Chasing the Sunset

36*

Έχω 5 ολόκληρα λεπτά που μπήκα σπίτι. Όλο το πρωί γυρνούσα πάνω κάτω στην Αθήνα για να κανονίσω κάτι γραφειοκρατικά. Είμαι έτοιμη να μπω για ένα γρήγορο ντους καθώς κοντεύω να σχηματίσω ολόκληρη λίμνη από τον ιδρώτα μου, όταν ακούω το κινητό μου να χτυπάει. Ψάχνω βιαστικά στην τσάντα μου για να το βρω. Στην οθόνη αναγράφεται το όνομα του Ίαν και αυτόματα σχηματίζεται ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό μου.

"Έλα Ιανί", λέω ναζιάρικα. "Τι ώρα είναι αυτή που παίρνεις, σχόλασες;", τον ρωτάω με απορία αφού συνειδητοποιώ τι ώρα είναι.

"Ναι, Σοφία; Ο Πάνος είμαι βασικά. Σόρρυ είμαι εδώ στο μαγαζί του Ίαν και σε παίρνω από το κινητό του. Τι κάνεις;", με ρωτάει ευγενικά.

"Αχ, γεια σου Πάνο μου! Μια χαρά είμαι, είχα κάτι δουλειές έξω και μόλις γύρισα σπίτι. Έχει συμβεί κάτι;", τον ρωτάω ανήσυχη.

"Όχι, όχι όλα καλά. Έχεις καθόλου χρόνο αργότερα να τα πούμε;"

"Ναι, εννοείται. Πού θες να πούμε;"

"Βασικά σε πειράζει να περάσω από το σπίτι σου σε λίγο που θα φύγω από εδώ; Είναι στο δρόμο μου."

"Ναι καλέ και το ρωτάς; Απλά προς το βραδάκι να ξέρεις θα περάσω από το σπίτι του Ίαν οπότε μην αργήσεις πολύ."

"Ναι, ναι δεν θα πάρει πολύ μην ανησυχείς."

"Τέλεια! Μπορείς να μου τον δώσεις λίγο τώρα;"

"Χμμ, είναι λίγο απασχολημένος. Θες να δοκιμάσεις λίγο αργότερα που θα έχει διάλειμμα;"

"Αα καλά τότε. Θα τον πάρω μετά πες του. Άντε φιλιά, σε περιμένω!", λέω και το κλείνω.

Μου φάνηκε ή ο Πάνος ήταν λίγο περίεργος; Με έχει πιάσει μια ανεξήγητη ανησυχία μετά από αυτό το τηλεφώνημα. Με τον Πάνο έχουμε γίνει καλά φιλαράκια μετά τα σκηνικά της Σαντορίνης όπου με υποστήριξε αρκετά. Και ξέρω πως είναι κάτι καλύτερο από αδερφός του Ίαν οπότε είμαι σίγουρη πως ό,τι κι αν θέλει να μου πει έχει να κάνει με εμάς. Αμφιβάλλω αν ο Ίαν ξέρει καν πως με πήρε. Δεν θα ρισκάρω να τον καρφώσω σε κάθε περίπτωση. Αποφασίζω να περιμένω να ακούσω τι έχει να μου πει πρώτα.

Με αυτή τη σκέψη μπαίνω βιαστικά στο μπάνιο για να προλάβω να ετοιμαστώ για το βράδυ.

"Στον τέταρτο ανέβα!", μιλάω από το θηροτηλέφωνο στον Πάνο, ο οποίος μόλις έφτασε σπίτι μου.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ο Πάνος βγαίνει από το ασανσέρ και με χαιρετάει.

"Ελα μπες!", του κάνω νόημα. "Θες κάτι να πιεις;"