Chasing the Sunset

57* Κάπου μακριά, πέρα από την πραγματικότητα

Ο Ίαν με κρατάει σφιχτά μέσα στα μπράτσα του καθώς αφήνει απαλά φιλιά στο λαιμό και το λωβό του αυτιού μου και εγώ έχω παραδοθεί για τα καλά στη μαγεία των χαδιών του. Γυρίζω να τον αντικρίσω και συναντώ τα χείλη του. Ανάμεσα στα φιλιά και τα χάδια θυμάμαι ότι ακόμα δεν του έχω αναφέρει τίποτα από όσα θέλω. Βάζω τα χέρια μου στο πρόσωπό του και τον χαϊδεύω απαλά. Δεν θέλω να ξεκολλήσω αλλά αφού μοιραστώ μαζί του τις τελευταίες εξελίξεις δεν θα υπάρχει κανένα άλλο εμπόδιο έτσι κι αλλιώς. Τον απομακρύνω με τα χίλια ζόρια και τον παρατηρώ να με κοιτάζει απορημένος. Παίρνω γρήγορα το λόγο για να μην υποκύψω και πάλι.

"Ίαν, όλη η βραδιά είχε κάτι από όνειρο.. Αλήθεια, δεν έχω λόγια για όσα έκανες για μένα απόψε, για τα μέρη που μου έδειξες, για το πως με έκανες να νιώσω.."

"Όχι, όχι.. Αν είναι να πεις αντίο δώσε μου λίγες ώρες ακόμα τουλάχιστον!", με διακόπτει και με κοιτάει ικετευτικά.

Χαμογελάω αινιγματικά. Πώς γίνεται να εξακολουθεί να νομίζει ότι μετά από όλα αυτά ακόμη σκέφτομαι να φύγω;

"Είπα κάτι αστείο;", με κοιτάζει ενοχλημένος.

"Όχι, απλά ήρθε η ώρα μου να μιλήσω!"

Εκείνος υποκύπτει τελικά και παίρνει μια αμυντική στάση. Ποιος ξέρει τι περιμένει να ακούσει;

"Χτες το βράδυ στο σπίτι μου προσπάθησα να σου πω κάτι, αλλά δεν με άφησες. Οπότε τώρα σε παρακαλώ μη με διακόψεις. Και μην βγάζεις εύκολα συμπεράσματα!"

Γνέφει καταφατικά λίγο πιο ανακουφισμένος και αφού παίρνω μια βαθιά ανάσα, παίρνω και πάλι το λόγο.

"Όλη τη νύχτα μου σύστηνες έναν υπέροχο άνθρωπο και ξέρω πως αυτός είσαι όταν είσαι μόνος στο σπίτι σου ή όταν είσαι μαζί μου ή με την οικογένειά σου αλλά άσε με να σου μιλήσω για έναν ακόμη ξεχωριστό άνθρωπο που είχα την ευλογία να συναντήσω. Από την πρώτη στιγμή που τον αντίκρισα κάτι με τράβηξε κοντά του σαν μαγνήτης. Για την ακρίβεια, με το που τον είδα κατάλαβα τι θα πει μαγνητική έλξη και όλα μέσα μου μου έλεγαν ότι θα μπλέξουμε. Γιατί είμαστε κι οι δυο μπελάδες και αυτό πληρώνουμε τώρα. Γιατί αγαπώ την τρέλα του περισσότερο από οτιδήποτε στη ζωή μου και γιατί μέσα σε ένα μήνα και κάτι με έχει κάνει να νιώσω πιο ζωντανή από όσο έχω υπάρξει τα τελευταία 22 χρόνια! Πριν από μερικές μέρες λοιπόν του είπα ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του και το εννοούσα με όλη μου την ψυχή. Πώς θα μπορούσα να μην είμαι δηλαδή; Έπειτα από όλη αυτή τη βραδιά, αναρωτιέμαι τι καλό έχω κάνει για να τον αξίζω.. Μπορεί ο 'Κωνσταντίνος' να είναι ο μαγικός άνθρωπος που έχω ερωτευτεί και που θέλω να μεγαλώσω πλάι του, αλλά Ίαν εσύ είσαι αυτός που με κρατάει εδώ. Εσύ με κάνεις να ανακαλύπτω πλευρές του εαυτού μου που δεν ήξερα ότι υπάρχουν και μου προσφέρεις αυτή την αίσθηση της περιπέτειας που τόσο έχω ανάγκη. Αν μου υποσχεθείς πως κάθε μέρα μαζί σου θα είναι μια ατελείωτη 'φουρτούνα', εγώ σου το ορκίζομαι δεν το κουνάω από εδώ!"

