Chasing the Sunset

45*

"Σοφία σε ρωτάω! Μίλησες με τον Ντίνο; Πες κάτι!", λέει ο Ίαν απελπισμένος προσπαθώντας να με κάνει να μιλήσω.

"Φύγε αυτή τη στιγμή! Μου κάνεις κακό! ΦΥΓΕ!", ουρλιάζω ανάμεσα στους λυγμούς μου και σηκώνομαι αυτόματα να τον διώξω.

"Εσύ μου υποσχέθηκες ότι όλα θα ήταν καλύτερα αργότερα, θυμάσαι; Τι συνέβη; Σε παρακαλώ μίλησέ μου!", μου απαντάει όσο πιο ήρεμα μπορεί.

"Η πραγματικότητα συνέβη!", αρχίζω να τον σπρώχνω.

Εκείνος έχει μπλοκάρει την πόρτα και με απωθεί με όλη του τη δύναμη, αλλά δεν το βάζω κάτω.

"Ποια πραγματικότητα γνωρίζεις εσύ;", συνεχίζει με εκείνο τον ήρεμο τόνο κάνοντάς με να εξοργίζομαι ακόμα περισσότερο.

"Όχι αυτή που σε συμφέρει πάντως.. Κάνε στην άκρη επιτέλους!", συνεχίζω την προσπάθεια να τον απωθήσω.

"Σοφία, μπορείς να με ακούσεις; Δώσε μου ένα γαμημένο λεπτό! Δεν είναι αυτό που νομίζεις!"

"Πιο κλισέ ατάκα δεν μπορούσες να βρεις..", γελάω πικρά.

"Και το έλεγα από την αρχή ρε πούστη ότι δεν έπρεπε να μπλέξω μαζί σου αλλά για χάρη σου αγνόησα όλα τα σημάδια.. Καλά να πάθω...", γελάω με την κατάντια μου.

Ο Ίαν αμέσως εκμεταλλεύεται τη σιωπή που έχει πέσει για να πάρει το λόγο.

"Πριν από μερικές μέρες μου έλεγες πόσο ερωτευμένη είσαι, θυμάσαι; Κι εγώ δεν πρόλαβα να σου το πω πίσω, γιατί οι πράξεις μιλάνε πιο δυνατά από τις λέξεις-"

"Σκάσε γαμώτο! Δεν αντέχω άλλα ψέματα.. Δεν γουστάρω να σε ακούω πώς το λένε; Τέλος! ΤΕΛΟΣ!", ουρλιάζω με όλη μου τη δύναμη κι εκείνος φαίνεται πιο τρομαγμένος από ποτέ.

Η αντίστασή του χαλαρώνει αμέσως και είναι τώρα λευκός σαν το πανί. Παρατηρώ την αλλαγή στο πρόσωπό του και για κάποιο λόγο δεν προσπαθώ να ξεφύγω πια.

"Ήξερα πως θα ερχόταν η μέρα που θα μάθαινες την αλήθεια, αλλά πάντα πίστευα πως θα ήμουν εγώ αυτός που θα σου μιλούσε πρώτος.. Όχι ότι αυτό θα άλλαζε τα πράγματα.. Ξέρω ότι δεν θα σου κάνει διαφορά αυτή τη στιγμή, αλλά δεν νομίζω ότι πρόλαβες να τα μάθεις όλα, γιατί αν ήξερες δεν θα ήσουν έτσι τώρα.. Σοφία, νοιάζομαι για σένα, από την πρώτη στιγμή κιόλας. Τίποτα δεν ήταν ψεύτικο.. Με είδες.. Με ένιωσες.. Πώς θα μπορούσε να είναι όλα ψέματα;", λέει με δάκρυα στα μάτια και κάνει να με αγκαλιάσει.

"Μην με αγγίζεις!", ουρλιάζω αυτόματα κι εκείνος κάνει πίσω.

"Μια ερώτηση έχω μόνο: κατηγορούσες εμένα ότι έχω κρυφή ατζέντα και θύμωνες ουσιαστικά για μια βλακεία, όταν αποδείχτηκε ότι ΕΣΥ κινούσες τα νήματα από την αρχή και μας έπαιζες όλους; Ειρωνία! Τέλος, Ίαν, ΑΡΚΕΤΑ! Έχω τελειώσει με τα ψέματα και με όλους σας.. Φεύγω! Μ' ακούς; Φεύγω και δεν θα χρειαστεί να ξαναδώ κανέναν σας!"

Με αυτό τρέχω έξω από το δωμάτιο και τους ζητάω να φύγουν από το σπίτι μου.

Η Φαίη μου ψιθυρίζει ένα 'συγγνώμη' και μου κάνει νόημα ότι θα με πάρει τηλέφωνο αργότερα, ο Ράιαν δεν μπορεί καν να με κοιτάξει στα μάτια κι ο Ίαν βγαίνει έξω τελευταίος και δακρυσμένος, καρφώνοντας τα μάτια μου για μια τελευταία φορά απελπισμένος να βρει κάτι να κρατηθεί, αλλά όχι. Βροντάω την πόρτα πίσω του και νιώθω ένα κενό στη θέση που καταλάμβαναν τα συναισθήματά μου για εκείνον. Όμως εκείνη η Σοφία, η αδύναμη, το θύμα, πέθανε τη μέρα που χώρισα το Μιχάλη. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι κανείς δεν θα με ξανακάνει να νιώσω έτσι κι όμως τα κατάφερε.. Εκείνος που μου έλεγε να μην αφήσω κανέναν να μου ξαναφερθεί σκάρτα..

Πόσα ψέματα πια; Δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω τι είναι πραγματικότητα και τι όχι αυτή τη στιγμή. Δυσκολεύομαι να σταθώ στα πόδια μου. Όλο μου το σώμα τρέμει από θυμό και η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Έχασα τόσους ανθρώπους σήμερα που θεωρούσα φίλους μου..

Γιατί να υπάρχει τόση κοροϊδία τριγύρω; Γιατί;

Αποφασίζω ότι δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω όλο αυτό σήμερα. Κλειδώνω την πόρτα πολλές φορές, κατεβάζω τα παντζούρια, κλείνω το κινητό μου κι απλά το πετάω στον καναπέ. Το σπίτι μου έχει βυθιστεί στο απόλυτο σκοτάδι, όπως περίπου νιώθω και μέσα μου αυτή τη στιγμή δηλαδή. Κενό και σκοτάδι. Βαδίζω αργά προς το κρεβάτι μου σαν μια σκιά και ξαπλώνω. Δεν ξέρω γιατί αλλά εύχομαι να ξυπνήσω κι όλο αυτό να είναι ένα ψέμα, ένα κατασκεύασμα της φαντασίας μου.. Θέλω να ξυπνήσω κι όλη αυτή η μπόρα να έχει περάσει.. Γίνεται;