Chasing the Sunset

55*

Μπαίνουμε και πάλι στο αυτοκίνητο και πριν βάλει μπρος μένω να τον κοιτάω. Για την ακρίβεια δεν έχω καταφέρει να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω του για πολλή ώρα τώρα.

"Θα το πεις επιτέλους;", ρωτάει και η περίεργεια φαίνεται να τον έχει κυριεύσει. "Δεν δαγκώνω!", λέει καθώς το αμάξι αρχίζει να κινείται.

Χαμογελάω και πιάνω το μέτωπό μου αμήχανα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και αποφασίζω να αποκαλύψω τις σκέψεις μου επιτέλους.

"Έχω τόσα πολλά να πω.. Αλλά θα περιμένω μέχρι το τέλος της βραδιάς μόνο και μόνο γιατί είμαι περίεργη για τη συνέχεια. Το μόνο που θα πω προσωρινά είναι ότι κάθε μέρα μαθαίνω και κάτι καινούριο για σένα. Και είσαι τόσο όμορφος, Ίαν. Εσωτερικά κι εξωτερικά. Είσαι τόσο σπάνιος άνθρωπος, ελπίζω μόνο να ξέρεις πόσο.. Κι εγώ είμαι ηλίθια..", λέω με απολογητική διάθεση.

"Μετά από αυτό κανονικά η νυχτερινή μας εξόρμηση θα έπρεπε να σταματήσει αλλά όπως σου είπα ήταν κάτι που σκεφτόμουν από καιρό και ήθελα να το κάνω ως φόρο τιμής σε όσα ζήσαμε μέχρι στιγμής.. και σε όσα νιώθω για σένα..", συνεχίζει δειλά.

"Όμως αν αυτά τα λες τώρα, σκέψου τι έχω να ακούσω μετά.."

"Θα το λατρέψεις, να είσαι σίγουρος!", τον καθησυχάζω.

Γνέφει καταφατικά και δείχνει να έχει αγωνία.

"Λοιπόν, πώς σου φαίνεται ο Κωνσταντίνος;"

"Ο Κωστάκης καλά τα πάει μέχρι στιγμής, με τον Ίαν έχουμε ένα θέμα αλλά θα τον στρώσουμε!"

Μου χαρίζει ένα από εκείνα τα στραβά χαμόγελα και λακάκια διαγράφονται στο πρόσωπό του.

"Θες αλήθεια να με στρώσεις;", με ρωτάει προβληματισμένος και σηκώνει το φρύδι του.

"Την αλήθεια;"

Γνέφει καταφατικά.

"Δεν θα άλλαζα τίποτα πάνω σου!", λέω ειλικρινά και συνεχίζω για να μην το πάρει πάνω του καθώς ήδη νιώθω αυτή την υπερροπτική έκφραση να επιστρέφει.

"Λοιπόν, επόμενος σταθμός;"

"Αα ναι, θα δεις! Ελπίζω να κρύβεις ένα μικρό πιθηκάκι μέσα σου..", ξεκαρδίζεται στα γέλια.

"Πες μου ότι κάνεις πλάκα τώρα!", λέω τρομαγμένη.

"Όχι! Καιρός να μάθεις παρκούρ."

Μας παίρνει περίπου 40 λεπτά να φτάσουμε στον επόμενο προορισμό μας. Ο Ίαν παρκάρει το αμάξι έξω από ένα παρκάκι και κατεβαίνει. Κάνω το ίδιο αν και ακόμη δεν έχω καταλάβει τι κάνουμε στο πάρκο. Παρκούρ δεν μου έταξε πριν αυτός;

"Με έχεις μπερδέψει!", παραπονιέμαι και τον κοιτάζω περίεργα.

"Άλλαξα γνώμη. Αλλά μην νομίζεις ότι θα γλιτώσεις το παρκούρ!", λέει με υποσχόμενο ύφος.

"Αλίμονο! Λοιπόν, τι ξεχωριστή θέση έχει αυτό το μέρος στη ζωή σου Κώτσο;", τον πειράζω και κοιτάζω τριγύρω.

"Αυτή είναι η γειτονιά που μεγάλωσα. Στο βάθος από αυτό το παρκάκι υπάρχει ένα γήπεδο μπάσκετ. Εκεί θέλω να σε πάω."

"Μόνο μην μου πεις ότι θέλεις να παίξουμε μπάσκετ νυχτιάτικα!", παραπονιέμαι και πάλι.

"Έχε χάρη που δεν έχουμε μπάλα!", αστειεύεται. "Θέλω να σου δείξω που έπαιζα με τους φίλους μου όταν ήμουν μικρός."

Ομολογώ ότι αυτή την ευαίσθητη πλευρά του Ίαν δεν την είχα δει μέχρι στιγμής και με έχει αφήσει άφωνη. Ένας άνθρωπος σπάνια αναφέρεται στην παιδική του ηλικία, αλλά εκείνος προσπαθεί να με εντάξει στα πιο σημαντικά κομμάτια της ζωής του όλο το βράδυ.

Βαδίζω προς το μέρος του και τον πιάνω αγκαζέ σφίγγοντας το μπράτσο του και γέρνοντας το κεφάλι μου πάνω του.

"Είμαι σίγουρη ότι ήσουν πολύ καλός..", λέω και το εννοώ.

"Εγώ και το μπάσκετ πάμε όσο πίσω πάει κι η επαφή μου με τη μουσική! Τα λάτρευα κι εξακολουθώ να τα λατρεύω και τα δυο αλλά ένας τραυματισμός στο πόδι μου δεν με άφησε να συνεχίσω..", λέει λυπημένος.

"Φαντάζεσαι να μην είχες τραυματιστεί και να έπαιζες τώρα μπάσκετ επαγγελματικά; Όχι! Ούτε να το σκέφτομαι! Εσύ ανήκεις στη μουσική, είσαι γεννημένος ξεκάθαρα για να βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή!", λέω διώχνοντας οποιαδήποτε σκέψη που τον ήθελε να κάνει κάτι άλλο εκτός από το να τραγουδάει.

"Μ' αρέσει που πορώνεσαι έτσι με τη μουσική μου! Σημαίνει πολλά για μένα να ξέρεις..", μου χαμογελάει.

"Δεν θα μπορούσα να μην πορωθώ αφού σας ξέρω όλους προσωπικά κι έχω βιώσει από πρώτο χέρι το πόσο αγαπάτε αυτό που κάνετε και πόση δουλειά και μεράκι βάζετε στα τραγούδια σας! Για να μην σου πω ότι νιώθω μια από εσάς πλέον..", λέω δειλά.

"Και είσαι! Πάντα θα είσαι!", λέει ενθουσιασμένος. 

"Εδώ είμαστε!", δείχνει με το χέρι του ένα παλιό γήπεδο μπάσκετ.

Για κάποιο λόγο αυτό το μέρος μου θυμίζει πολύ έντονα τον Ίαν. Ίσως είναι απλά μια προκατάληψη μετά από την προϊστορία που γνωρίζω ότι υπάρχει μεταξύ τους, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρη ότι είναι πολλά περισσότερα από αυτό.