Είναι έτοιμος να με αρπάξει, το νιώθω αλλά υπάρχει κάτι που τον συγκρατεί.

"Και η Αμερική;", ρωτάει με κομμένη την ανάσα.

"Κάποτε κάποια σοφή ελεύθερη ψυχή μου είπε ότι καμιά καριέρα δεν αξίζει περισσότερο από ένα συναίσθημα.. Κι εγώ θέλω να πάρω αυτό το ρίσκο μαζί σου!", του λέω απόλυτη.

"Δηλαδή είσαι σίγουρη; Δεν θα μου το χτυπάς μετά έτσι;", λέει προβληματισμένος.

"Δεν υπάρχει τίποτα να σου χτυπάω, χαζούλι. Αυτό προσπαθώ να σου εξηγήσω τόση ώρα. Και κάπως έτσι φτάνουμε στα γεγονότα που συνέβησαν λεπτά πριν χτυπήσεις την πόρτα μου. Η δουλειά, η Αμερική, όλα πάνε. Έλαβα ένα νέο εμαιλ σήμερα που έλεγε ότι η θέση δεν είναι έγκυρη πλέον πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα προσλάβουν κανέναν τελικά. Και για να σε προλάβω δεν πήρα την απόφασή μου όταν διάβασα το εμαιλ. Την απόφασή μου την είχα πάρει από εκείνο το βράδυ στο σπίτι σου και δεν άλλαξε ποτέ. Θα αρνιόμουν τη δουλειά έτσι κι αλλιώς ανεξάρτητα από το πως θα εξελίσσονταν τα πράγματα μεταξύ μας. Έχει δίκιο ο Ντίνος όταν λέει ότι τρέχω σαν κυνηγημένη. Θέλω να μείνω αυτή τη φορά. Θέλω να μείνω και να παλέψω."

"Το ξέρεις ότι με κάνεις τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στη Γη; Πες μου το ξέρεις;;", λέει εξαιρετικά ενθουσιασμένος και με αρπάζει από τη μέση σηκώνοντας με στον αέρα. Έπειτα αρχίζει να με στριφογυρνάει και να με φιλάει παντού!

"Ήρεμα καλέ!", γελάω δυνατά και προσπαθώ να διαχειριστώ το κύμα λατρείας που δέχομαι.

Η καρδιά μου δεν λέει να σταματήσει να χτυπάει δυνατά και να χαμογελάει από λαχτάρα και ευτυχία.

"Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό φυσικά..", λέει με εκείνο το αφοπλιστικό του χαμόγελο και με αφήνει κάτω.

"Βοήθησε με λιγάκι αν θες..", του λέω με απορία.

"Μπορούμε να είμαστε μαζί κανονικά.. αν θες κι εσύ δηλαδή..", λέει δειλά δειλά.

"Ίαν, δεν με ενδιαφέρει καμία ταμπέλα. Μου αρκεί να είμαι ελεύθερη...μαζί σου! Να φτιάξουμε έναν δικό μας κόσμο, πέρα από την πραγματικότητα, που θα ξέρουμε μόνο εμείς οι δυο που βρίσκεται και πώς να πάμε εκεί. Θέλω να είσαι κάτι ανάμεσα στο αγόρι και τον κολλητό μου. Θέλω να είσαι απλά εσύ..", του λέω ειλικρινά.

Μακάρι να μπορούσα να του εξηγήσω καλύτερα πόσα σημαίνει για μένα, μα οι λέξεις ώρες ώρες είναι τόσο φτωχές...

Εκείνος με κοιτάζει με λαμπερά μάτια σαν να ανακάλυψε μόλις ότι υπάρχει μαγεία.

"Με τρομάζει όλο αυτό..", παραδέχεται.

"Μα θέλω να το ζήσω όσο τίποτα. Ακόμη κι αν σπάσεις την καρδιά μου σε εκατομμύρια κομμάτια.. θα ήταν τιμή μου να πληγωθώ από σένα..", με αρπάζει και το φιλί του είναι τόσο παθιασμένο που ξέρω πως επιτέλους ήρθε η ώρα να αφεθώ δίχως αύριο.