Chasing the Sunset

29*

"Φίλε μου, τι νύχτα κι αυτή χτες... Αν μου το έλεγε κάποιος πριν μερικές μέρες θα τον έβγαζα σχιζοφρενή..", ακούγεται η φωνή της Φαίης τόσο ενθουσιασμένη, καθώς χαλαρώνουμε στις ξαπλώστρες μας σε μια από τις πιο φημισμένες παραλίες του νησιού.

Δεν την ακούω. Δεν έχω καταφέρει να ακούσω λέξη εδώ και ώρα. Το μυαλό μου παίζει σαν σε ταινία κομμένες σκηνές από τα χτεσινά γεγονότα και στο πρόσωπό μου είναι ζωγραφισμένο ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο. Μια εβδομάδα πριν ευχόμουν να περάσει ο καιρός όσο πιο γρήγορα για να φύγω και τώρα πιάνω τον εαυτό μου να εύχεται κρυφά να παγώσει ο χρόνος και να μην τελειώσει ποτέ το καλοκαίρι. Όλα μέσα μου έχουν έρθει τούμπα και για το μόνο που είμαι σίγουρη πλέον είναι ότι δεν έχω ξανανιώσει έτσι στη ζωή μου.

"Καλέ σου μιλάω.. Σοφία, πού ταξιδεύεις;", με ρωτάει ανήσυχη.

"Κάπου ανάμεσα σε Νέα Υόρκη και Σαντορίνη...", της λέω με πίκρα στη φωνή.

"Ωχ.. Κατάλαβα. Θα την πληρώσουμε όλοι πολύ ακριβά τη χτεσινή βραδιά..."

[Λίγες ώρες νωρίτερα]

Το φιλί του είναι υγρό και παθιασμένο και δεν μοιάζει σε κανένα από όσα έχω γευτεί μέχρι στιγμής. Κρύβει λαχτάρα και επιθυμία και ταυτόχρονα παράπονο και πίκρα. Νιώθω τα χείλη μας να καίνε και η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα (ή μήπως πέρασαν λεπτά; Ποιος νοιάζεται..) ξεκολλάμε τα χείλη μας και τον αντικρίζω. Έχουμε κι οι δυο ένα ηλίθιο, παιδικό χαμόγελο στα πρόσωπά μας. Αυτό το φιλί το περιμέναμε καιρό όπως παραδέχτηκε κι ο ίδιος λίγο νωρίτερα.

Ξαφνικά, ακούγονται χειροκροτήματα και φωνές από παντού τριγύρω μας και μόνο τότε συνειδητοποιούμε και οι δυο ότι το όλο σκηνικό εκτυλίχθηκε μπροστά στα έντρομα μάτια του κοινού και των φίλων μας. Όλοι είχαν μείνει να μας κοιτάνε και εγώ είμαι σίγουρη ότι δεν έχω ξανανιώσει πιο αμήχανα στη ζωή μου. Κοιτάζω γύρω μου και εύχομαι να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ο Ίαν αντιλαμβάνεται το πόσο άσχημα νιώθω και με ανεβάζει στη σκηνή. Αμέσως χώνομαι στην αγκαλιά του και μου δίνει ένα φιλί στο μέτωπο. Ξαφνικά, τα παιδιά από πίσω μας παρατάνε τα όργανά τους και η σκηνή πλημμυρίζεται από τους φίλους μας, οι οποίοι τρέχουν να μας αγκαλιάσουν και αρχίζουν να ζητωκραυγάζουν. Όλοι πλην της Έλενας φυσικά.

Ο Χρήστος βρίσκει την ευκαιρία να αρπάξει το μικρόφωνο.

"Oops, αυτά έχουν τα ζωντανά προγράμματα..", λέει με το χαρακτηριστικό του στιλ προκαλώντας τα υστερικά γέλια όλων από κάτω.