Chasing the Sunset

31*

"Περίμενέ με στο αμάξι μου. Πάω να πω στο Σπύρο πως φεύγουμε κι έρχομαι, οκ;"

Γνέφω καταφατικά και ξεκινάω να πάω προς το αυτοκίνητο. Αποφασίζω να περάσω μέσα από το σπίτι μήπως και πετύχω τη Φαίη πουθενά, αλλά εκείνη είναι άφαντη. Ποιος ξέρει πού θα είναι τώρα και τι θα κάνει, σκέφτομαι και χαμογελάω. Ανεβαίνω βιαστικά στο δωμάτιο να πάρω την τσάντα μου κι ευτυχώς είναι ανοιχτά. Άρα, θα έχουν πάει στο δωμάτιο του Ράιαν και του Ίαν. Χρήσιμη πληροφορία για αργότερα. Όχι τίποτα άλλο, αλλά να ξέρω πού θα κοιμηθώ κι εγώ βρε παιδί μου. 

Βάζω τα απαραίτητα στην τσάντα μου κι είμαι έτοιμη να φύγω όταν ακούω φωνές στο διάδρομο. Είναι ο Πάνος με την Έλενα. Χαμηλώνω αυτόματα τα φώτα και μένω στο δωμάτιο μέχρι να φύγουν. Δεν έχω καμία όρεξη για τα πειράγματα του Πάνου τέτοια ώρα, ούτε θέλω να αντιμετωπίσω την Έλενα, η οποία παίζει και να θέλει να με σκοτώσει μετά τα σημερινά.

"Άσε με ρε Πάνο.. Μη με ακολουθείς συνέχεια!", φωνάζει νευριασμένη.

"Μπορείς να ηρεμήσεις, Έλενα; Ούτε εγώ θέλω να τρέχω από πίσω σου λες και είσαι κανένα πεντάχρονο, αλλά έχεις πιει.."

"Μη μου λες να ηρεμήσω... Πόσο μαλάκας είναι πια; Μέχρι χτες φλέρταρε μαζί μου και σήμερα φίλησε την άλλη μπροστά σε όλους! Το πιστεύεις;", συνεχίζει αρκετά θυμωμένη.

"Έλενα, σταμάτα πια! Η ιστορία σας έχει τελειώσει εδώ και καιρό αν θυμάσαι. Και εν πάσει περιπτώσει τον ξέρεις τον Ίαν.. Δεν είναι σταθερός τύπος. Σήμερα είναι η Σοφία, αύριο μπορεί να είσαι εσύ πάλι. Μέχρι να ξεπεράσει την άλλη, θα είναι φτερό στον άνεμο..", λέει για να την καθησυχάσει.

Δεν πιστεύω αυτά που ακούω. Νόμιζα ότι ο Πάνος για κάποιο λόγο θα ήταν με το μέρος μου...

"Παράτα με ρε Πάνο.. Σιγά μην τη φίλαγε μπροστά σε όλους αν ήταν καμια τυχαία.. Δεν καταλαβαίνω τι παραπάνω έχει αυτή από μένα.. Και πού ήταν αυτή χτες ε; Καλά καλά δεν μιλιόντουσαν...", λέει έτοιμη να κλάψει.

Τρελή ανασφάλεια μιλάμε η κοπέλα, όχι αστεία. Αλήθεια θέλω να φύγω. Δεν θέλω να συνεχίσω να το ακούω αυτό.

"Καταρχάς, ρίχνεις πολύ τον εαυτό σου με την ανασφάλειά σου. Απλά πάρτο απόφαση πλέον ότι τελείωσε και προχώρα. Όσο για τη Σοφία, λυπάμαι αλλά δεν πιστεύω ότι είναι τυχαία. Είχα καιρό να δω τον Ίαν να χαμογελάει έτσι.. Είναι κολλητός μου και τον νοιάζομαι γι' αυτό θα σε παρακαλέσω να τον αφήσεις ήσυχο..."

Η φωνή του σταματάει απότομα και ακούγεται ένα δυνατό βρόντηγμα πόρτας. Τρομάζω και βγαίνω κατευθείαν έξω.

Ο Πάνος έχει μείνει άναυδος που με βλέπει να στέκομαι μπροστά του.

"Όλα καλά;", του λέω ανήσυχη.

"Εμ, εξαρτάται.. Άκουσες...;"

"Τα πάντα...", του λέω χαμογελώντας. "Μη φοβάσαι δεν είμαι θυμωμένη. Αντίθετα, σ' ευχαριστώ! Είσαι πολύ καλός κολλητός, Πάνο!", λέω και του αφήνω ένα φιλί στο μάγουλο κι εκείνος δείχνει ανακουφισμένος.

"Όσο για την Έλενα, καλύτερα να μην χαλάσεις άλλο τη βραδιά σου. Καληνύχτα!", λέω και απομακρύνομαι βιαστικά γιατί ο Ίαν θα με περιμένει.

Φτάνω λαχανιασμένη στο αυτοκίνητο και βλέπω τον Ίαν να καπνίζει νευρικά.

"Νόμιζα πως το μετάνιωσες...", λέει και τα μάτια του λάμπουν από χαρά.

"Τι; Όχι, καμία σχέση. Απλά είχα πάει επάνω να πάρω την τσάντα μου. Πάμε;", λέω αποφασισμένη να μην αναφέρω τίποτα για όσα προηγήθηκαν.

Πετάει κάτω το τσιγάρο και έρχεται προς το μέρος μου. Χαϊδεύει το πρόσωπό μου κι έπειτα το αρπάζει με τα δυο του χέρια πλησιάζοντάς το απειλητικά στο δικό του.

"Ας δοκιμάσουμε ξανά λοιπόν, μόνο εσύ κι εγώ αυτή τη φορά..", χαμογελάει και κολλάει τα χείλη του στα δικά μου παθιασμένα.

Κι εγώ χάνομαι, μέσα σε μια δίνη η οποία με ρουφάει στον βυθό με όλη της τη δύναμη κι από την οποία δεν θα βγω ζωντανή, το νιώθω...