδητοποιώντας την αλήθεια που κρύβεται πίσω από τα λεγόμενα του Ντίνου.

"Τι θα έκανες στη θέση μου;", τον ρωτάω ξεχνώντας πως είμαι θυμωμένη μαζί του για λίγο.

Χρειάζομαι τον Ντίνο -τον κολλητό μου- αυτή τη στιγμή.

"Ειλικρινά, θα άφηνα τα πείσματα και θα έτρεχα να τον βρω. Δεν είναι σαν τους άλλους ο Ίαν, Σοφία. Και είσαι χαζή αν δεν το έχεις καταλάβει ακόμη."

Κουνάω το κεφάλι μου πάνω κάτω όσο επεξεργάζομαι τα λόγια του. Ξαφνικά, σηκώνομαι και πιάνω τη ζακέτα μου.

"Φεύγεις;", με ρωτάει αιφνιδιασμένος.

"Ναι, θέλω να πάρω λίγο αέρα.", του λέω καθώς βαδίζω προς την πόρτα.

Σηκώνεται κι αυτός και με ακολουθεί ως την πόρτα.

"Πού μας αφήνουν όλα αυτά; Θέλω να πω είμαστε φίλοι ξανά;"

Χαμογελάω και τον αγκαλιάζω σφιχτά. Έπειτα ξετυλίγω τα χέρια μου και του αφήνω ένα φιλί στο μάγουλο, καθώς ανοίγω την πόρτα.

"Κάτσε! Τι θα κάνεις τελικά;", με ρωτάει με αγωνία.

"Θα το μάθεις πολύ σύντομα..", του χαμογελάω αινιγματικά και μπαίνω στο ασανσέρ.